Είχαμε μέσα κι οί δυό μας βαθιά τόν πανικό
τού χωρισμού.
Νοσταλγούσαμε τόσο νά χαρίσουμε τίς αβέβαιες
πλάνες μάς στ΄ όνειρο .
Όμως ποιός δε λογάριασε τά λευκά καλοκαίρια πού πλήγωσαν τά χρόνια μάς.
Ποιός δέν επίστεψε πώς δέν είχαμε ακόμα
πληρώσει τό χρέος μάς ολάκερο.
Καί βρίσκουμε τήν κρίσιμη τούτη στιγμή
αιχμάλωτους όρκους στή νιότη μάς ,
αισθήματα πιό πλούσια από τ ΄ άναμμα τής
σάρκας ;
Ξέρεις πως πιά ξεχάσαμε τ ' αμέριμνα παιδιά
πού σπαταλούσαν το γέλιο τους .
Ξέρεις πώς θά ΄ ρθει μια μέρα που θά
φορέσουμε αλογάριαστα ολόγυμνοι τόν εαυτό μας.
Συντροφεύοντας τίς ακριβές μάς αμφιβολίες ,
ξαγρυπνάμε ατελείωτες νύχτες .
Χωρίς δίπλα μάς νά ΄ ναί κανείς ν' ακούσει
τήν αγωνία τής φωνής μάς.
Αγαπήσαμε μια τρικυμία καινούργια ,
κι όμως γιατί ν' αναβάλλουμε πάντα τήν
ώριμη χρονολογία ;
Καί μένουμε δυό νικημένοι μ' ολιγόπιστα
μάταια φερσίματα.
........Οί Νικημένοι Μανώλης Αναγνωστάκης
