Στο βιβλίο «Η φάρμα των ζώων» του Τζωρτζ Όργουελ.....

Στο βιβλίο «Η φάρμα των ζώων» του Τζωρτζ Όργουελ τα ζώα επαναστατούν κατά του καταπιεστή και εκμεταλλευτή τους, του κτηματία κυρ- Τζόουνς. Λίγο πριν την επανάσταση τα ζώα της φάρμας έκαναν γενική συνέλευση στην οποία μίλησε το σοφόγέρικο γουρούνι, ο Γεροντάκος. Αυτός τους μίλησε με πάθος, τους εξήγησε πως από αιώνες πολλούς ο «Άνθρωπος» καταπιέζει και εκμεταλλεύεται τα ζώα. Τα ζώα ενθουσιάστηκαν, ψήφισαν όλα υπέρ της Εξέγερσης κατά του εκμεταλλευτή τους, του κυρ- Τζόουνς και όλα μαζί τραγούδησαν το παρακάτω επαναστατικό τραγούδι:
«Ζώα της Αγγλίας και της Ιρλανδίας/ ζώα κάθε τόπου, ζώα κάθε γης,/ τα χαρωπά ακούστε μου μαντάτα:/ όπου να ‘ναι φτάνει η μέρα της γιορτής./ Αργά ή γρήγορα η μέρα θ’ ανατείλει/ που ο τύραννος θα διωχτεί/ και οι Αγροί της Αγγλίας οι καρπεροί/ όλων των ζώων θα γίνουνε νομή…/ Ζώα της Αγγλίας και της Ιρλανδίας/ ζώα κάθε τόπου, ζώα κάθε γης/ το μαντάτο μου να πάρτε, να το στείλετε παντού/ γιατί όπου να ‘ναι φτάνει η ημέρα της γιορτής».
Η Επανάσταση γίνεται και πετυχαίνει. Ο κυρ Τζόουνς καταφέρνει να ξεφύγει από την οργή των ζώων και φεύγει μακριά. Τα ζώα ενθουσιασμένα επιχειρούν να εφαρμόσουν στη πράξη τις επαναστατικές τους ιδέες. Συνεδριάζουν και παίρνουν αποφάσεις με βάση το τρίπτυχο «ισότητα- αδελφοσύνη- αλληλεγγύη». Το βασικό τους σύνθημα που γράφτηκε παντού είναι: «Όλα τα ζώα είναι ίσα».
Όμως χρειάστηκε να εκλέξουν μια Επιτροπή, η οποία θα είχε την ευθύνη του σχεδιασμού και της υλοποίησης των επαναστατικών ιδεών τους. Η ευθύνη αυτή, μετά από ψηφοφορία, παραχωρείται στα γουρούνια, γιατί θεωρούνταν τα πιο έξυπνα ζώα, αλλά και για να τιμήσουν τη μνήμη του σοφού γέρο γουρουνιού, του Γεροντάκου, που τους ενέπνευσε την ιδέα της επανάστασης.
Η εξέλιξη όμως της επανάστασης των ζώων είναι τραγική. Τα γουρούνια που ανέλαβαν την αφ’ υψηλού διαχείρισή της σιγά σιγά άρχισαν αυτά να γίνονται οι νέοι καταπιεστές και εκμεταλλευτές των συντρόφων τους των ζώων. Η εξουσία ως γνωστόν φθείρει και διαφθείρει. Τα εξουσιαστικά γουρούνια, με διάφορα τερτίπια, το βασικό σύνθημα της εξέγερσης «Όλα τα ζώα είναι ίσα» το αλλάζουν σε «Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα»!
Ο πλήρης εκφυλισμός της Επανάστασης συντελείται, όταν τα εξουσιαστικά γουρούνια συνάπτουν συμφωνία με τον πρώην καταπιεστή τους τον «Άνθρωπο» να καταργηθεί η σοσιαλιστική «Φάρμα των ζώων» και να ιδρυθεί η νέα με την ονομασία «Η φάρμα των Αρχόντων»!
Και κλείνει ο Τζωρτζ Όπργουελ το υπέροχο βιβλίο του με τις εξής φράσεις: «Δώδεκα φωνές (άνθρωποι και γουρούνια που συμμετείχαν στη συνάντηση) στρίγκλιζαν με οργή, κι ήταν όλες τόσο όμοιες! Τώρα δεν υπήρχε ζήτημα για το τι είχε συμβεί στις μούρες των γουρουνιών. Τα ζωντανά απέξω έσερναν το βλέμμα τους από γουρούνι σε άνθρωπο κι από άνθρωπο σε γουρούνι και πάλι στα γουρούνια και πάλι στους ανθρώπους: ήταν αδύνατο πια να ξεχωρίσουν ποιος ήταν ποιος»....... Αν κάνουμε μια μεταφορά των όσων συνέβησαν στη «Φάρμα των ζώων» στη σύγχρονη «Φάρμα Ελλάδα» εύκολα μπορούμε να διακρίνουμε τα δικά μας «Γουρούνια» εξουσιαστές μας. Κι αυτά με σοσιαλιστικές κι επαναστατικές ιδέες ξεκίνησαν και κατέληξαν να είναι οι μούρες τους ίδιες με τα εξουσιαστικά «γουρούνια» του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη και στην κόσμο όλο. Μόνο που τα δικά μας μοιάζουν «Γουρουνάκια» μπρος στα μεγάλα «Γουρούνια» της Ε. Ε, του Δ. Ν. Τ., των τραπεζών και υποχρεώνονται να υπακούουν και να εκτελούν εγκληματικές εργολαβίες κατά λαού.....~ΧΑΡΑ

"έρωτας σαν βροχή".

Έρωτας σαν βροχή....Όχι σαν καταιγίδα......σαν βροχή....Να φεύγει και να έρχεται.....Να δυναμώνει και να χαμηλώνει.....Να δροσίζει και να πνίγει......Ν`απορροφάται από τη γη,να χάνεται.....
Πως έζησα έτσι;Γιατί δέχτηκα κάτι μισό για μένα;Γιατί προσπάθησα να κρατήσω στις χούφτες μου κάτι,που ήξερα οτι θα μου δώσει μόνο μια ψευδαίσθηση δροσιάς και μετά θα μ`αφήσει πιο διψασμένη από πριν,με τα χείλη ξερά και την καρδιά στεγνή;
Πως μπόρεσα να δεχτώ να συμπληρώνω τη βροχή με τα δάκρυα μου,για κάτι που γνώριζα οτι ήταν μάταιο;
Είδα χιλιάδες ηλιοβασιλέματα μόνη μου,ο ήλιος βουτούσε στο τίποτα κι εγώ πνιγόμουν στη μοναξιά.....Άκουσα εκατοντάδες κεραυνούς και με φόβισαν λιγότερο από τη σιωπή της άδειας ζωής μου........
Μύρισα χιλιάδες λουλούδια,αλλά το άρωμα τους δεν πλημμύρισε την άοσμη ζωή που ο <<έρωτας σαν βροχή>>με καταδίκασε να ζήσω......
Γεύτηκα δεκάδες εδέσματα,αλλά μόνο πίκρα στα χείλη μου..............
Άγγιξα απαλά το κορμί του,κράτησα στη μνήμη της αφής μου κάθε πόντο του σώματος του και αγκάλιαζα μόνη μου τον εαυτό μου τις μοναχικές μου ώρες,με την ψευδαίσθηση πως ήταν εκείνος που με χάιδευε,έχοντας τον στα ακροδάχτυλα μου.....
Γέλασα δυνατά στην αρχή της ζωής μου και συνέχισα να χαμογελώ από συνήθεια,χωρίς ποτέ τα μάτια μου να πάρουν χρώμα από τα χαμόγελα που ζωγραφίστηκαν στο πρόσωπο μου,αλλά δεν ζέσταναν την ψυχή μου........
Έκλαψα πολύ για δυό ζωές,από απελπισία,από λαχτάρα για κάποιον που ήρθε κοντά μου για να μου φέρει την επίγνωση ότι η ευτυχία είναι στιγμές....μόνο στιγμές......
Και οι περισσότερες κλεμένες......
Ζωγράφισα με φωτεινά χρώματα τις ώρες που ήμουν μαζί του αλλά η πραγματικότητα ξεθώριαζε τους πίνακες μου,όταν δεν τους βύθιζε στο χρώμα της απελπισίας......
Έγραψα το <<σ`αγαπώ>>σε χιλιάδες χαρτιά και τα έσκισα αμέσως μετά,σκορπίζοντας γύρω μου τα κομμάτια τους,όπως σκορπισμένη ήταν η ζωή μου......
Πόνεσα τόσο που μάτωσα και την ίδια στιγμή ήμουν εγώ πηγή πόνου για κάποιον που εν γνώσει μου υπέφερε όσο κι εγώ......
Αγνόησα την αγάπη,γιατί δεν ήταν με τους δικούς μου όρους.......
Καταδίκασα τον εαυτό μου στη μοναξιά,δραπετεύοντας από τους δρόμους όπου μπορεί να σε συναντούσα,επιλέγοντας να φύγω εγώ,<<η δυνατή>>,τη στιγμή που η αδυναμία μου να σε κερδίσω ήταν γραμμένη στον αέρα που ανέπνεα............
Και μετά......μετάνιωσα.....Και γύρισα να ψάξω στο παρελθόν αυτό που μου έλειπε στο παρόν,μα δεν υπήρχε τίποτα εκεί για μένα.Η αληθινή αγάπη είχε φύγει........
Την είχα διώξει εγώ.....Είχα διώξει ότι άξιζε και είχα κρατήσει το τίποτα.......

Δίκαιη τιμωρία.........
"έρωτας σαν βροχή"...της Λένας Μαντά...~ΧΑΡΑ

Σχετικά με τη φιλοσοφία του Σωκράτη ...

Σχετικά με τη φιλοσοφία του Σωκράτη παίρνουμε πληθώρα πληροφοριών από τον μαθητή του, Πλάτωνα. Βάση της φιλοσοφίας του αποτελεί η θεώρηση της αρετής ως διδακτής . «Ουδείς εκών κακός» έλεγε, δηλ. κανείς δε μπορεί να είναι από τη φύση του κακός. Οι κακοί άνθρωποι οφείλουν την αρνητική συμπεριφορά τους στην άγνοια του καλού. Έργο ιερό λοιπόν του Σωκράτη ήταν να μάθει στους νέους το «καλό» μέσω των ερωταπαντήσεων (μαιευτική μέθοδος), κατά τη διάρκεια των οποίων υποκρινόταν πως ούτε ο ίδιος γνώριζε τίποτε και ξεκινούσαν και οι δυο από το μηδέν (Σωκρατική ειρωνία). Μόνο έτσι, με αγνό και δεκτικό νου θα μπορούσαν να προσεγγίσουν απερίσπαστοι την αλήθεια..... ~ΧΑΡΑ

Μαλβινα Καραλη

Υπάρχει λοιπόν, ομορφιά μου, κάτι πολύ πιο επιδέξιο και ειλικρινές από το να είσαι ο εαυτός σου: το να είσαι ο ρόλος σου. Τελικά, μάλλον ψέματα λέω όταν κλαίγομαι πως τάχα θέλω να μάθω ποια είμαι στην πραγματικότητα. Στα τσακίδια το εδιζησάμην εμεωυτόν. Αφού το βλέπω τόσα χρόνια στην πράξη: Χωρίς τον εαυτό μου, υπάρχω. Χωρίς το ρόλο μου, δεν είμαι τίποτα. Μόνο αυτός με εξάπτει, με πληροί, με αποκαθιστά. Παίζω λοιπόν, χαρά μου – παίζω και πλέκω εγκώμια μιας ζωής που δεν καταλαβαίνει τίποτα έξω από την Τέχνη της. Γιατί δεν μπορώ να εννοήσω και να εννοηθώ παρά σαν αυτουργός της κατασκευής μου. Γιατί ο κόσμος δεν ορίζεται εν τέλει παρά μόνο από τον τρόπο που ο ρόλος μου επινοεί τον εαυτό μου.
Μαλβινα Καραλη

Τα πιο όμορφα ερωτικά γράμματα ...

Διάσημοι συγγραφείς, πολιτικοί και όχι μόνο, έχουν αφήσει πίσω τους τα ομορφότερα ερωτικά γράμματα που γράφτηκαν ποτέ στην ιστορία. Όταν ήμασταν μικροί στέλναμε ραβασάκια ο ένας στον άλλο: “Όταν μεγαλώσουμε, θα σε πηγαίνω βόλτα με το αυτοκίνητό μου. Και θ’ ακούμε μαζί μουσική”. Μικρά μηνύματα αγάπης ως υποσχέσεις για ένα όμορφο και τρυφερό μέλλον. Τώρα που μεγαλώσαμε έχουμε πολύ περισσότερα να πούμε πέρα από ένα απλό αλλά βαθύ Σ’ αγαπώ. Μερικά λόγια στο κρεβάτι, ένα άγγιγμα στο χέρι, ίσως και μερικά ερωτικά γράμματα. Λέξεις που μοιάζουν με μυστικά, αλλά που χαιρόμαστε πάντα να ακούμε.
Διάσημοι συγγραφείς, πολιτικοί και όχι μόνο, έχουν αφήσει πίσω τους τα ομορφότερα ερωτικά γράμματα που γράφτηκαν ποτέ στην ιστορία. Οι  Σκέψεις  αναζήτησαν τα αγαπημένα τους αποσπάσματα για να σας βάλουν στην ατμόσφαιρα της πανέμορφης γιορτής του Έρωτα.
 Βολταίρος Χάγη, 1713 Είμαι αιχμάλωτος στο όνομα του βασιλέως· Μπορούν να μου αφαιρέσουν την ζωή, αλλά όχι την αγάπη που νιώθω για σένα. Ακριβώς, αγαπητή μου κυρία (ερωμένη) , απόψε θα σε δω, ακόμα και αν έπρεπε να πάρω τεράστιο ρίσκο για να καταφέρω.

Για όνομα του Θεού, μην μου μιλάς με τόσο αποθαρρυντικούς όρους καθώς γράφεις, πρέπει να ζήσεις και να προσέχεις, να προσέχεις την μητέρα σου σαν τον χειρότερο εχθρό σου. Μα τι είπα; Να προσέχεις του πάντες· μην εμπιστεύεσαι κανέναν· να διατηρείς τον εαυτό σου σε  εγρήγορση, μέχρι να είναι ορατό το φεγγάρι· θα φύγω από το ξενοδοχείο κρυφά, θα πάρω μία άμαξα ή μια μόνιππη άμαξα, και θα φύγουμε σαν τον άνεμο για το Sheveningen· θα πάρω μαζί μου χαρτί και μελάνι· θα γράφουμε τα γράμματά μας. Αν με αγαπάς, καθησύχασε τον εαυτό σου· και μάζεψε όλη την δύναμη και την ύπαρξη του μυαλού σου προς βοήθειά σου· μην επιτρέψεις στην μητέρα σου να παρατηρήσει οτιδήποτε, προσπάθησε να έχεις τις εικόνες σου, και να είσαι σίγουρη ότι η απειλή των χειρότερων βασανιστηρίων δεν θα με αποτρέψουν από το να σε υπηρετώ. Όχι, τίποτα δεν έχει την δύναμη να με χωρίσει από σένα· η αγάπη μας είναι βασισμένη στην αρετή και θα διαρκέσει όσο ζούμε.

Αντίο. Δεν υπάρχει τίποτα που δεν θα αψηφήσω για το δικό σου καλό·  αξίζεις πολύ περισσότερα από αυτό. Αντίο, αγαπητή μου καρδιά! Arout (Voltaire) Ο Βολταίρος ήταν μία από τις σημαντικότερες πνευματικές μορφές του 17ου -18ου αιώνα. Βασικό χαρακτηριστικό αυτής της σπουδαίας προσωπικότητας ήταν η διαλλακτικότητα, η υπεροχή της ευγένειας του πνεύματος και η αβρότητα, όπως διαφαίνεται από πολλά έργα του· κάτι που μπορούμε να παρατηρήσουμε και στο γράμμα αγάπης που στέλνει προς την αγαπημένη του. Στο γράμμα, είναι ιδιαίτερα εμφανές το σημείο όπου αναφέρει πως η αγάπη τους είναι βασισμένη στην “αρετή”. Λίγες είναι οι σχέσεις που διακατέχονται από αγνά αισθήματα ανιδιοτέλειας, και στην περίπτωση του Βολταίρου, μπορούμε να αντιληφθούμε ότι είχε μία τέτοια σχέση-δεσμό. 

Επίσης, το γεγονός ότι συνέχεια τονίζει στην αγαπημένη του πόσο σημαντική είναι για αυτόν, καθώς και τι θυσίες είναι διατεθειμένος να κάνει για αυτήν, δείχνει πόσο δυνατή είναι η αγάπη που νιώθει ο Βολταίρος για εκείνη. Με λίγα λόγια, η αγάπη του Βολταίρου ήταν αγνή, μοναδική, ανιδιοτελής. Ήταν αγάπη αυτοθυσίας!  Ας μην ξεχνάμε ότι είναι ανέφικτο να μιλάμε για αληθινή – ειλικρινή αγάπη αν δεν αναφερόμαστε στα στοιχεία που προαναφέρθηκαν.


Winston Churchill
 Aγαπημένη μου Clemmie, … Μου έγραψες μερικές λέξεις πολύ αγαπητές σ’ εμένα, για το ότι έχω εμπλουτίσει τη ζωή σου. Δεν μπορώ να σου πω τι ευχαρίστηση μου έδωσε αυτό, γιατί εγώ πάντα αισθάνομαι τόσο συντριπτικά στο χρέος σου, εάν μπορεί να υπάρξει λογαριασμός στην αγάπη … Τι ήταν για μένα να ζήσω όλα αυτά τα χρόνια μέσα στην καρδιά και συντροφικότητά σου, δεν μπορούν να μεταφέρουν οι φράσεις. Η ώρα περνάει γρήγορα, αλλά δεν είναι ευχάριστο να βλέπεις πόσο μεγάλος και αυξανόμενος είναι ο θησαυρός που έχουμε συγκεντρώσει μαζί, ανάμεσα στις καταιγίδες και τις πιέσεις τόσων πολυτάραχων και, σε εκατομμύρια, τραγικών και τρομερών  χρόνων; …

Victor Hugo
 «Σας αγαπώ, φτωχέ μου άγγελε, το ξέρετε πολύ καλά και παρόλο αυτό, θέλετε να σας το γράψω. Έχετε δίκιο. Πρέπει ν’ αγαπιόμαστε και μετά πρέπει να το λέμε ο ένας στον άλλο και πρέπει να το γράφουμε και μετά χρειάζεται αυτό το φιλί, στο στόμα, στα μάτια και παντού… Έτσι, αγαπημένη μου, όταν είμαι λυπημένος, σας σκέφτομαι με τον ίδιο τρόπο που τον χειμώνα σκεφτόμαστε τον ήλιο και όταν είμαι χαρούμενος, σας σκέφτομαι με τον ίδιο τρόπο που στον ήλιο σκεφτόμαστε τη σκιά. Βλέπετε, σας αγαπώ με όλη μου τη ψυχή. Μοιάζετε μ’ ένα παιδί και έχετε τη σοβαρή όψη μιας μητέρας, έτσι μαζί με αυτά τα δυο, σας αγκαλιάζω και σας αγαπώ»…

Oscar Wilde Δεν είμαστε εραστές λόγω του έρωτα που κάνουμε, αλλά για την αγάπη που έχουμε. Δεν είμαστε φίλοι, λόγω των γέλιων που ξοδεύουμε, αλλά για τα δάκρυα που μαζεύουμε. Δεν θέλω να είμαι κοντά σου για τις σκέψεις που μοιραζόμαστε, αλλά για τις λέξεις που δε χρειάζεται ποτέ να πούμε. Δε θα μου λείψεις ποτέ για όσα κάνουμε, αλλά γι’ αυτό που είμαστε μαζί.
 Mark Twain
 “Livy αγάπη μου, είμαι ευγνώμων – ευγνωμων-έστερος όσο ποτέ – που γεννήθηκες, & που η αγάπη σου είναι δική μου & που οι δύο ζωές πλέχτηκαν και συγχωνεύτηκαν μαζί!”

Ναπολέων
 Αγαπημένη μου γυναίκα ! Δεν ξέρω τι επιφυλάσσει η μοίρα για εμένα, αλλά αν με κρατήσει κι άλλο μακριά σου, δεν θα μπορώ να το αντέξω! Το θάρρος μου δεν είναι αρκετό για αυτό. Κάποτε ήμουν περήφανος για το θάρρος μου και μερικές φορές σκεφτόμουν τα δεινά που μπορεί να μου επιφυλάσσει η μοίρα και λογιζόμουν τις χειρότερες φρίκες χωρίς να νιώσω κάποιο συναίσθημα. Αλλά σήμερα, η σκέψη ότι η Ιωσηφίνα μου μπορεί να έχει κάποιο πρόβλημα, ότι μπορεί να είναι άρρωστη ή το πιο σκληρό από όλα, η απαίσια σκέψη ότι μπορεί να με αγαπάει λιγότερο, μαραίνει την ψυχή μου, σταματάει το αίμα μου και με κάνει δυστυχισμένο, λυπημένο χωρίς καν να έχω το κουράγιο για μίσος και απόγνωση. O απόλυτος έρωτας που ένιωθε ο Ναπολέοντας για την Ιωσηφίνα έμεινε στην ιστορία και όχι άδικα. Ήταν έντονος, καταστροφικός και απόλυτα αγνός. Ο Ναπολέων εξέφρασε με τρόπο ποιητικό και αφοπλιστικά ειλικρινή, τα πιο βαθιά συναισθήματα που έτρεφε για αυτή τη γυναίκα και σύζυγό του στις ερωτικές επιστολές που της έστελνε όσο ζούσε αναγκαστικά μακριά της, στο μέτωπο της Ιταλίας κατά τα τέλη του 18ου αιώνα. Από την άλλη πλευρά, η Ιωσηφίνα εκείνον τον καιρό δεν ήταν ερωτευμένη μαζί του, ενώ παράλληλα ερωτοτροπούσε με άλλους άντρες. Το νέο δεν άργησε να φτάσει στα αυτιά του Ναπολέοντα, ο οποίος πληγώθηκε βαθιά. Η αγάπη που έτρεφε για εκείνη, δεν του άφησε περιθώρια να τη μισήσει για ό,τι του είχε κάνει, ωστόσο οι δυο τους χώρισαν. Τα συναισθήματά του αυτά δεν έσβησαν ποτέ, ενώ ο έρωτας της Ιωσηφίνας για εκείνον ήρθε μετά τον χωρισμό τους. 
Johnny Cash
 To 1994 o Johnny Cash έγραψε ίσως την πιο όμορφη ερωτική επιστολή στην τότε 65χρονη σύζυγό του June Carter. Το συγκινητικό γράμμα προς την πολυαγαπημένη του σύζυγο ψηφίστηκε ως το καλύτερο ερωτικό γράμμα όλων των εποχών. Γεράσαμε και συνηθίσαμε ο ένας τον άλλον. Αλλά σκεφτόμαστε το ίδιο. Διαβάζουμε ο ένας το μυαλό του άλλου. Ξέρουμε τι θέλει ο άλλος, χωρίς καν να τον ρωτήσουμε. Καμιά φορά, εκνευρίζουμε ο ένας τον άλλον, αλλά λιγάκι. Ίσως κάποιες φορές, θεωρούμε δεδομένο ο ένας τον άλλον. Αλλά μια στο τόσο, όπως σήμερα, το αναλογίζομαι όλο αυτό, και συνειδητοποιώ, πόσο τυχερός είμαι που μοιράζομαι τη ζωή μου με την σπουδαιότερη γυναίκα που συνάντησα ποτέ. Ακόμα με γοητεύεις και με εμπνέεις. Με επηρεάζεις ώστε να γίνομαι καλύτερος. Είσαι το αντικείμενο της επιθυμίας μου. Ο νούμερο ένα επίγειος λόγος για την ύπαρξη μου. Σ΄αγαπώ πάρα πολύ!
Lord Byron Βαδίζει μες στην ομορφιά, όπως η νύχτα στον  ανέφελο ουρανό που φωτίζεται από τα άστρα στο βλέμμα και στην μορφή της φοράει ό,τι πιο υπέροχο, λαμπερό και σκοτεινό διυλισμένο στο απαλό φως, που ο παράδεισος δεν επιτρέπει στην αυθάδικη την ημέρα. Σε αυτό εδώ το μάγουλο, πάνω από αυτό το φρύδι ήρεμα κι απαλά, αλλά τόσο εκφραστικά, τα χαμόγελα που νικούν, τα χρώματα που αστράφτουν που εξιστορούν ημέρες με τόση καλοσύνη τον νου που βρίσκεται σε ηρεμία με όλα αυτά μια καρδιά με τόσο αθώα αγάπη…   (She Walks In Beauty)   Λοιπόν δεν θα γυρίσουμε άλλο πια Μέσα στο βράδυ τόσο αργά, Κι ας κρύβει τέτοια αγάπη η καρδιά, Κι ας λάμπει το φεγγάρι δυνατά.   Γιατί το ξίφος φθείρει το θηκάρι Και η ψυχή το στήθος το κουράζει Έτσι ανάσα η καρδιά πρέπει να πάρει Η αγάπη να σταθεί να ξαποστάσει   Αν και γι ’ αγάπη ήταν πλασμένη η νυχτιά Αν και η μέρα πάντα έρχεται στη θέση του βραδιού Εμείς δεν θα γυρίσουμε άλλο πια Κάτω απ’ το φως του φεγγαριού. (Λοιπόν δεν θα γυρίσουμε άλλο πια)

Μαρία Πολυδούρη Για τον λυρικότατο έρωτα των δυο ποιητών του μεσοπολέμου μπορούν να γραφτούν πολλά, αλλά οι αναλύσεις και τα λόγια ωχριούν μπροστά στην αυθεντική αποτύπωση της νοηματοδότησης της ύπαρξης μέσω του άλλου, όπως μας δίνεται στην επιστολή της Μαρίας Πολυδούρη στο Κώστα Καρυωτάκη: «Τίποτε δεν έχει ενδιαφέρον για μένα που δεν είναι από σένα, που δεν μιλεί για σένα, Τάκη. Ετοιμαζόμουν για να βγω έξω, στον καθρέφτη δε βλέπω το δικό μου, βλέπω το δικό σου πρόσωπο·  κατεβαίνω τη σκάλα, στέκω, μου φαίνεται πως σε βλέπω να ανεβαίνεις· στο δρόμο συναντώ έναν γνωστό μου, με σταματά και μου μιλεί, γελώ, και σε μια στιγμή που τον κοιτάζω φεύγει το κεφάλι του, και το δικό σου πηγαίνει στη θέση του… Γελάς; Τα ψηλά δέντρα, ο ουρανός, η θάλασσα, μόλις φθάνουν να χωρέσουν την εικόνα σου· όταν τρώω, βρίσκω ευκαιρία να καταπιώ και λίγα δάκρυά μου. Τάκη, με θυμάσαι καμιά φορά; Πες μου, πονείς λίγο στη σκέψη ότι η αγάπη μου σε σένα είναι μεγάλη σαν ένας μεγάλος πόνος; Γιατί όχι; Πώς μπορεί; Η ψυχή η δική σου, που είναι όμοια πονεμένη με τη δική μου, πώς δε θα μ’ένιωθε; δε θα συμπονούσε;»

Mozart
 Ενθουσιάζομαι σαν παιδί όταν σκέφτομαι ότι θα είμαι και πάλι μαζί σου – Εάν οι άνθρωποι μπορούσαν να δουν μέσα στην καρδιά μου, θα πρέπει σχεδόν να αισθάνομαι ντροπή. Τα πάντα είναι κρύα για μένα – παγωμένα. – Αν ήσουν εδώ μαζί μου, ίσως να έβρισκα την ευγένεια που μου δείχνουν οι άνθρωποι πιο ευχάριστη, – αλλά όπως είναι, είναι όλα τόσο άδεια – αντίο – αγαπητή μου – είμαι για Πάντα Ο Μότσαρτ σου που σε αγαπά με ολόκληρη την ψυχή του. ΥΓ – Ενώ έγραφα την τελευταία σελίδα, το ένα δάκρυ μετά το άλλο έπεφτε πάνω στο χαρτί. Αλλά πρέπει να ευθυμήσω- πιάσε- Ένας εκπληκτικός αριθμός φιλιών πετούν γύρω σου – Διάολε! – Βλέπω ένα ολόκληρο πλήθος από αυτά. Χα! Χα!… Μόλις έπιασα τρία – Είναι νόστιμα… Σε φιλώ εκατομμύρια φορές.

Virginia Wolf Κοίτα εδώ Vita – ξεπέρασε τον εαυτό σου, και εμείς θα πάμε στο Hampton Court και θα δειπνήσουμε στο ποτάμι μαζί και α περπατήσουμε στον κήπο στο φως του φεγγαριού και θα έρθουμε στο σπίτι αργά το βράδυ με ένα μπουκάλι κρασί και θα μεθύσουμε, και εγώ θα σου πω όλα τα πράγματα που έχω στο μυαλό μου, εκατομμύρια, μυριάδες – Δεν θα αναδεύονται με τη μέρα, μόνο με τις σκοτεινές όχθες του ποταμού. Σκέψου το. Ξεπέρασε τον εαυτό σου, λέω, και έλα. Αν με φτιάξεις, θα σε φτιάξω.
Μπετόβεν Προς κάποια Αθάνατη αγαπημένη, “Αν και είμαι ακόμα στο κρεβάτι, οι σκέψεις μου τρέχουν σε σένα, Αθάνατη Αγαπημένη. Να είσαι ήρεμη, να μ’ αγαπάς, σήμερα, χθες -πόσα δάκρυα λαχτάρας για εσένα, εσένα, εσένα, ζωή μου, τα πάντα μου. Ω, μην πάψεις να μ’ αγαπάς -ποτέ να μην αμφισβητήσεις την πιστή καρδιά του αγαπημένου σου. Πάντα δικός σου. Πάντα δική μου. Πάντα εμείς. ….. Αγγελέ μου, Όλα  μου, Εαυτέ μου Μόνο με θυσίες μπορεί η Αγάπη να νικήσει , ισως με το να μην απαιτούμε τα Πάντα. Μπορείς να αλλάξεις αυτό, δηλαδή ότι εσύ δεν είσαι ολότελα δική μου και εγώ δεν είμαι ολότελα δικός σου; …… Μπορώ να ζήσω μόνο μαζί σου αλλιώς καθόλου. Ηρέμησε ζωή μου. ….. Η καρδιά μου είναι πλημμυρισμένη με τόσα που θέλω να σου πω… έρχονται στιγμές που βρίσκω ότι τα λόγια δεν είναι και τίποτα σπουδαίο. Φως μου… μείνε ο αληθινός και μοναδικός μου θησαυρός, τα πάντα μου, όπως εγώ για σένα. Ό,τι άλλο μας πρέπει θα μας το στείλουν οι θεοί. ……  Μόνο αν αναλογιστούμε ήρεμα την ύπαρξη μας  θα επιτύχουμε το στόχο μας να ζήσουμε μαζί…  Συνέχισε να μ’αγαπάς.  Μην παρεξηγήσεις την πιστή καρδιά του αγαπημένου σου.’’ Ο πιστός σου Λούντβιχ   Οι νότες και όχι τα λόγια ήταν το δυνατό σημείο του Μπετόβεν, ο οποίος ωστόσο το 1812 έγραφε για την “Αθάνατη αγαπημένη”… Ποια, όμως, ήταν στ΄αλήθεια η «Αθάνατη Αγαπημένη;» Τι είδους συναισθηματικός γρίφος, άλυτος ακόμη, βασάνιζε τον Μπετόβεν; «Αθάνατη αγαπημένη» είναι το όνομα που έδωσε ο συνθέτης σε μια ανώνυμη γυναίκα, στην οποία απευθύνεται, σε τρεις πολυσυζητημένες ερωτικές επιστολές του. οι επιστολές ανακαλύφθηκαν, μετά τον θάνατο του Μπετόβεν το 1827, ανάμεσα στα ιδιωτικά του έγγραφα, γεγονός που μαρτυρά ότι, είτε δεν στάλθηκαν ποτέ, είτε του επεστράφησαν από την αποδέκτρια. Επιστολές που μαρτυρούν μια έντονη ερωτική σχέση, ενώ μέσα στις γραμμές ο Μπετόβεν αναφέρει ακόμη και το ενδεχόμενο του γάμου. Ο μεγάλος έρωτας του συνθέτη δεν αποκαλύφθηκε ποτέ, ενώ έγιναν πολλές εικασίες γύρω από το ποια θα μπορούσε να είναι η γυναίκα που του έκλεψε την καρδιά. Διάφορα ονόματα έχουν κατά καιρούς ακουστεί ως αποδέκτριες. Ανάμεσά τους, η Γιοχάννα Βαν Μπετόβεν – κουνιάδα του συνθέτη με την οποία εθεωρείτο ότι οι σχέσεις ήταν δύσκολες – η Αντονί Μπρεντάνο κόρη ενός διπλωμάτη που έλαβε πολλές επιστολές αγάπης από αυτόν το 1812  και η Τερέζ φον Μπρούνσγουικ. Το πρόσωπο αυτό φυσικά εξακολουθεί να καλύπτεται από μυστήριο. Σιμόν ντε Μποβουάρ προς τον Ζαν Πολ Σαρτρ Σε ηλικία 21 ετών, η Μποβουάρ έγινε η νεότερη καθηγήτρια φιλοσοφίας της Γαλλίας και μπήκε στον κύκλο σπουδών φιλοσοφίας με ιδρυτή το Ζαν Πολ Σαρτρ. Έκτοτε έγιναν δύο εκρηκτικοί εραστές, σωματικά και πνευματικά μέχρι το θάνατο του τελευταίου. Η ερωτική επιστολή της Μποβουάρ που παραθέτουμε εδώ είναι γραμμένη όταν εκείνη ήταν στο Παρίσι και ο Σαρτρ στην Αμερική. Τον παρακαλά να γυρίσει κοντά της, και εκείνος δέχεται….: «Αγάπη μου.. μου είχες πει κάποτε ότι μ’ αγαπάς επειδή με κάνεις ευτυχισμένη (ίσως να μην το θυμάσαι, λες τόσα πολλά ανόητα πράγματα) λοιπόν αυτή την στιγμή θα πρέπει να μ’ αγαπάς πολύ, γιατί μ’ έκανες ακόμη πιο ευτυχισμένη. Υπερκέρασες ακόμη και το πόσο δυστυχισμένο έκανα τον εαυτό μου εξ’ αιτίας σου. Σ’ ευχαριστώ, είναι τόσο γλυκό να σ’ αγαπάει κανείς, σήκωσες ένα βάρος από την καρδιά μου και τώρα αρχίζω πάλι να ταξιδεύω προς το μέρος σου αργά αλλά σταθερά. Η σκέψη να νοικιάσουμε ένα εξοχικό σπίτι μ’ αρέσει πάρα πολύ. Θα είμαι τόσο ευγενική και καλή, θα δεις, θα σφουγγαρίζω το πάτωμα, θα σου μαγειρεύω όλα τα γεύματα, θα γράφω το βιβλίο σου μαζί με το δικό μου, θα σου κάνω έρωτα δέκα φορές κάθε νύχτα κι άλλες τόσες κάθε μέρα, ακόμη κι αν αισθάνομαι λίγο κουρασμένη. Αγάπη μου… είμαι σίγουρη ότι ποτέ δεν έκανες κάποιον τόσο ευτυχισμένο όσο έκανες εμένα. Μπορείς να είσαι περήφανος. Φαίνεσαι πια τόσο κοντά, αν γυρίσω το κεφάλι μου θα σε δω αναπαυτικά ξαπλωμένο στο κρεβάτι μου, μισοκοιμισμένο και ζεστό, μου φαίνεται ότι μπορώ όποτε θέλω, να πάω να ξαπλώσω δίπλα σ’ αυτό το ζεστό και δυνατό σώμα. Το λαχταρώ. Αγαπημένε μου, που είναι τόσο γλυκό να σ’ αγαπώ». Διαβάζοντας κανείς την ερωτική επιστολή της Σιμόν ντε Μποβουάρ στον Ζαν Πολ Σαρτρ, ίσως παραξενευτεί, γιατί πολλοί έχουν την εντύπωση ότι η Μποβουάρ ήταν μια χειραφετημένη και ανεξάρτητη γυναίκα που δεν αφέθηκε ποτέ στον έρωτα και τις εντάσεις του. Παρ’ όλα αυτά, η Σιμόν ντε Μποβουάρ στην προσωπική της ζωή ήταν και εκείνη μια γυναίκα που είχε ανάγκη από έρωτα και αγάπη. Η ένθερμη αλλά εξαρχής αντισυμβατική σχέση τους, υμνήθηκε από πολλούς μοντέρνους διανοητές. Εφαρμόζοντας τις φιλοσοφικές αντιλήψεις του Σαρτρ περί απόλυτης ελευθερίας του ατόμου, δεν παντρεύτηκαν ποτέ, ούτε καν συγκατοίκησαν, πλην συντομότατων περιόδων, δεν τεκνοποίησαν ποτέ, ενώ σύνηψαν πολυάριθμες ερωτικές σχέσεις. Έγιναν το πιο γνωστό αντισυμβατικό ζευγάρι διανοουμένων στον πλανήτη. 
” Έρωτας  είναι ο παράφορος πόθος δύο σωμάτων και η αγωνιώδης αναζήτηση δύο ψυχών” έλεγε ο Σαρτρ. 
“Αν θέλει να ξεχάσει κανείς μπορεί, πρέπει όμως, να θέλει” έλεγε η Σιμόν.

Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο. Ευχαριστώ που είμαι.

Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις για όλα τα προβλήματα της ζωής σου, ούτε έχω απαντήσεις για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου ˙ όμως μπορώ να σ’ ακούσω και να τα μοιραστώ μαζί σου.
Δεν μπορώ ν’ αλλάξω το παρελθόν ή το μέλλον σου. Όμως όταν με χρειάζεσαι θα είμαι εκεί μαζί σου. Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματα σου. Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου να κρατηθείς και να μη πέσεις. Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου δεν είναι δικές μου. Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο. Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις, όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις. Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου όταν κάποιες θλίψεις σου σκίζουν την καρδιά, όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου και να μαζέψω τα κομμάτια της για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή. Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι ούτε ποιος πρέπει να γίνεις. Μόνο μπορώ να σ’ αγαπώ όπως είσαι και να είμαι φίλος σου. Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν τους φίλους μου και τις φίλες μου, δεν ήσουν πάνω ή κάτω ή στη μέση. Δεν ήσουν πρώτος ούτε τελευταίος στη λίστα. Δεν ήσουν το νούμερο ένα ούτε το τελευταίο. Να κοιμάσαι ευτυχισμένος. Να εκπέμπεις αγάπη. Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί. Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους άλλους. Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες. Να ακούμε την καρδιά μας. Να εκτιμούμε τη ζωή. Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι ο πρώτος, ο δεύτερος ή ο τρίτος στη λίστα σου. Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο. Ευχαριστώ που είμαι.

Με κάθε αντίο μαθαίνεις

Μαθαίνεις
Μετά από λίγο μαθαίνεις την ανεπαίσθητη διαφορά ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι και να αλυσοδένεις μια ψυχή
  Και μαθαίνεις πως αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια Και αρχίζεις να μαθαίνεις πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις
 Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα Με τη χάρη μιας γυναίκας και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού 
Και μαθαίνεις να φτιάχνεις όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,  γιατί το έδαφος του Αύριο είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.
 Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις. Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου μπορεί να σου κάνει κακό. Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ αντί να περιμένεις κάποιοννα σου φέρει λουλούδια 
 Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
 Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις 
Και μαθαίνεις. μαθαίνεις με κάθε αντίο μαθαίνεις.. 

Οι καλοί άνθρωποι

Οι καλοί άνθρωποι δεν παίρνουν εκδίκηση,
Αλλά η απουσία τους θα σας κάνει να πονέσετε 
περισσότερο από μια εκδίκηση.
M. Conteddu