"Σπάσε το ποτήρι" επέμεινα.

Διάβαζα μέσα στα μάτια του τους αρχέγονους φόβους που η πραγματική αγάπη επιβάλλει σαν ανυπέρβλητα εμπόδια.Διάβαζα στα μάτια του τις χιλιάδες φορές που είχε φανταστεί τούτη τη στιγμή.......

Μ'αγαπάς;;;

Γύρισε απότομα και την κοίταξε ξαφνιασμένος.

Τον κοίταζε με αυτά τα μεγάλα γαλάζια μάτια της, τόσο επίμονα...Γυάλιζαν από το δάκρυ που έκρυβαν...

Ο ΤΕΛΕΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Θεέ των χαμένων ψυχών, εσύ που είσαι χαμένος ανάμεσα στους άλλους θεούς, άκουσέ με!Εσύ, μοίρα γλυκιά που μας παραστέκεις, κι εσείς τρελά περιπλανώμενα πνεύματα, ακούστε με:Εγώ, ο πιο ατελής, κατοικώ ανάμεσα σε μια τέλεια φυλή.Εγώ, ένα ανθρώπινο χάος, ένα νεφέλωμα από συγκεχυμένα στοιχεία, περιφέρομαι ανάμεσα σε ολοκληρωμένους κόσμους – ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν τέλειους νόμους, απαρασάλευτη τάξη και συγκροτημένες σκέψεις. Ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν διευθετημένα όνειρα και τα οράματά τους είναι καταγραμμένα και αρχειοθετημένα.

Ύμνος στην Παναγία του Νίκου Καζαντζάκη

Ύμνος στην Παναγία του Νίκου Καζαντζάκη

– Παρθένα Μάνα, που σαν πνέμα επιάστη ο σπόρος
στο αφίλητο κορμί, κι’ ο Λόγος εσαρκώθη
το αμόλευτο τρυγώντας σπλάχνο σου σα βρέφος!
Ω Δέσποινά μου Υποταγή, τον πόνο δέξου τον
και συ, σαν το σταυρό, και γείρε το κεφάλι
με υπομονή, κατά γης χαμογελώντας –
να μην πνιγεί, Κυρά, στα κλάματά σου ο κόσμος!
Εσύ ’σαι η κιβωτός, που σαν αυγό στην άβυσσο
λάμπεις και στου Θεού τη σκοτεινιά αρμενίζεις,
βαθιά τα σπέρματα όλα μέσα σου φρουρώντας,
Το πράσινο δρεπανωτό πατάς φεγγάρι,
κι όλες στα χέρια σου κρατώντας τις ελπίδες μας
στον άγριον ουρανό κατάφορτη ανεβαίνεις.
κι αχνογελώντας στέκεσαι δεξά στο γιό σου,
Εσύ ’σαι το ανθισμένο κλαρί στην άβυσσο
της δύναμής του. εσύ ’σαι ο στοχασμός ο πράος
μες στο φλεγόμενο καμίνι της οργής του.
Αναμεσός στης Ζωής το δέντρο και της γνώσης,
στον κήπο του Θεού συ φύτεψες, Κυρά μου,
το αφράτο, της Καλοσύνης δέντρο.
κι ως πότιζές το με το κλάμα, επήρε μπόι,
πετάει κλαριά, σκεπάζει τ’ άλλα δέντρα, ανθίζει
ρίχνει καρπό, σαν την καλή ελιά, και φέγγει-
Κι ο Παντοδύναμος στον ίσκιο του αναπαύεται.
Κι η Δεύτερη φριχτή σαν έρθει Παρουσία
κι οι αρχάγγελοι άσπλαχνα τα ερίφια θα χωρίζουν
απ’ τ’ αρνιά, θα σκύψεις τότε εσύ στο γιό σου,
παρακλητικά, να μεσιτέψεις, Ελεούσα!
Τ’ αδάμαστα μεμιάς θα του μερώσουν φρένα
Κι οι τάξες θα χαλάσουν οι διπλές, και δίκαιοι
θ’ αγκαλιαστούν με αμαρτωλούς, κι αγνές παρθένες
με τις γυναίκες που πολύ στη γη αγάπησαν.
Νικάς τη Δικαιοσύνη Εσύ με την αγάπη.
κι όλοι μαζί θα σύρουμε χορό, και θα’ σαι
στον κάβο του χορού, Κυρά, και θα χορεύεις
στον αβασίλευτο ήλιο του Θεού χαρούμενη
και ταπεινή πολύ, σαν την καρδιά του ανθρώπου!

το αστεράκι.

.....δεν είναι παραμύθι της γιαγιάς.....δεν είναι απλά μια ιστορία.
είναι κάτι που γράφτηκε για μας......κι έχει τη δική μας φαντασία.....Όταν κοιτάμε τα αστέρια...... λένε πως κοιτάμε το παρελθόν....
Ένα βράδυ, μια μικρή νεράιδα πέταξε ψηλά στον ουρανό και στάθηκε δίπλα σε ένα αστεράκι. 
Τότε εκείνο της χαμογέλασε, μα η νεράιδα πέταξε αμέσως γύρω του. 
Το επόμενο βράδυ, η νεράιδα πάλι πήγε κοντά του και όταν εκείνο της χαμογέλασε, εκείνη πάλι άρχισε να πετάει πιο μακρυά…
Αυτό γινόταν κάθε μέρα. 
Ένα βράδυ όμως, όταν η νεράιδα πήγε στο αστεράκι, εκείνο δεν της χαμογέλασε.
''Δεν θα μου χαμογελάσεις σήμερα?'' ρώτησε εκείνη.
''Φοβάμαι... φοβάμαι μην φύγεις πάλι και πετάξεις μακρυά... και δεν έχεις μάθει ούτε το όνομά μου'', απάντησε το αστεράκι. 
Τότε η νεράιδα πέταξε και πάλι ψηλά και χάθηκε. 
Το επόμενο βράδυ, ανέβηκε πάλι στον ουρανό. 
Μα το αστεράκι της δεν ήταν πια εκεί.. είχε εξαφανιστεί.
Ρώτησε ένα άλλο αστεράκι αν ήξερε κάτι και εκείνο της εξήγησε:
''Κάθε αστέρι, λάμπει για ένα συγκεκριμένο άνθρωπο... έτσι, ο κάθε άνθρωπος, έχει το δικό του αστέρι ψηλά στον ουρανό... 
Όταν ένας άνθρωπος σταματάει να κοιτάει το αστεράκι του, για τον οποίο λάμπει, τότε αυτό σημαίνει ότι δεν το αγαπάει πια το αστέρι του... και εκείνο πέφτει... χάνεται για πάντα.''
''Και τι σχέση έχει αυτό που μου λες με το αστεράκι μου?'' ρώτησε η νεράιδα........................ ''Δεν το αγάπησες ποτέ...... ''

Το Παραμύθι των Αερικών της Πανσέληνου...

Κάποτε οι άνθρωποι πίστευαν στα παραμύθια και στους μύθος όταν οι άξιες της ζωής είχαν αξία …….. και μείς ζούσαμε………
Όταν όμως η ανθρωπότητα έριξε το πέπλο της και εμφάνισε το σκληρό της πρόσωπο ισοπεδώνοντας τα πάντα, αρχίσαμε κ μείς να αργοπεθαίνουμε……….
Γι’ αυτό σου χαρίζω κάτι μοναδικό…..ένα παραμύθι……..μην πάψεις ποτέ να πιστεύεις σε μας.
Από σας ζούμε στον κόσμο της φαντασίας γεμάτα αγάπη…….
Μη μας φοβηθείς, δεν παραπλανήσαμε ποτέ την καρδιά ενός ανθρώπου….
Το αμάρτημα μας ήταν πως ποθήσαμε να μας αγαπήσει κ μας αληθινά ένας άνθρωπος…….»
Και το παραμύθι…………….αρχίζει…………………..

Πολλούς αιώνες πριν, την εποχή που οι άνθρωποι με τα αερικά συνυπήρχαν αρμονικά, όλα είχαν μια ισορροπία και γαλήνη.
Έπλεκαν με μεταξωτά λόγια μύθους και παραμύθια, μαζί, γεμάτοι αγάπη.
Περίμεναν με ανυπομονησία στα δάση, να εμφανιστεί η πανσέληνος και μέσα από τα πεφταστέρια, νεράιδες και αερικά, να κατέβουν στην γη για να χορέψουν ανάμεσα τους, πλημμυρίζοντας με χαρά, αγάπη, γαλήνη και ομορφιά…..
Αναζητούσαν την μοναδική ουτοπία που μπορούσαν να τους προσφέρουν κάθε πανσέληνο, για να ξεφύγουν από τον κυκεώνα των προβλημάτων της ζωής…. του πόνου… της στεναχώριας …. του θανάτου… 
Δυστυχώς τα χρόνια περνούσαν, οι καιροί σε κάθε πανσέληνο άλλαζαν, μαζί τους και οι άνθρωποι…
Άρχισαν να γίνονται άπληστοι και εγωπαθείς….
Άρχισαν να θέλουν περισσότερα απ’ όσα τους πρόσφεραν ή είχαν… μόνο και μόνο για να νιώσουν ….. να δουν…. να γευτούν… να δοκιμάσουν περισσότερα από τις ικανότητες τους…. να διεκδικήσουν κάτι που ποτέ δεν ήταν δικό τους, δίχως να νοιαστούν για τις συνέπειες και τον πόνο που θα χάριζαν γύρω τους με τον παρορμητισμό τους. Διαλύοντας τις ισορροπίες, καταπατώντας τη μοναδική συμφωνία της φύσης…. 
«Να μην πλανέψουν την αγνή κάρδια των αερικών και να μην προδώσουν ποτέ την εμπιστοσύνη τους…» 
Δυστυχώς…θέλανε περισσότερα από ένα μακρινό βλέμμα… και σε κάποια πανσέληνο βγαίνοντας τα αερικά και οι νεράιδες να χορέψουν μαζί τους, κάποιος θέλησε να κάνει το πρώτο βήμα και να πλησιάσει πιο κοντά… θέλοντας να νιώσει… να ποθήσει και να γευτεί… 
Έτσι καβάλα στο μαύρο του άτι, πλησίασε κοντά….
Τόσο κοντά, που με τον τρόπο του, πλάνεψε την καρδία και την ψυχή του αερικού… πιστεύοντας ότι έτσι θα χε περισσότερα… 
Αγνοώντας τις συνέπειες που θα υπήρχαν μετά…, το πήρε κοντά του και κάτω από το φως της μητέρας του…το κράτησε στην γη, κάνοντας του έρωτα τόσο ζεστά και τόσο πρωτόγνωρα…
Ο καιρός περνούσε… και για την αγάπη το αερικό θυσίασε την καρδία του…, μα δυστυχώς ο άνθρωπος αρνήθηκε να δει αυτό που πραγματικά αναζητούσε, πέραν από την ολοκλήρωση μιας παρορμητικής του επιθυμίας…
Βλέποντας όλα αυτά, δεν άντεχε στην ιδέα να το κρατά στη γη και φοβούμενος την αγάπη του, μα και γνωρίζοντας πλέον το λάθος του, μη θέλοντας να το πληγώσει, αποφάσισε να το αφήσει να γυρίσει πίσω στο φεγγάρι…. 
Δίχως να καταλάβει ότι η καρδία των αερικών είναι εύθραυστη και αγαπά αληθινά όταν πρέπει…, το έδιωξε μακριά, να επιστρέψει πίσω, μη γνωρίζοντας ότι το τίμημα της τιμωρίας που δέχθηκε το αερικό όταν το πλήγωσε απομακρύνοντας το… ήταν να παραμείνει στη γη, περιφερόμενο ανάμεσα στους ανθρώπους, μέσα στην μοναξιά του, δίχως αγάπη… και να εμφανίζεται μόνο στην πανσέληνο υπό το φως των πεφταστεριών, παιχνιδίζοντας και χορεύοντας ανέμελο, ελπίζοντας να βρει την αληθινή αγάπη….
Από τότε και μετά, κάνεις δεν ξέρει πως μοιάζει αυτό το αερικό και πόση τιμωρία και πόνο ακόμα του επιφυλάσσει η πανσέληνος, ώσπου να βρεθεί ξανά ο καβαλάρης, που καλπάζοντας με το μαύρο του άτι θα το πλησιάσει να το αγαπήσει αληθινά, χαρίζοντας του το αληθινό φιλί για να εξιλεωθεί…. 
Πολλές φόρες, όταν αγαπάμε αληθινά, διώχνουμε την πραγματική αγάπη, φοβούμενοι μην της κάνουμε κακό, κάνοντας της το μεγαλύτερο ….. μα αυτό είναι ένα άλλο παραμύθι που η συνέχεια του…. δεν γράφεται στο χαρτί, μα χαράζεται από τις πράξεις που πραγματικά θέλουμε να κάνουμε μα αδυνατούμε γιατί…. Σουσσσσσσσσσσς….. η συνέχεια δική σου…….

Και αύριο ποιος ξέρει τι.....…

Τόλης Νικηφόρου, «Ένα παιδί»:

:
«με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι/ κοιτάζω εκστατικά/ πίσω απ’ τις στάλες της βροχής/ ένα πολύχρωμο κόσμο/ κρύβω μέσα μου ένα παιδί/ με τις τσέπες γεμάτες μπίλιες μέσα στον χειμώνα/ ένα παιδί με δακρυσμένα μάτια για το γατάκι του που πέθανε/ για το λουλούδι που μαράθηκε/ για όσους έφυγαν χωρίς επιστροφή/ κρύβω μέσα μου ένα παιδί/ με τρύπιο παλτό/ που λαχταράει τα ζεστά κάστανα/ τη γειτονιά και τους φίλους/ την άνοιξη που θα ρθει/ κρύβω μέσα μου ένα παιδί/ που δεν δέχεται πως μπορώ να γελάω/ όταν τη ίδια στιγμή κάποιος κλαίει/ κρύβω μέσα μου ένα παιδί/ απαρηγόρητο
που θα θελε να φτιάξει τη ζωή/ στα μέτρα της καρδιάς του».

Αργύρης Χιόνης

«Έν' ασημένιο κέρμα το φεγγάρι, που κάποτε τινάξαν στο διάστημα οι θεοί, κορώνα γράμματα την τύχη παίζοντας αυτού του κόσμου, έν' ασημένιο κέρμα που δεν έπεσε ποτέ, αλλ' έμεινε εκεί, μετέωρο, στο χάος.
Γι' αυτό και δεν αποφασίστηκε ποτέ η τύχη αυτού του κόσμου, γι' αυτό και αδιάκοπα κοιτάμε μ' αγωνία το φεγγάρι, μην πάει και πέσει απ' του χαμού μας την πλευρά.»
(Αργύρης Χιόνης)