ΜΙΣΩ ΤΟΥΣ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΣ. ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΤΟ ΝΑ ΖΕΙΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΝΤΑΣΣΕΣΑΙ ΚΑΠΟΥ. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή.
Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους. Η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΕΚΡΟ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ. Η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΔΡΑ ΔΥΝΑΤΑ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ.
Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα. Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή τους, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει.
ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΣΚΟΠΙΜΗ ΑΠΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ, ΛΙΓΑ ΧΕΡΙΑ, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν.
ΚΑΠΟΙΟΙ ΚΛΑΨΟΥΡΙΖΟΥΝ ΑΞΙΟΘΡΗΝΗΤΑ, ΑΛΛΟΙ ΒΛΑΣΤΗΜΑΝΕ ΧΥΔΑΙΑ, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;
ΜΙΣΩ ΤΟΥΣ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙ’ ΑΥΤΟ: ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΕΝΟΧΛΕΙ ΤΟ ΚΛΑΨΟΥΡΙΣΜΑ ΤΟΥΣ, κλαψούρισμα αιώνιων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.
ΕΙΜΑΙ ΕΝΤΑΓΜΕΝΟΣ, ΖΩ, ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ ΣΤΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ ΜΟΥ ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τους φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους.
Αντόνιο Γκράμσι (22 Ιανουαρίου 1891 – 27 Απριλίου 1937). Ιταλός συγγραφέας, πολιτικός επιστήμονας και γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας. Κατά τον Γκράμσι η πάλη των τάξεων έπρεπε να λαμβάνει μέρος στο ιδεολογικό πάντοτε πεδίο, με τη θεμελιακή παραδοχή ότι μόνο οι ιδέες είναι δυνατό να επιφέρουν την επανάσταση ή αντιστοίχως, να την αποτρέψουν.
