Πέμπτη 10 Αυγούστου 2017

Το Παραμύθι των Αερικών της Πανσέληνου...

Κάποτε οι άνθρωποι πίστευαν στα παραμύθια και στους μύθος όταν οι άξιες της ζωής είχαν αξία …….. και μείς ζούσαμε………
Όταν όμως η ανθρωπότητα έριξε το πέπλο της και εμφάνισε το σκληρό της πρόσωπο ισοπεδώνοντας τα πάντα, αρχίσαμε κ μείς να αργοπεθαίνουμε
……….
Γι’ αυτό σου χαρίζω κάτι μοναδικό…..ένα παραμύθι……..μην πάψεις ποτέ να πιστεύεις σε μας.
Από σας ζούμε στον κόσμο της φαντασίας γεμάτα αγάπη…….
Μη μας φοβηθείς, δεν παραπλανήσαμε ποτέ την καρδιά ενός ανθρώπου….
Το αμάρτημα μας ήταν πως ποθήσαμε να μας αγαπήσει κ μας αληθινά ένας άνθρωπος…….»
Και το παραμύθι…………….αρχίζει…………………..

Πολλούς αιώνες πριν, την εποχή που οι άνθρωποι με τα αερικά συνυπήρχαν αρμονικά, όλα είχαν μια ισορροπία και γαλήνη.
Έπλεκαν με μεταξωτά λόγια μύθους και παραμύθια, μαζί, γεμάτοι αγάπη.
Περίμεναν με ανυπομονησία στα δάση, να εμφανιστεί η πανσέληνος και μέσα από τα πεφταστέρια, νεράιδες και αερικά, να κατέβουν στην γη για να χορέψουν ανάμεσα τους, πλημμυρίζοντας με χαρά, αγάπη, γαλήνη και ομορφιά…..
Αναζητούσαν την μοναδική ουτοπία που μπορούσαν να τους προσφέρουν κάθε πανσέληνο, για να ξεφύγουν από τον κυκεώνα των προβλημάτων της ζωής…. του πόνου… της στεναχώριας …. του θανάτου… 
Δυστυχώς τα χρόνια περνούσαν, οι καιροί σε κάθε πανσέληνο άλλαζαν, μαζί τους και οι άνθρωποι…
Άρχισαν να γίνονται άπληστοι και εγωπαθείς….
Άρχισαν να θέλουν περισσότερα απ’ όσα τους πρόσφεραν ή είχαν… μόνο και μόνο για να νιώσουν ….. να δουν…. να γευτούν… να δοκιμάσουν περισσότερα από τις ικανότητες τους…. να διεκδικήσουν κάτι που ποτέ δεν ήταν δικό τους, δίχως να νοιαστούν για τις συνέπειες και τον πόνο που θα χάριζαν γύρω τους με τον παρορμητισμό τους. Διαλύοντας τις ισορροπίες, καταπατώντας τη μοναδική συμφωνία της φύσης…. 
«Να μην πλανέψουν την αγνή κάρδια των αερικών και να μην προδώσουν ποτέ την εμπιστοσύνη τους…» 
Δυστυχώς…θέλανε περισσότερα από ένα μακρινό βλέμμα… και σε κάποια πανσέληνο βγαίνοντας τα αερικά και οι νεράιδες να χορέψουν μαζί τους, κάποιος θέλησε να κάνει το πρώτο βήμα και να πλησιάσει πιο κοντά… θέλοντας να νιώσει… να ποθήσει και να γευτεί… 
Έτσι καβάλα στο μαύρο του άτι, πλησίασε κοντά….
Τόσο κοντά, που με τον τρόπο του, πλάνεψε την καρδία και την ψυχή του αερικού… πιστεύοντας ότι έτσι θα χε περισσότερα… 
Αγνοώντας τις συνέπειες που θα υπήρχαν μετά…, το πήρε κοντά του και κάτω από το φως της μητέρας του…το κράτησε στην γη, κάνοντας του έρωτα τόσο ζεστά και τόσο πρωτόγνωρα…
Ο καιρός περνούσε… και για την αγάπη το αερικό θυσίασε την καρδία του…, μα δυστυχώς ο άνθρωπος αρνήθηκε να δει αυτό που πραγματικά αναζητούσε, πέραν από την ολοκλήρωση μιας παρορμητικής του επιθυμίας…
Βλέποντας όλα αυτά, δεν άντεχε στην ιδέα να το κρατά στη γη και φοβούμενος την αγάπη του, μα και γνωρίζοντας πλέον το λάθος του, μη θέλοντας να το πληγώσει, αποφάσισε να το αφήσει να γυρίσει πίσω στο φεγγάρι…. 
Δίχως να καταλάβει ότι η καρδία των αερικών είναι εύθραυστη και αγαπά αληθινά όταν πρέπει…, το έδιωξε μακριά, να επιστρέψει πίσω, μη γνωρίζοντας ότι το τίμημα της τιμωρίας που δέχθηκε το αερικό όταν το πλήγωσε απομακρύνοντας το… ήταν να παραμείνει στη γη, περιφερόμενο ανάμεσα στους ανθρώπους, μέσα στην μοναξιά του, δίχως αγάπη… και να εμφανίζεται μόνο στην πανσέληνο υπό το φως των πεφταστεριών, παιχνιδίζοντας και χορεύοντας ανέμελο, ελπίζοντας να βρει την αληθινή αγάπη….
Από τότε και μετά, κάνεις δεν ξέρει πως μοιάζει αυτό το αερικό και πόση τιμωρία και πόνο ακόμα του επιφυλάσσει η πανσέληνος, ώσπου να βρεθεί ξανά ο καβαλάρης, που καλπάζοντας με το μαύρο του άτι θα το πλησιάσει να το αγαπήσει αληθινά, χαρίζοντας του το αληθινό φιλί για να εξιλεωθεί…. 
Πολλές φόρες, όταν αγαπάμε αληθινά, διώχνουμε την πραγματική αγάπη, φοβούμενοι μην της κάνουμε κακό, κάνοντας της το μεγαλύτερο ….. μα αυτό είναι ένα άλλο παραμύθι που η συνέχεια του…. δεν γράφεται στο χαρτί, μα χαράζεται από τις πράξεις που πραγματικά θέλουμε να κάνουμε μα αδυνατούμε γιατί…. Σουσσσσσσσσσσς….. η συνέχεια δική σου…….

Και αύριο ποιος ξέρει τι.....…

Αγαπημένες Σκέψεις

...