Γράφει ο Παλαμάς στα «Σύντομα σημειώματά» του (Άπαντα, τ. 6ος):
«“Αδέρφια είναι τα δύο: Το λουλούδι το ολόχαρο,/ το θλιβερό βιβλίο.”…
Η απολογία του βιβλίου: Είμαι κι εγώ ζωή. Μέσα μου κλειώ τη φωτιά του Προμηθέα. Μέσα στη ζωή είναι κι ο νους, υπέρτατη ζωή. Αυτό το νου κρατώ και τον παρουσιάζω. Μια συγκίνηση. Βοηθάω τα μάτια. Είμαι κι εγώ φύσις κι ομορφιά και ζωή κι αλήθεια. Όποιος δεν έχει μάτια και δεν ξέρει να κοιτάζει μέσα στα μεγάλα τα βιβλία, όμοια δε θα ‘χει φαντασία και δε θα ‘χει καρδιά. Και μήπως τάχα θα μπορέσει να δει τίποτε, όσο αμέσως κι αν τα στυλώσει τα μάτια του προς τον κόσμο γύρω του και μέσα του, και χωρίς τη συντροφιά του βιβλίου;».
-Επιπλέον, ο Κωστής Παλαμάς στο «Πεζοί δρόμοι Α’» (Άπαντα, τ. 10ος) γράφει για το βιβλίο:
«Διάβασα κάποιο βιβλίο και πίστεψα πως είμαι σοφός. Διαβάζω τώρα πιο πολλά, κι όσο διαβάζω τόσο πιο πολύ καταλαβαίνω την ασοφία μου. Αν το είπε άλλος δεν πειράζει, να το ξαναπώ κι εγώ. Εγώ δεν κυνηγώ τη λεγόμενη πρωτοτυπία».
Και αλλού πάλι σημειώνει:
«Διαβάζω θα πει ταξιδεύω. Όποιος τα καταφρονά τα βιβλία, καταφρονά τα ταξίδια. Ταξιδευτές και περιηγητές μπορεί να είναι του κάκου και για γέλια. Τα ταξίδια, ποτέ»......(Χ)
