έπαιρνε αντίκρυ απ ' τά βουνά μιαν αλαφράδα ,
μόλο που ή μέρα ήταν σκληρή και ή αύριο ,
άγνωστη.
Ομως , όταν σκοτείνιαζε καλά κι έβγαινε του παπά
το χέρι πάνω από το κηπάκι των νεκρών ,
Εκείνη , Μόνη της , ΄Ορθια , με τα λιγοστά της νύχτας
κατοικίδια - το φύσημα της δεντρολιβανιάς και την
αιθάλη του καπνού από τα καμίνια - στης θαλάσσης
τήν έμπαση αγρυπνούσε.
Αλλιώς ωραία !
Λόγια μόλις των κυμάτων ή μισομαντεμένα σ΄ ένα
θρόϊσμα , κι άλλα που μοιάζουν των αποθαμένων
κι αλαφιάζονται μέσα στα κυπαρίσσια , σαν
παράξενα ζώδια , τη μαγνητική δορυφορώντας κεφαλή
της άναβαν. Και μία
καθαρότητα απίστευτη άφηνε , σε μέγα βάθος μέσα της,
το αληθινό τοπίο να φανεί.
΄Οπου , σιμά στόν ποταμό , παλεύανε τον ΄Αγγελο
οι μαύροι άνθρωποι , δείχνοντας με ποιόν τρόπο
γεννιέται η ομορφιά.
΄Η αυτό που εμείς , αλλιώς , το λέμε δάκρυ.
Κι όσο βαστούσε ο λογισμός της , ένιωθες ,
εξεχείλιζε την όψη που έλαμπε με τήν πίκρα στά
μάτια και με τά πελώρια , σάν παλιάς Ιερόδουλου , ζυγωματικά .
Τεντωμένα στ ' ακρότατα σημεία του Μεγάλου
Κυνός και της Παρθένου.
" Μακριά απ ΄ τη λοιμική της πολιτείας , ονειρεύτηκα
στό πλάι της μιάν Ερημιά , όπου το δάκρυ
να μήν έχει νόημα , κι όπου το μόνο φως να΄ ναι
από την πυρά που κατατρώγει όλα μου τά
υπάρχοντα.
" ΄Ωμο τόν ώμο οι δυό μαζί ν΄ αντέχουμε το
βάρος από τα μελλούμενα , ορκισμένοι στήν άκρα
σιγαλιά και στη συμβασιλεία των άστρων.
" Σάν να μήν κάτεχα , ό αγράμματος , πως είναι
κει ακριβώς , μέσα στήν άκρα σιγαλιά , που
ακούγονται οι πιό αποτρόπαιοι κρότοι .
" Και πώς , αφότου αβάσταχτη έγινε στου αντρός
τα στερνά ή μοναξιά , σκόρπισε κι έσπειρε άστρα "
..........................
[ απόσπασμα από " έξη και μιά τύψεις για τόν
ουρανό "
του 1960 . ]
