Ποίημα στους Φίλους ,,,ΧΟΡΧΕ ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΡΧΕΣ

Δέν μπορώ να σου δώσω λύσεις 
για όλα τά προβλήματα της ζωής σου ,
ούτε έχω απαντήσεις
για τίς αμφιβολίες και τούς φόβους σου '
όμως μπορώ να σ΄ ακούσω
καί να τά μοιραστώ μαζί σου.

Δέν μπορώ ν΄ αλλάξω
τό παρελθόν ή το μέλλον σου.
΄Ομως όταν με χρειάζεσαι
θά είμαι εκεί μαζί σου.

Δέν μπορώ να αποτρέψω τά παραπατήματά σου.
Μόνο μπορώ να σού προσφέρω τό χέρι μου
να κρατηθείς καί να μη πέσεις.

Οί χαρές σου , οι θρίαμβοι καί οί επιτυχίες σου
δέν είναι δικές μου.
΄Ομως ειλικρινά απολαμβάνω να σέ βλέπω
ευτυχισμένο.

Δέν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια
αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις ,
όμως θά σού προσφέρω τόν ελεύθερο χώρο
που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις.

Δέν μπορώ να αποτρέψω τίς οδύνες σου
όταν κάποιες θλίψεις
σού σκίζουν τήν καρδιά ,
όμως , μπορώ να κλάψω μαζί σού
καί να μαζέψω τά κομμάτια της
για να τήν φτιάξουμε ξανά πιό δυνατή.

Δέν μπορώ να σου πω ποιός είσαι
ούτε ποιός πρέπει νά γίνεις.
Μόνο μπορώ
νά σ΄ αγαπώ όπως είσαι
καί να είμαι φίλος σου.

Αυτές τίς μέρες σκεφτόμουν
τούς φίλους και τίς φίλες μου ,
δέν ήσουν πάνω
ή κάτω ή στη μέση.

Δέν ήσουν πρώτος
ούτε τελευταίος στη λίστα.
Δέν ήσουν τό νούμερο ένα
ούτε το τελευταίο.

Νά κοιμάσαι ευτυχισμένος.
Νά εκμπέμπεις αγάπη .
Νά ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί.

Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις μέ τούς
άλλους.
Νά αρπάξουμε τίς ευκαιρίες .
Νά ακούμε τήν καρδιά μας.
Νά εκτιμούμε τή ζωή .

Πάντως δεν έχω τήν αξίωση νά είμαι
ό πρώτος , ό δεύτερος ή ό τρίτος
στή λίστα σού.

Μού αρκεί που με θέλεις για φίλο.
Ευχαριστώ πού είμαι .
............................................................Ποίημα στους Φίλους  ΧΟΡΧΕ ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΡΧΕΣ 

«Ήρθατε να με σκοτώσετε. Ρίξε, δειλέ, έναν άντρα θα σκοτώσεις» Τσε Γκεβάρα

Στις 8 Οκτωβρίου, η ομάδα των ανταρτών καθοδηγούμενη από τον Τσε Γκεβάρα, περικυκλώθηκε. Κατά τη διάρκεια της τελικής μάχης, στην περιοχή του φαραγγιού του Τσούρο, η ομάδα αναγκάστηκε να διασκορπιστεί και ο Γκεβάρα τραυματίστηκε στη δεξιά κνήμη, ενώ συγχρόνως το όπλο του αχρηστεύτηκε από έναν πυροβολισμό. Τελικά συνελήφθη και αργότερα μεταφέρθηκε στον πλησιέστερο οικισμό Λα Χιγκέρα. Την καταδίωξη του Τσε Γκεβάρα στη Βολιβία παρακολουθούσε επίσης η CIA, με επικεφαλής τον πράκτορα Φέλιξ Ροντρίγκεζ ο οποίος μετέφερε την πληροφορία της σύλληψής του στο αρχηγείο της υπηρεσίας του και σύντομα μετέβη ο ίδιος στη Λα Χιγκέρα.Μετά από ανακρίσεις στο σχολείο του χωριού, ο αιχμάλωτος Γκεβάρα δολοφονήθηκε, στις 9 Οκτωβρίου 1967, από τον υπαξιωματικό του βολιβιανού στρατού Μάριο Τεράν . Ο συγκεκριμένος αρχικά δίστασε να εκτελέσει την εντολή για τη δολοφονία του αλλά τελικά πυροβόλησε τον αιχμάλωτο, ο οποίος φέρεται να του είπε

«Ήρθατε να με σκοτώσετε. Ρίξε, δειλέ, έναν άντρα θα σκοτώσεις».

" Μ ΄ αρέσει άμα σωπαίνεις "~ Πάμπλο Νερούντα ~

Μ΄ αρέσει άμα σωπαίνεις , επειδή στέκεις εκεί
σάν απουσία 
κι ενώ μεν απ ΄ τα πέρατα με ακούς ,
ή φωνή μου εμένα δε σε φτάνει.

Μου φαίνεται ακόμα ότι τα μάτια μου σέ
σκεπάζουν πετώντας
κι ότι ένα φιλί , μου φαίνεται ,
στα χείλη σου τη σφραγίδα του βάνει.
Κι όπως τα πράγματα όλα ποτισμένα είναι
από τήν ψυχή μου,
έτσι αναδύεσαι κι εσύ μές απ΄ τα πράγματα
ποτισμένη απ΄ τη δική μου ψυχή.

Στου ονείρου πεταλούδα , της ψυχής μου εσύ
τής μοιάζεις έτσι ,
σάν όπως μοιάζεις και στη λέξη μελαγχολία ,
καθώς ήχει.
Μ΄ αρέσεις άμα σωπαίνεις , επειδή στέκεις
εκεί σαν ξενιτιά .

Κι άμα κλαίς μου αρέσεις ,
απ ΄ τήν κούνια σου πεταλούδα μικρή μου εσύ.
Κι ενώ μεν απ΄ τα πέρατα με ακούς ,
ή φωνή μου εμένα δέν μπορεί να σ΄ αγγίξει"
΄Ασε με τώρα να βυθιστώ κι εγώ σωπαίνοντας μες στή δική σού σιωπή.
΄Ασε με τώρα να σού μιλήσω κι εγώ
με τη σιωπή τη δικιά σού
που είναι απέριτη σα δαχτυλίδι αρραβώνων
καί λάμπει σάν αστραπή.
Είσαι όμοια ή νύχτα , αγάπη μου ,
ή νύχτα που κατηφορίζει έναστρη.

Απόμακρη καί τόση δα κι απ ΄ αστέρια
φτιαγμένη
είναι ή δική σου σιωπή.
Μ΄ αρέσεις άμα σωπαίνεις , επειδή στέκεις
εκεί σάν απουσία.
Μακρινή κι απαρηγόρητη , σα να σε σκέπασε χώμα.
Μιά λέξη μόνο άν πείς , ένα χαμόγελο -
- μου αρκεί
για να πανηγυρίσω που είσαι εδώ κοντά μού
ακόμα.
..................." Μ ΄ αρέσει άμα σωπαίνεις "~ Πάμπλο Νερούντα ~ 

" Ζωή είναι ότι ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ......"" ~ Leo Buscaglia ~ "

΄Ολοι προσπαθούν ....
να καταλάβουν το νόημα της ζωής ...
Μέχρι να το καταλάβουν ....
ή παράσταση έχει τελειώσει .....

Ζωή είναι ......
ό , τι συμβαίνει .....
ενώ εμείς χάνουμε πολύτιμο χρόνο ,
ψάχνοντας να βρούμε τί είναι ζωή ....

Ζωή ......
που τη ζούμε για τό αυριο ....
θά είναι πάντοτε ......
μιά μέρα μακριά από τήν πραγμάτωσή της ...

Ζωή που τη ζούμε για τό αύριο ...
σημαίνει πως δέν ζούμε τη ζωή . !
" Ζωή είναι ότι ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ......"" ~ Leo Buscaglia ~ "

." Απόσπασμα από τό ΄Αλεφ " ~ Πάολο Κοέλιο ~ "

Υπάρχουν στιγμές στή ζωή μάς , πού ερχόμαστε
αντιμέτωποι με μιά πραγματικότητα που " γνωρίζαμε
αλλά δέν θέλαμε νά " δούμε " και τότε , πρέπει νά δράσουμε , να ανταποκριθούμε καί όχι να αντιδράσουμε στά γεγονότα.

΄Η ζωή είναι άδικη μόνο όταν δεχτείς τις
αποφάσεις πυ έχει πάρει εκείνη για σένα.
Για αυτό όταν βρίσκεσαι στό μάτι τού κυκλώνα καί δέν βλέπεις καμιά έξοδο διαφυγής,
σταμάτα νά " κλαίγεσαι " , κάνε τήν αυτοκριτική
σου , διόρθωσε ότι μπορείς νά διορθωθεί και συνέχισε τόν αγώνα.
Μήν ξεχνάς πως ή μεγαλύτερη ευχαρίστηση στή
ζωή , είναι να πετύχαίνεις ότι οι άλλοι λένε πως δέν μπορείς νά πετύχεις....

Στιγμές που ακούς ό,τι σου λένε οι άλλοι.
Στιγμές που νά αντιδράσεις δέν το θές.
΄Ωρες πικρές που ύστερα τις μετανοιώνεις
Λέξεις που είναι για σένα μια ολόκληρη ζωή.
Χρηστές αξίες που για σένα είναι μηδέν.

Ψάχνεις νά βρείς κάποιον να του μιλήσεις ,
νά τόν κάνεις να σηκώσει τό φορτίο πού
κουβαλάς.

Μήν προσπαθείς να κάνεις ό,τι κάνουν οί άλλοι.

Θά γίνεις άνθρωπος αν συμφωνείς με τήν ψυχή
σού καί τίς πράξεις σου.

......................" Απόσπασμα από τό ΄Αλεφ " ~ Πάολο Κοέλιο ~ "

Απόσπασμα από τήν " Ασκητική ! "Νίκος Καζαντζάκης

Μήν παρατεντώνεις τό σκοινί , Χριστέ μού ,
άνθρωπος είμαι , δέν είμαι βουβάλι μήτε
άγγελος , είμαι άνθρωπος , ώς πότε θ ΄ αντέχω ;
Μιά Μέρα μπορεί καί να σπάσω ΄ στό λέω ,
γιατί - ήμαρτον , θεέ μού - καμιά φορά τό ξεχνάς
καί ζητάς από τόν άνθρωπο πιό πολλά
κι από τούς αγγέλους .
.........................................................................................

Απόσπασμα από τήν " Ασκητική ! "Νίκος Καζαντζάκης 

Μόνη με την ψυχή της

Στα σοκάκια της σκέψης περιπλανώμενη.. Άλλη μια φορά, άλλο ένα βράδυ... Ακόμα κι αν εκεί στην άκρη του ορίζοντα υπάρχει ένα φως, αργεί να ξημερώσει. Δεν το περιμένω καν το ξημέρωμα αυτής της μέρας..Ένας ακαθόριστος ήχος, ανθρώπινος άραγε;
Νόμιζα πως είμαι μόνη, κι ένοιωθα ανακούφιση, μα αυτό που ακούγεται δεν ενοχλεί...Άφησα τα δικά μου και συγκεντρώθηκα, αφοσιώθηκα σε αυτό τον ήχο που συνεχίζοντας να περπατώ, γινόταν ανθρώπινη φωνή,
Και σε μια γωνιά, είδα ένα κορμί κουλουριασμένο, μια ψυχή εντελώς ερείπιο...Άκουσα το κλάμα της, μα φοβόμουν να πάω κοντά...
"Λυπήσου με......"Το μόνο που μπόρεσα να κάνω, το μόνο που κατάφερα να σκεφτώ να κάνω ήταν να κάτσω δίπλα της, να την αγγίξω στον ώμο....κι εκείνη απλά έγειρε, σαν να μην την ένοιαζε ποια ήμουν εγώ που βίαζα τη μοναξιά της, το χώρο που είχε διαλέξει να αφεθεί.Και εκείνο το άγγιγμά μου έγινε η αιτία να ξεδιπλωθεί το παράπονο....Κούρνιασε στην αγκαλιά μου και μου είπε τόσα πράγματα...Για εκείνα τα πρόσωπα που έφτανε να της πουν ότι έχουν ένα πρόβλημα κι εκείνη το έκανε αμέσως δικό της....Πάσχιζε να βρει τον τρόπο να βρεθεί ξανά η ισορροπία...Είπε για τις φορές που αγαπούσε και δεν περίμενε τίποτα.....Κι όταν ερχόταν "κάτι" ένοιωθε να αξίζει για κάποιον....για πόσο........για τόσο.....
Για τις φορές που της είπαν "ευχαριστώ" και θύμωνε στο άκουσμά της λέξης αυτής...
Μπορείς άραγε να πεις ευχαριστώ όταν ο άλλος χαρίζει την ψυχή του σε σένα; Κι όλα τα λόγια που της είπαν στη ζωή της έμειναν απλά στα λόγια, κι αν τα πίστεψε κάποια στιγμή η ζωή της απέδειξε πόσο κουτή φάνηκε.....
Δεν υπήρξε ούτε ένας να πει "Ξέρω πως είσαι δυνατή.....μα είμαι εδώ...."
Δεν υπολόγιζε κανείς πως μια δυνατή, μπορεί να γονατίσει....Πως η ζωή δεν την αφήνει, υπολογίζει σε αυτήν, την βάζει να μετράει τις δυνάμεις της, την αντοχή της, τα όριά της....
Δεν της είπε κανείς "Μίλα μου...."
Δεν της είπαν ποτέ "Κάνεις λάθος, μα σε υποστηρίζω....κι αν κλάψεις, θα έχεις και τα δικά μου δάκρυα παρέα....."Μου τα ομολόγησε όλα αυτά....Χωρίς να ακούσω τον ήχο της φωνή της....
Χωρίς να δω καν τα μάτια της... Χωρίς να βεβαιωθεί αν μιλά σε φίλο ή σε εχθρό....Κι εκεί ταξίδεψε εκείνη η ψυχή..Να βρει την άκρη της, να βρει την αρχή της...Μα έχει η ψυχή αρχή; Έχει τέλος; Μπορεί να ανήκει κάπου;
Η ψυχή είναι ελεύθερη...Δεν φυλακίζεται, δεν μπαίνει στα καλούπια μας, δεν βολεύεται.....Κι ένοιωσα το δίκιο της να με πνίγει....Κι ένοιωσα το θαυμασμό μου για εκείνη να γεννιέται...την ώρα που είδα ένα αχνό χαμόγελο να σκάει στο πρόσωπό της.....
Κι είδα τα όμορφα μάτια της, να χαμογελούν κι εκείνα, σαν σήκωσε το κεφάλι της να με χαιδέψει η ματιά της....Κι είδα να σηκώνεται εκείνο το ερείπιο, και να είναι μια κοπέλα, με μακριά μαύρα μαλλιά, να ισιώνει τους ώμους της, να παίρνει μια βαθιά ανάσα, και να κάνει το πρώτο της βήμα έξω στη ζωή....Δεν θάχεις πουθενά να κρυφτείς εκεί που πας" της είπα......
Κι εκείνη σταμάτησε για μια στιγμή, γύρισε το πρόσωπό της να με κοιτάξει, κάρφωσε τα μάτια μου και μου είπε.....:
~"Κι εσύ πια, έμαθες το πιο δύσκολο μάθημα της ζωής σου..... Κι αυτό βαραίνει και τις δύο μας να μάθουμε να ζούμε με αυτά που βρίσκουμε......"
~"Μα...εγώ; Μάθημα; Πότε;"
~"Πριν λίγο......
Έμαθες πως βρίσκει παρηγοριά μια δυνατή......Πάντα στη σιωπή......και πάντα μόνη....
Μόνη με την ψυχή της....."

Οί Νικημένοι

Ανάβαλες τήν τετελευταία μέρα τη φυγή σου .
Είχαμε μέσα κι οί δυό μας βαθιά τόν πανικό
τού χωρισμού.
Νοσταλγούσαμε τόσο νά χαρίσουμε τίς αβέβαιες
πλάνες μάς στ΄ όνειρο .
Όμως ποιός δε λογάριασε τά λευκά καλοκαίρια πού πλήγωσαν τά χρόνια μάς.
Ποιός δέν επίστεψε πώς δέν είχαμε ακόμα
πληρώσει τό χρέος μάς ολάκερο.
Καί βρίσκουμε τήν κρίσιμη τούτη στιγμή
αιχμάλωτους όρκους στή νιότη μάς ,
αισθήματα πιό πλούσια από τ ΄ άναμμα τής
σάρκας ;
Ξέρεις πως πιά ξεχάσαμε τ ' αμέριμνα παιδιά
πού σπαταλούσαν το γέλιο τους .
Ξέρεις πώς θά ΄ ρθει μια μέρα που θά
φορέσουμε αλογάριαστα ολόγυμνοι τόν εαυτό μας.
Συντροφεύοντας τίς ακριβές μάς αμφιβολίες ,
ξαγρυπνάμε ατελείωτες νύχτες .
Χωρίς δίπλα μάς νά ΄ ναί κανείς ν' ακούσει
τήν αγωνία τής φωνής μάς.
Αγαπήσαμε μια τρικυμία καινούργια ,
κι όμως γιατί ν' αναβάλλουμε πάντα τήν
ώριμη χρονολογία ;
Καί μένουμε δυό νικημένοι μ' ολιγόπιστα
μάταια φερσίματα.
........Οί Νικημένοι  Μανώλης Αναγνωστάκης