Η ιστορία αναφέρεται σε έναν άνθρωπο που υπέφερε από βαθιά μελαγχολία. Επισκέφτηκε τους καλύτερους γιατρούς της εποχής του και κανείς απ' αυτούς δεν κατόρθωσε να τον βοηθήσει. Βρέθηκε κάποτε και στο ιατρείο ενός κορυφαίου γιατρού, ενός θεραπευτή της ψυχής.
Ο γιατρός είπε στον ασθενή του πως ίσως έβρισκε παρηγοριά, και το τέλος της μελαγχολίας του, στην αγάπη. Ο ασθενής αποκρίθηκε ότι η αγάπη δεν ήταν πρόβλημα γι' αυτόν, ότι κανείς ίσως στον κόσμο δεν είχε αγαπηθεί όσο ο ίδιος. Η επόμενη υπόδειξη του σπουδαίου ιατρού ήταν ότι θα έπρεπε ο ασθενής να ταξιδέψει, να δει άλλους τόπους. Ο άντρας απάντησε, χωρίς έπαρση, πως είχε επισκεφτεί κάθε γωνιά του πλανήτη. Ο γιατρός πρότεινε τότε διάφορες ασχολίες, όπως την ενασχόληση με την τέχνη, διάφορα αθλήματα,= και ό,τι άλλο μπόρεσε να σκεφτεί. Μάταιη προσπάθεια. Ο ασθενής τού απάντησε με τον ίδιο τρόπο: Είχε δοκιμάσει τα πάντα, τίποτα δεν τον είχε παρηγορήσει. [...]
"Α!" αναφώνησε στο τέλος ο γιατρός. "Έχω την τέλεια λύση για την περίστασή σας, κύριε. Πρέπει να παρακολουθήσετε μια παράσταση του μεγαλύτερου κωμικού της εποχής μας. Θα σας διασκεδάσει τόσο, που θα ξεχάσετε εντελώς τη μελαγχολία σας. Πρέπει να δείτε μια παράσταση του Μεγάλου Γκάρικ!"
Ο άντρας κοίταξε το γιατρό με το πιο θλιμμένο ύφος που μπορεί κανείς να φανταστεί και είπε: "Γιατρέ, αν αυτή είναι η συμβουλή σας, τότε είμαι χαμένος. Δεν υπάρχει θεραπεία για μένα. Βλέπετε, ο Μεγάλος Γκάρικ είμαι εγώ".
Don Juan Matus δια στόματος, Carlos Castaneda - Η ενεργός πλευρά του απείρου
