Κοίταξε απ'το παράθυρο.Το φως το τεχνητό έλουζε την πλατφόρμα κι έσκιαζε το φως των αστεριών. Δεν έψαξε για φεγγάρι.Ανθρώπους γύρεψε η ματιά της.. Λιγοστοί οι ταξιδιώτες που περίμεναν να επιβιβαστούν.Τον είδε εκεί ,χωρίς αποσκευές,σαν να μην περίμενε τίποτα.Ούτε τρένο. Σε μια στιγμή,του χρόνου αναπνοή, κοιτάχτηκαν μέσα απ'το τζάμι.Της χαμογέλασε ! Του το ανταπέδωσε φευγαλέα με απορία,σηκώνοντας το φρύδι,λες και του έκανε σινιάλο η απρόσεκτη,ν'ανέβει. Μ΄ένα σάλτο εφήβου αυτός,ανέβηκε. Η θέση απέναντι της ήταν άδεια. Την κατέλαβε. Εκείνη σάστισε.Της έπεσε το σημειωματάριο που κρατούσε απ'τα χέρια. Την πρόλαβε, έσκυψε,το πήρε και σαν να ήταν το φυσικότερο πράγμα στο κόσμο άρχισε να διαβάζει την πρώτη σελίδα. Εκείνη σώπασε . Κακός οιωνός η σιωπή σκέφτηκε ....Έφερε το δεξί της χέρι στο στήθος ενστικτωδώς να κουμπωθεί.Αλλά κουμπιά δεν είχε . Την καρδιά της άκουσε να κτυπά. «Σκάσε ,της είπε από μέσα της ,μη κάνεις θόρυβο δεν είμαστε μόνες» Εκείνος Διάβασε την πρώτη σελίδα ,δεν προχώρησε στην επόμενη.. «Διακριτικός» σκέφτηκε εκείνη, ή αδιάφορος;Εκείνος Χαμογελούσε άνετα. Την κοίταζε θαρρετά, σχεδόν από θέση ισχύος. Άρχισαν να συζητούν ανάλαφρα έτσι χωρίς θέμα.. Εκείνος άλλαζε κουβέντα σαν τα πουλιά που αλλάζουν μελωδία στη φωνή τους χωρίς μαέστρο . Αλφάδι η ματιά του , δεν κατέβαζε τα μάτια από πάνω της χωρίς όμως να την προσέχει ...
ΔΥΟ άγνωστοι -ξένοι -μόνοι σ'ένα τρένο μέσα στην νύχτα.
Έμεινε εκεί ξάγρυπνη να τον ακούει να της μιλά για τ'αστέρια,το φεγγάρι,τους θεούς..Τον άκουγε μαγεμένη.Με μικρές σύντομες παρεμβάσεις της,προσπαθούσε να τον φέρει στην πραγματικότητα του ταξιδιού,να μη χάσουν του τρένου την ορισμένη διαδρομή που δεν θα άλλαζε ,έτσι κι αλλιώς για χάρη τους το επόμενο πρωί, ακόμη κι αν το ζητούσαν από τον τραμβαγιέρη ή από τον Θεό !!
Δεν απαντούσε στις παρεμβάσεις της. Τις παρέκαμπτε . . Έδειχνε επιμελώς να μη την ακούει.. Ξαφνικά με μια κίνηση απαλή της πήρε το χέρι στις δυο του χούφτες. ---Έλα, της είπε, να μετρήσουμε τ'αστέρια στον ουρανό. Τον ακολούθησε χωρίς καμιά αντίρρηση. Στάθηκαν όρθιοι πλάι-πλάι στο παράθυρο του τρένου. Εκείνος επιδέξια πέρασε το αριστερό του χέρι στο δεξί της κι οι καρποί τους σμίξανε στο σημείο όπου ο σφυγμός μετράει τους παλμούς της καρδιάς.Ακολούθησε δυσανάγνωστη σιωπή.... Την διέκοψε πρώτος εκείνος.
Κοίτα της είπε ένα αστέρι πέφτει, κάνε μιαν ευχή !
Τον ρώτησε
Αλήθεια τι είναι τα "πεφταστέρια;"
----Είναι διάττοντες αστέρες που πλημμυρίζουν τις αστροβραδιές τ'Αυγούστου. .Πρόκειται για την ετήσια «επίσκεψη» μιας ροής σωματιδίων που σχηματίζουν τη «Βροχή των Περσείδων», το πιο γνωστό ουράνιο φαινόμενο, καθώς είναι ορατό από όλους, Χάνονται όταν πέφτουν βροχή παίρνοντας μαζί τους μύριες κρυφές ευχές.
------Και που πάνε όταν πέφτουν;
Α,!!!!γέλασε εκείνος δυνατά και το γέλιο του κάλυψε τον χτύπο που έκανε ο αλλόκοτος παλμός της καρδιάς τους που δεν κατάφερε να συγχρονίσει το βήμα του στον ίδιο σφυγμό .......
-----Κάθε φορά που μια Αγάπη προδίδεται πάνω στη Γη ,πέφτουν στην θάλασσα βροχή , γι αυτό η θάλασσα ποτέ της δεν αδειάζει και δεν ξαρμυρίζει από τα δάκρυά της.
Εκείνη δεν γέλασε .Έλυσαν τα χέρια τους... και ρώτησε.
« Σε ποια στάση θα κατέβεις» ? «Στην επόμενη.!» Α! έκανε δήθεν αδιάφορη και μονολόγησε:
.....Εγώ θα κατέβω τέρμα ....
Η επόμενη στάση δεν άργησε .Ανάλαφρος, χαρούμενος,γελαστός άνετος ξεκούραστος σαν να μη είχε ζήσει την αγρύπνια της Νύχτας τους, σηκώθηκε από το κάθισμά του. Της πήρε το σημειωματάριο από τα χέρια και εκεί στα όρθια έγραψε βιαστικά:
« Αντίο, θα σε θυμάμαι πάντα»
Με μια δρασκελιά,την ίδια που ανέβηκε,κατέβηκε απ'το τρένο.
Είχε ξημερώσει. Η επέλαση της Αυγής απομάκρυνε ακόμη μια νύχτα απ τη ζωή της.
Το τρένο συνεχίζει το ταξίδι να φτάσει................ στο τέρμα ... .
