Α.Παπαδακη

Σχεδόν όλη μου τη ζωή την πέρασα στην ακροθαλασσιά. Κρατούσα ένα κοχύλι κι ονειρευόμουνα τον ωκεανό.
Ήμουν έτοιμη να πέσω στα κύματα, όταν πέρασε ξαφνικά ένα θαλασσοπούλι και μου ψιθύρισε: "Έι ψιτ... εσένα μιλάω. Μου παράγγειλε η ζωή να σου δώσω ένα φιλί."
Α.Παπαδακη

Ζωρζ Σαρη

Η Ζωή θέλει να την αγαπάνε. Να την αγαπάνε χωρίς παζαρέματα, πολύ και αλογάριαστα. Μικρή κατάλαβε πως για να τα καταφέρει, έπρεπε πρώτα ν' αγαπήσει αυτή τους ανθρώπους ή τουλάχιστον να κάνει πως τους αγαπά…
Ζωρζ Σαρη

Γιάννης Ρίτσος

Σπιθίζει η θάλασσα. Μέσα στα δίχτυα σπαρταρούν τα ψάρια, αστράφτουν. Ο άγιος μόχτος. Είναι μια δυνατή σιωπή μέσα στο βράδυ. Αντίκρυ ανάψανε τα φώτα. Ρίχνουμε και μείς τα δίχτυα της ψυχής μας μέσα στον ουρανό, μέσα στη θάλασσα, μέσα στον κόσμο. Να πιάσουμε ένα αστέρι, μια φωνή, κάποιο τραγούδι. 
Κάτι να δώσουμε και μείς, κάτι να πάρουμε. .............................
...............................
Γιάννης Ρίτσος

Γιώργος Σεφέρης

Mια φράση κουδουνίζει στο μυαλό μου όλες αυτές τις μέρες
Να φτιάξουμε μια νέα ψυχή....
..............................
Γιώργος Σεφέρης 

Αλκυόνη Παπαδάκη

Τι λες πως είναι η ζωή;
Ένα λουλούδι, μια δροσιά,
ένα τραγούδι μια θέα από το παράθυρο....
........................................
Αλκυόνη Παπαδάκη

Το σχοινί που σε κρατά (Διδακτική ιστοριούλα)

Το σχοινί που σε κρατά (Διδακτική ιστοριούλα)

Mια μέρα ένας άνθρωπος που περνούσε δίπλα από ελέφαντες τσίρκου, ξαφνικά σταμάτησε και παρατήρησε έκπληκτος το γεγονός, ότι αυτά τα τεράστια πλάσματα ήταν δεμένα μόνο από ένα μικρό σχοινί δεμένο στο μπροστινό πόδι τους. Δεν είχαν ούτε αλυσίδες ούτε ήταν σε κλουβιά. Ήταν φανερό ότι οι ελέφαντες θα μπορούσαν, ανά πάσα στιγμή, να ξεφύγουν από τα δεσμά τους, αλλά για κάποιο λόγο, δεν το έκαναν.

Είδε έναν εκπαιδευτή εκεί κοντά και τον ρώτησε γιατί τα ζώα αυτά απλά στέκονται εκεί και δεν κάνουν καμία προσπάθεια να ξεφύγουν.

"Λοιπόν," είπε ο εκπαιδευτής, όταν είναι πολύ μικρά χρησιμοποιούμε το ίδιο σχοινί για να τα δέσουμε και σε αυτή την ηλικία είναι αρκετό για να τα κρατήσει. Καθώς μεγαλώνουν, έχουν μάθει να πιστεύουν ότι δεν μπορούν να ξεφύγουν. Πιστεύουν ότι το σχοινί εξακολουθεί να μπορεί να τα κρατήσει και έτσι δεν προσπαθούν να ελευθερωθούν.

Ο άνθρωπος έμεινε έκπληκτος . Αυτά τα ζώα θα μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να απελευθερωθούν από τα δεσμά τους, αλλά επειδή πίστευαν ότι δεν μπορούν, έμεναν εκεί που ήταν .

Ο προβληματισμός:
----------------------
Όπως και οι ελέφαντες, πόσοι από εμάς περνούν τη ζωή τους πιστεύοντας σε μια πεποίθηση ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, απλά και μόνο επειδή αποτύχαμε σε αυτό μία φορά πριν;

Η αποτυχία είναι μέρος της μάθησης.

Δεν πρέπει ποτέ να εγκαταλείπουμε τον αγώνα της ζωής.

Χρόνης Μίσσιος

ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΩ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΩ ΟΥΤΕ ΣΕ ΑΥΤΟ ΝΑ ΜΕ ΑΛΛΑΞΕΙ.

Χρόνης Μίσσιος 
Συγγραφέας, αντιστασιακός, αγωνιστής, ακτιβιστής για τα δικαιώματα των ζώων.

«Αλίμονο, αν χάσουμε και τη μνήμη μας, πώς θα μπορέσουμε να ξαναονειρευτούμε...

...Θυμάμαι πόσο βαθιά πληγώθηκα όταν, ύστερα από κάποιους μήνες στην ασφάλεια, με πετάξανε σ' ένα τζιπ, δεμένον με χειροπέδες παρόλο που δεν μπορούσα να σταθώ όρθιος, περπάταγα με τα τέσσερα, με φορτώνουν, που λες, σ' ένα τζιπ για το Γεντί Κουλέ. Ήξερα ότι πάω για θάνατο, μου το 'χαν πει σ' όλους τους τόνους στην ασφάλεια. Ήταν Σάββατο απόγευμα, καλοκαίρι. Θα 'χε μπει για τα καλά ο Ιούλιος. Περνάγαμε απ' το Βαρδάρι, είχαν σκολάσει τα μαγαζιά, ο κόσμος μυρμήγκιαζε στους δρόμους, φορτωμένος ψώνια. Ακούμπησα τα χέρια μου με τις χειροπέδες στο παραπέτο του τζιπ, μια ματιά, μια ματιά...

Ο ένας απ' τους χαφιέδες με κατάλαβε. Βλέπεις, ρε μαλάκα; ποιός νοιάζεται για σένα; λες ότι πας να πεθάνεις γι' αυτούς˙ ποιός σε ξέρει; τους βλέπεις; κάνουν τα ψώνια τους, θα πάνε σπίτι τους, αύριο στα βαποράκια, Περαία, Μπαξέ, Αρετσού, θάλασσα, παιχνίδι, κορίτσια, ποιός νοιάζεται για σένα, μαλάκα; Πας για εκτέλεση, κι είσαι μονάχα δεκάξι χρονών... Ένιωσα τέτοια απελπισία, τόση δυστυχία, ώστε μόλις αντάμωσα τους άλλους στη φυλακή, έβαλα τα κλάματα. Ε, έπρεπε να περάσω πολλά και να διαβάσω πολύ, για να καταλάβω πόσο μοναδικός και πόσο μοναχικός είναι ο δρόμος του επαναστάτη. Διάβασα κάπου πως σ' ολόκληρο τον κόσμο, μέσα στα τόσα εκατομμύρια, δεν υπάρχουν δύο αγόρια ή δύο κορίτσια όμοια σαν δυο σταγόνες νερό. Το ίδιο συμβαίνει και με τους επαναστάτες. Ο καθένας κουβαλάει στη συμμετοχή τα δικά του όνειρα, τις δικές του αγάπες, τον δικό του εαυτό, το δικό του «μπορώ»

Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα. Με το δικό σου βλέμμα.
Η ζωή είναι ένα δώρο που μας δίνεται μία φορά».