Να μη φωτίζει. Να σταματήσει να λάμπει.
Να μην μου δείχνει κανένα δρόμο μου πια.
Να μ’ αφήσει επιτέλους να χαθώ στους λαβύρινθους της νύχτας.
Να μην έχω κανένα τρόπο να βρω το μονοπάτι που θα μ’ οδηγήσει σε σένα.
Γιατί πάντα εκεί καταλήγω. Σε σένα!!!
Χρόνια τώρα. Δεν άλλαξα καμία διαδρομή για να μη σε χάσω.
Προσπάθησα να το κάνω αλλά μάταιο.
Εσύ μάτια μου είσαι οι χάρτες της ζωής μου.
Εσύ είσαι όλα μου τα ανεξερεύνητα ταξίδια.
Τα χιλιόμετρα που κράτησα για να βηματίσω για σένα.
«Ίσως φταίνε τα φεγγάρια που ΄μαι τόσο μοναχή, νιώθω πως γερνώ τα βράδια και χρωστάω στη ζωή».
Τις μέρες έμαθα να τις παλεύω. Δε με νοιάζουν!!!
Στις μέρες προσπάθησα να ξεγελαστώ και να δώσω μικρές αφορμές να τις περνώ χωρίς εσένα.
Κυνηγάω την καθημερινότητα, από φόβο μήπως αλλάξει κάτι και δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω. Έμαθα να χαμογελώ, να συμπεριφέρομαι όπως πρέπει, να δείχνω, ανέμελη, σοβαρή, ώριμη και κατασταλαγμένη. Και το κατάφερα.
Έστησα μια ολόκληρη ιστορία ολοκληρωμένης ευτυχίας και κάνω κύκλους γύρω από αυτή.
Οι νύχτες όμως είναι αφόρητες.
Ξέχασα πια πως είναι να κλείνεις τα μάτια και να παραδίνεσαι στην αγκαλιά του Μορφέα.
Ξέχασα να ονειρεύομαι.
Συνήθισα να είμαι ξύπνια από φόβο μήπως χαθείς από τη σκέψη μου.
Γιατί τότε μόνο μπορώ να σε έχω ολοκληρωτικά στη σκέψη μου.
Γιατί μόνο τότε μπορώ να σου μιλήσω χωρίς το κίνδυνο να μας διακόψουν.
Όταν ονειρεύομαι μια αγκαλιά που χάνομαι μέσα της και ένα χάδι.
Όταν ακούω τη φωνή σου να μου λέει «είμαι εδώ για σένα»
Κάθε βράδυ περιμένω τον τελευταίο που θα σβήσει το φεγγάρι…
Και υποφέρω όταν αυτό μεγαλώνει και με τραβάει όλο και περισσότερο κοντά του…
Και είναι πολλοί σαν και εμένα…
Και είσαι και συ ανάμεσα τους
