ατέλειωτου χωρισμού.
Κι εγώ έζησα σέ νοικιασμένα δωμάτια μέ τίς
σκοτεινές σκάλες τούς που οδηγούνε , άγνωστο πού....
Μέ τίς μεσόκοπες σπιτονοικοκυρές πού αρνούνται κλαίνε λίγο κι ύστερα ενδίδουν. καί
τ΄ άλλο πρωί , αερίζουν τό σπίτι απ΄ τούς
μεγάλους στεναγμούς....
Στά παλαίκα κρεβάτια μέ τά πόμολα στίς
τέσσερις άκρες πλάγιασαν κι ονειρεύτηκαν πολλοί
περαστικοί αυτού του κόσμου.. κι ύστερα
αποκοιμήθηκαν γλυκείς κι απληροφόρητοι σάν
τούς νεκρούς στά παλιά κοιμητήρια.
΄Ομως εσύ σωπαίνεις ...... Γιατί δέν μιλάς ;
Πές μού . ! Γιατί ήρθαμε εδώ ;
Από πού ήρθαμε ; Κι αυτά τά Ιερογλυφικά
τής βροχής πάνω στό χώμα ;
Τί θέλουν νά πούν ;
Ω , άν μπορούσες νά τά διαβάσεις !!!!
΄Ολα θά άλλαζαν.....
΄Οταν τέλος , ύστερα από χρόνια ξαναγύρισα ....
δε βρήκα παρά τούς ίδιους έρημους δρόμους ,
τό ίδιο καπνοπωλείο στή γωνιά ...
Κι ολόκληρο τό άγνωστο τήν ώρα πού
βραδιάζει.......
..........................
" ~ Τάσος Λειβαδίτης ~ "
