Τετάρτη 19 Ιουλίου 2017

O Τολστόι και η πηγή του νερού

O Τολστόι και η πηγή του νερού

Τρεις πεζοπόροι βρέθηκαν μπροστά σε μια πηγή που ανέβλυζε μέσα από το βράχο. Πάνω του υπήρχε επιγραφή που έγραφε: «Η πηγή είναι το πρότυπό μας». Αυτό έγινε αφορμή ν’ αρχίζουν μια συζήτηση μεταξύ τους, δίνοντας ο καθένας τη δική του ερμηνεία.
Ο πρώτος είπε:
«Η πηγή στην πορεία της συγκεντρώνει όλα τα νερά για να μετατραπεί σ’ ένα μεγάλο ποτάμι. Έτσι κι ο άνθρωπος πρέπει στη διάρκεια της ζωής του να συγκεντρώνει το χρήμα για να γίνεται όλο και πιο πλούσιος».
Ο δεύτερος είπε:
«Για μένα η λέξη σημαίνει ότι ο άνθρωπος στον λόγο του πρέπει να είναι καθαρός σαν το νερό αυτής της πηγής».
Ο τρίτος που ήταν σοφός άνθρωπος είπε:
«Η πηγή πρέπει να είναι το πρότυπο του ανθρώπου. Δίνει το νερό της σε όλους για να το πιούν, χωρίς να απαιτεί τίποτα. Κάνει σε όλους το καλό, χωρίς να περιμένει οποιαδήποτε ανταμοιβή».

..Το κείμενο αποδίδεται στον Τολστόι

Χρόνης Μίσσιος

Τι πανηγύρι ζωής ανθίζει κάθε μέρα στο μονοπάτι σου, ήλιε μου, και πόσο εύκολα, ασυλλόγιστα και επικίνδυνα για την υπόλοιπη ζωή μας σπαταλάμε τη μέρα μας!..............
............................................................
Χρόνης Μίσσιος

Τρίτη 18 Ιουλίου 2017

Αλκυόνη Παπαδάκη

Η ερημιά είναι όπως η φωλιά της αράχνης, ....
Μόνος του την πλέκει κανείς.
Βγάζει την κλωστή από μέσα του, σαν το σάλιο.
..--..--..--..
Αλκυόνη Παπαδάκη

Τάσος Λειβαδίτης

Άλλοτε πάλι πηγαίνω στο παλιό πατρικό σπίτι, 
ετοιμόρροπο, άδειο ....
αλλά μ' ένα μου στεναγμό
ξαναγίνεται αμέσως κατοικήσιμο.......
...........................................................
Τάσος Λειβαδίτης

Ζαν-Πωλ Σαρτρ

Επιμένω σε μια παιδική αυταπάτη: 
την αυταπάτη πως ένας άνθρωπος μπορεί 
να βελτιώσει τον εαυτό του. .......
.....................................................................
Ζαν-Πωλ Σαρτρ

Μενέλαος Λουντέμης

Ανέβα… ‘Ολο μπρος…’Ολο ψηλά.
Κι αν δε βρεις δρόμο Φτιάξε....
Ανέβα…
Και πες “ευχαριστώ” στη δύναμη,
που σ’ έκανε ν’ ανέβεις…
........................................
Μενέλαος Λουντέμης

Δευτέρα 17 Ιουλίου 2017

Μια ιστορία του Χόρχε Μπουκάι - Η πόλη των πηγαδιών.

Μια ιστορία του Χόρχε Μπουκάι - Η πόλη των πηγαδιών.

Εκείνη την πόλη δεν την κατοικούσαν άνθρωποι, όπως όλες τις άλλες πόλεις του πλανήτη.
Σ’ εκείνη την πόλη κατοικούσαν πηγάδια. Πηγάδια ζωντανά … αλλά πηγάδια.
Τα πηγάδια διέφεραν μεταξύ τους όχι μόνο ως προς τον τόπο όπου είχαν ανοιχτεί, αλλά και ως προς το στόμιο (το άνοιγμα που τα συνέδεε με τον εξωτερικό κόσμο).
Υπήρχαν πηγάδια ευκατάστατα και πολυτελή, με στόμιο από μάρμαρο και όμορφα μέταλλα, πηγάδια ταπεινά από τούβλα και ξύλο, κι άλλα πιο φτωχά, απλές γυμνές τρύπες που ανοίγονταν στη γη.
Η επικοινωνία μεταξύ των κατοίκων της πόλης γινόταν από στόμιο σε στόμιο, και οι ειδήσεις έφταναν γρήγορα απ’ άκρη σ’ άκρη.
Μια μέρα, έφτασε στην πόλη μια «μόδα» που μάλλον είχε γεννηθεί σε κάποιο ανθρώπινο χωριό.
Η νέα ιδέα ήταν ότι κάθε ζωντανό όν που εκτιμούσε τον εαυτό του θα έπρεπε να φροντίζει πολύ περισσότερο το εσωτερικό παρά το εξωτερικό. Το σημαντικό δεν ήταν η επιφάνεια, αλλά το περιεχόμενο.
Έτσι έγινε, και τα πηγάδια άρχισαν να γεμίζουν με αντικείμενα.
Μερικά γέμισαν με κοσμήματα, χρυσά νομίσματα και πολύτιμες πέτρες. Άλλα, πιο πρακτικά, γέμισαν με ηλεκτρικές συσκευές και μηχανές. Μερικά άλλα επέλεξαν την τέχνη και γέμισαν με πίνακες ζωγραφικής, πιάνα με ουρά και εξεζητημένα μεταμοντέρνα γλυπτά. Τέλος, τα διανοούμενα γέμισαν με βιβλία, ιδεολογικά μανιφέστα και εξειδικευμένα περιοδικά.
Πέρασε ο καιρός. Τα περισσότερα πηγάδια γέμισαν σε τέτοιο σημείο, ώστε τίποτ’ άλλο δεν χωρούσε.
Τα πηγάδια δεν ήταν όλα ίδια, οπότε κάποια συμβιβάστηκαν, ενώ άλλα σκέφτηκαν πως έπρεπε να κάνουν κάτι για να συνεχίσουν να συσσωρεύουν πράγματα στο εσωτερικό τους …
Ένα απ’ αυτά έκανε την αρχή. Αντί να συμπιέζει το περιεχόμενο, σκέφτηκε να αυξήσει τη χωρητικότητά του διευρύνοντας το χώρο του.
Δεν πέρασε πολύς καιρός, κι άρχισαν και τα υπόλοιπα να μιμούνται την καινούργια ιδέα. Όλα τα πηγάδια δαπανούσαν μεγάλο μέρος της ενέργειάς τους για να επεκταθούν και ν’ αποκτήσουν περισσότερο χώρο στο εσωτερικό τους.
Ένα πηγάδι, μικρό κι απόκεντρο, άρχισε να βλέπει τους συντρόφους του να επεκτείνονται χωρίς μέτρο. Σκέφτηκε ότι αν συνέχιζαν να διευρύνονται με αυτόν τον τρόπο, σύντομα θα μπέρδευαν τα όριά τους και το κάθε ένα θα έχανε την ταυτότητά του …
Ίσως, ξεκινώντας από αυτήν την ιδέα, σκέφτηκε ότι ένας διαφορετικός τρόπος για να αυξήσει τη χωρητικότητά του ήταν να μεγαλώσει όχι φαρδαίνοντας, άλλα βαθαίνοντας. Να επεκταθεί σε βάθος αντί για πλάτος. Σύντομα συνειδητοποίησε ότι όλα όσα είχε στο εσωτερικό του έκαναν αδύνατη την εργασία της εκβάθυνσης. Αν ήθελε να γίνει πιο βαθύ, όφειλε να ξεφορτωθεί ολόκληρο το περιεχόμενό του …
Στην αρχή, το κενό το τρόμαξε. Αλλά αργότερα, όταν είδε ότι δεν είχε άλλη επιλογή, το έκανε.
Χωρίς τίποτα στην κατοχή του, το πηγάδι άρχισε να βαθαίνει, ενώ τα υπόλοιπα άρπαζαν τα αντικείμενα που είχε πετάξει …
Μια μέρα, κάτι ξάφνιασε το πηγάδι που μεγάλωνε προς τα κάτω. Κάτω, πολύ κάτω, πολύ στο βάθος … βρήκε νερό!
Ποτέ πριν άλλο πηγάδι δεν είχε ξαναβρεί νερό.
Το πηγάδι ξεπέρασε την έκπληξή του κι άρχισε να παίζει με το νερό καταβρέχοντας τα τοιχώματά του, πιτσιλώντας το στόμιό του και, τέλος, βγάζοντας το νερό προς τα έξω.
Η πόλη δεν είχε ποτέ βραχεί από τίποτ’ άλλο πέρα από τη βροχή η οποία, εκ των πραγμάτων, ήταν αρκετά σπάνια, Έτσι, η γη τριγύρω απ’ το πηγάδι, αναζωογονημένη από το νερό, άρχισε να ξυπνά.
Οι σπόροι βλάστησαν παίρνοντας τη μορφή χλόης, τριφυλλιών, λουλουδιών και αδύναμων κορμών που μετατράπηκαν αργότερα σε δέντρα …
Μια έκρηξη χρωμάτων και ζωής απλώθηκε γύρω από το απομακρυσμένο πηγάδι το οποίο άρχισαν να αποκαλούν : ‘Το Περιβόλι».
Όλοι το ρωτούσαν πως είχε καταφέρει αυτό το θαύμα.
«Δεν είναι κανένα θαύμα», απαντούσε το Περιβόλι.
«Πρέπει να σκάψεις στο εσωτερικό , προς τα μέσα».
Πολλοί θέλησαν να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Περιβολιού , αλλά αποδοκίμασαν την ιδέα όταν συνειδητοποίησαν ότι , για να βαθύνουν , θα έπρεπε πρώτα να αδειάσουν.
Συνέχισαν να διευρύνονται όλο και πιο πολύ για να γεμίσουν με περισσότερα ακόμα πράγματα…
Στην άλλη άκρη της πόλης , ένα άλλο πηγάδι αποφάσισε κι αυτό να πάρει το ρίσκο να αδειάσει…Κι άρχισε κι αυτό να βαθαίνει…
Κι έφτασε κι αυτό στο νερό…Και το έριξε κι αυτό προς τα έξω δημιουργώντας μια δεύτερη όαση στο χωριό…
«Τι θα κάνεις όταν θα τελειώσει το νερό ;» , το ρωτούσαν.
«Δεν ξέρω τι θα συμβεί» απαντούσε.
«Αλλά προς το παρόν , όσο περισσότερο νερό βγάζω , τόσο περισσότερο βρίσκω».
Πέρασαν μερικοί μήνες μέχρι τη μεγάλη ανακάλυψη . Μια μέρα , σχεδόν κατά τύχη, τα δυο πηγάδια κατάλαβαν ότι το νερό που είχαν βρει στο βάθος τους ήταν το ίδιο…
Ότι το ίδιο υπόγειο ποτάμι που περνούσε από το ένα , γέμιζε το βάθος του άλλου. Κατάλαβαν ότι ξεκινούσε γι’ αυτά μια καινούργια ζωή. Όχι μόνο μπορούσαν να επικοινωνούν από στόμιο σε στόμιο , επιφανειακά , όπως όλοι οι άλλοι , αλλά η αναζήτησή τους , τους είχε προσφέρει ένα νέο και μυστικό σημείο επαφής.
Είχαν ανακαλύψει τη βαθιά επικοινωνία που πετυχαίνουν μόνον εκείνοι που έχουν το θάρρος να αδειάσουν από κάθε περιεχόμενο και να ψάξουν στο βάθος της ύπαρξής τους για να βρουν τι έχουν να δώσουν…

Βροχή των Περσείδων», το πιο γνωστό ουράνιο φαινόμενο... Χάνονται όταν πέφτουν βροχή παίρνοντας μαζί τους μύριες κρυφές ευχές.....Κάθε φορά που μια Αγάπη προδίδεται πάνω στη Γη ,πέφτουν στην θάλασσα βροχή , γι αυτό η θάλασσα ποτέ της δεν αδειάζει και δεν ξαρμυρίζει από τα δάκρυά της...

Το τρένο έκανε μια στάση στη μεταμεσονύκτια διαδρομή του.
Κοίταξε απ'το παράθυρο.Το φως το τεχνητό έλουζε την πλατφόρμα κι έσκιαζε το φως των αστεριών. Δεν έψαξε για φεγγάρι.Ανθρώπους γύρεψε η ματιά της.. Λιγοστοί οι ταξιδιώτες που περίμεναν να επιβ
ιβαστούν.Τον είδε εκεί ,χωρίς αποσκευές,σαν να μην περίμενε τίποτα.Ούτε τρένο. Σε μια στιγμή,του χρόνου αναπνοή, κοιτάχτηκαν μέσα απ'το τζάμι.Της χαμογέλασε ! Του το ανταπέδωσε φευγαλέα με απορία,σηκώνοντας το φρύδι,λες και του έκανε σινιάλο η απρόσεκτη,ν'ανέβει. Μ΄ένα σάλτο εφήβου αυτός,ανέβηκε. Η θέση απέναντι της ήταν άδεια. Την κατέλαβε. Εκείνη σάστισε.Της έπεσε το σημειωματάριο που κρατούσε απ'τα χέρια. Την πρόλαβε, έσκυψε,το πήρε και σαν να ήταν το φυσικότερο πράγμα στο κόσμο άρχισε να διαβάζει την πρώτη σελίδα. Εκείνη σώπασε . Κακός οιωνός η σιωπή σκέφτηκε ....Έφερε το δεξί της χέρι στο στήθος ενστικτωδώς να κουμπωθεί.Αλλά κουμπιά δεν είχε . Την καρδιά της άκουσε να κτυπά. «Σκάσε ,της είπε από μέσα της ,μη κάνεις θόρυβο δεν είμαστε μόνες» Εκείνος Διάβασε την πρώτη σελίδα ,δεν προχώρησε στην επόμενη.. «Διακριτικός» σκέφτηκε εκείνη, ή αδιάφορος;Εκείνος Χαμογελούσε άνετα. Την κοίταζε θαρρετά, σχεδόν από θέση ισχύος. Άρχισαν να συζητούν ανάλαφρα έτσι χωρίς θέμα.. Εκείνος άλλαζε κουβέντα σαν τα πουλιά που αλλάζουν μελωδία στη φωνή τους χωρίς μαέστρο . Αλφάδι η ματιά του , δεν κατέβαζε τα μάτια από πάνω της χωρίς όμως να την προσέχει ... 
ΔΥΟ άγνωστοι -ξένοι -μόνοι σ'ένα τρένο μέσα στην νύχτα.
Έμεινε εκεί ξάγρυπνη να τον ακούει να της μιλά για τ'αστέρια,το φεγγάρι,τους θεούς..Τον άκουγε μαγεμένη.Με μικρές σύντομες παρεμβάσεις της,προσπαθούσε να τον φέρει στην πραγματικότητα του ταξιδιού,να μη χάσουν του τρένου την ορισμένη διαδρομή που δεν θα άλλαζε ,έτσι κι αλλιώς για χάρη τους το επόμενο πρωί, ακόμη κι αν το ζητούσαν από τον τραμβαγιέρη ή από τον Θεό !! 
Δεν απαντούσε στις παρεμβάσεις της. Τις παρέκαμπτε . . Έδειχνε επιμελώς να μη την ακούει.. Ξαφνικά με μια κίνηση απαλή της πήρε το χέρι στις δυο του χούφτες. ---Έλα, της είπε, να μετρήσουμε τ'αστέρια στον ουρανό. Τον ακολούθησε χωρίς καμιά αντίρρηση. Στάθηκαν όρθιοι πλάι-πλάι στο παράθυρο του τρένου. Εκείνος επιδέξια πέρασε το αριστερό του χέρι στο δεξί της κι οι καρποί τους σμίξανε στο σημείο όπου ο σφυγμός μετράει τους παλμούς της καρδιάς.Ακολούθησε δυσανάγνωστη σιωπή.... Την διέκοψε πρώτος εκείνος. 
Κοίτα της είπε ένα αστέρι πέφτει, κάνε μιαν ευχή ! 
Τον ρώτησε 
Αλήθεια τι είναι τα "πεφταστέρια;"
----Είναι διάττοντες αστέρες που πλημμυρίζουν τις αστροβραδιές τ'Αυγούστου. .Πρόκειται για την ετήσια «επίσκεψη» μιας ροής σωματιδίων που σχηματίζουν τη «Βροχή των Περσείδων», το πιο γνωστό ουράνιο φαινόμενο, καθώς είναι ορατό από όλους, Χάνονται όταν πέφτουν βροχή παίρνοντας μαζί τους μύριες κρυφές ευχές.
------Και που πάνε όταν πέφτουν;
Α,!!!!γέλασε εκείνος δυνατά και το γέλιο του κάλυψε τον χτύπο που έκανε ο αλλόκοτος παλμός της καρδιάς τους που δεν κατάφερε να συγχρονίσει το βήμα του στον ίδιο σφυγμό .......
-----Κάθε φορά που μια Αγάπη προδίδεται πάνω στη Γη ,πέφτουν στην θάλασσα βροχή , γι αυτό η θάλασσα ποτέ της δεν αδειάζει και δεν ξαρμυρίζει από τα δάκρυά της. 
Εκείνη δεν γέλασε .Έλυσαν τα χέρια τους... και ρώτησε. 
« Σε ποια στάση θα κατέβεις» ? 
«Στην επόμενη.!» Α! έκανε δήθεν αδιάφορη και μονολόγησε:
.....Εγώ θα κατέβω τέρμα ....
Η επόμενη στάση δεν άργησε .Ανάλαφρος, χαρούμενος,γελαστός άνετος ξεκούραστος σαν να μη είχε ζήσει την αγρύπνια της Νύχτας τους, σηκώθηκε από το κάθι
σμά του. Της πήρε το σημειωματάριο από τα χέρια και εκεί στα όρθια έγραψε βιαστικά: 
« Αντίο, θα σε θυμάμαι πάντα» 
Με μια δρασκελιά,την ίδια που ανέβηκε,κατέβηκε απ'το τρένο.
Είχε ξημερώσει. Η επέλαση της Αυγής απομάκρυνε ακόμη μια νύχτα απ τη ζωή της.
Το τρένο συνεχίζει το ταξίδι να φτάσει................ στο τέρμα ... .

Αγαπημένες Σκέψεις

...