σάν απουσία
κι ενώ μεν απ ΄ τα πέρατα με ακούς ,
ή φωνή μου εμένα δε σε φτάνει.
Μου φαίνεται ακόμα ότι τα μάτια μου σέ
σκεπάζουν πετώντας
κι ότι ένα φιλί , μου φαίνεται ,
στα χείλη σου τη σφραγίδα του βάνει.
Κι όπως τα πράγματα όλα ποτισμένα είναι
από τήν ψυχή μου,
έτσι αναδύεσαι κι εσύ μές απ΄ τα πράγματα
ποτισμένη απ΄ τη δική μου ψυχή.
Στου ονείρου πεταλούδα , της ψυχής μου εσύ
τής μοιάζεις έτσι ,
σάν όπως μοιάζεις και στη λέξη μελαγχολία ,
καθώς ήχει.
Μ΄ αρέσεις άμα σωπαίνεις , επειδή στέκεις
εκεί σαν ξενιτιά .
Κι άμα κλαίς μου αρέσεις ,
απ ΄ τήν κούνια σου πεταλούδα μικρή μου εσύ.
Κι ενώ μεν απ΄ τα πέρατα με ακούς ,
ή φωνή μου εμένα δέν μπορεί να σ΄ αγγίξει"
΄Ασε με τώρα να βυθιστώ κι εγώ σωπαίνοντας μες στή δική σού σιωπή.
΄Ασε με τώρα να σού μιλήσω κι εγώ
με τη σιωπή τη δικιά σού
που είναι απέριτη σα δαχτυλίδι αρραβώνων
καί λάμπει σάν αστραπή.
Είσαι όμοια ή νύχτα , αγάπη μου ,
ή νύχτα που κατηφορίζει έναστρη.
Απόμακρη καί τόση δα κι απ ΄ αστέρια
φτιαγμένη
είναι ή δική σου σιωπή.
Μ΄ αρέσεις άμα σωπαίνεις , επειδή στέκεις
εκεί σάν απουσία.
Μακρινή κι απαρηγόρητη , σα να σε σκέπασε χώμα.
Μιά λέξη μόνο άν πείς , ένα χαμόγελο -
- μου αρκεί
για να πανηγυρίσω που είσαι εδώ κοντά μού
ακόμα.
..................." Μ ΄ αρέσει άμα σωπαίνεις "~ Πάμπλο Νερούντα ~
