Ζητώ το αδύνατο: αγάπα με για πάντα.
Αγάπα με όταν ο πόθος όλος έχει φύγει.
Αγάπα με την προσήλωση ενός μοναχού.
Όταν ο κόσμος στην ολότητά του κι όλα όσα κρατάς ιερά σε συμβουλεύουν για τ’ αντίθετο: αγάπα με ακόμη παραπάνω.
Όταν σε γεμίζει οργή και είναι τυφλή: αγάπα με.
Όταν το κάθε βήμα απ’ την πόρτα στη δουλειά σου σε κουράζει
— αγάπα με· κι απ’ τη δουλειά στο σπίτι πάλι.
Αγάπα με όταν πλήττεις
— όταν κάθε γυναίκα που κοιτάς είναι η μία καλύτερη απ’ την άλλη,
ή, σαν πιο αξιολύπητη να ’μαι που ζητώ,
αγάπα με όπως με αγαπούσες πάντα: όχι σαν θαυμαστής ή σαν κριτής,
μα με τη συμπόνια που επιφυλάσσεις στον εαυτό σου όταν είσαι μόνος.
Αγάπα με όπως απολαμβάνεις τη μοναξιά σου, αυτήν που σε προετοιμάζει για το θάνατο, το μυστήριο της σάρκας, καθώς σκίζει και ράβει.
Αγάπα με όπως την πολυτιμότερη παιδική σου ανάμνηση
— κι αν δεν μπορείς να θυμηθείς καμιά
— φαντάσου μία, βάλε με εκεί μαζί σου.
Αγάπα με στα γεράματα όπως μ’ αγαπούσες στη νιότη.
Αγάπα με σαν να ’μουν εγώ για πάντα
— και θα κάνω το αδύνατο μια απλή πράξη, αγαπώντας σε, αγαπώντας σε όπως σ’ αγαπώ.
Ana Castillo, I Ask the Impossible
Μετάφραση: Ευτυχία Παναγιώτου
