Η αληθεια μετραει για οσο την αντεχεις... γι' αυτο ...........

Η αληθεια μετραει για οσο την αντεχεις...
γι' αυτο τις ερωτησεις που θα κανεις να προσεχεις...
Η αληθεια μετραει για οσο την αντεχω...
γι'αυτο τις ερωτησεις που θα κανω θα προσεχω..."
αυτα εγραψε καποτε ενα αγορι...
ειχε κρυψει ηλιους στα ματια του πισω απο σκιες...
τους φυλουσε καλα μη φανουν...
δεν ηθελε...
οχι τοσο ευκολα να τους δουν αλλοι...
τον ελεγαν "περιεργο"...
χαμογελουσε και επαιρνες ματι λιγο απο τον ηλιο του...
κι αν σε κοιτουσε εντονα εβλεπες βαθια...
τοσο βαθια που πονουσες...
για ολα οσα εβλεπες και για ολα οσα θα μπορουσες ακομα να δεις...ετσι ειναι τα "περιεργα" παιδια...εκεινα τα λιγο διαφορετικα...
εκεινα που δεν ειναι ευκολο να πλησιασεις και να αγγιξεις...
γιατι τα ευκολα χανονται...εξαφανιζονται στην πρωτη καταιγιδα...
αλλα στο αγορι αρεσε να καθεται κατω απο την βροχη...
δεν εφευγε...
δεν ανοιγε ομπρελα...
δεν εψαχνε υποστεγο να προφυλαχτει...
ετσι ειναι οι "περιεργοι" ανθρωποι...
δεν προφυλασσονται...
γι αυτο γινονται και "περιεργοι"...
αλλιως θα ηταν "ευκολοι" και ολα θα κυλουσαν "ησυχα"...
και δεν την πολυσυμπαθω αυτη την λεξη...ουτε την εννοια της...
οταν χτυπαει η καρδια...
οταν εισαι ζωντανος μεσα σου...
οταν δημιουργεις και δημιουργεισαι μεσα απο σενα και μεσα απο τον αλλο...
δεν μπορεις να εισαι "Ευκολος"...
δεν μπορεις να αφηνεις να κυλουν ολα "ησυχα"...
δεν μ'αρεσουν οι "ευκολοι" δρομοι...
ειδα τα σκοταδια καταματα...
ειδα τους φοβους μου να με κοιτουν ειρωνικα...
ειδα να κρυβομαι κατω απο ενα σεντονι για να προστατευτω...
ειδα να πεφτω και να ματωνω ξανα και ξανα...
μιλησα με τον ιδιο τον θανατο...
εσπασα τα μουτρα μου και αλλαξα μουτρα...
ματωσα τα ποδια πατωντας αγκαθια εκει που λεγανε πως ειχε αμμουδιες...
βραχηκα χιλιες φορες...να πλυνω τις πληγες μου...
μιλησα στους ανεμους...
εστειλα μυνηματα γραμμενα σε φυλλα φθινοπωρινα...
εγραψα στα δεντρα σημειωματα να βρουν πλασματα απο την χωρα του ποτε...
προσπαθησα να πεταξω απο το πιο ψηλο σημειο...
εκαψα τα φτερα...
τα ξεσκισα πολλες φορες και αλλες τοσες αφηνα να μου τα ξεσκιζουν...
και δεν μετανιωνω λεπτο για τιποτα απο ολα αυτα...
μα ετσι εμαθα να μην αγαπαω τους "ευκολους" δρομους...
να με συγκινει μονο ο "περιεργος" ανθρωπος...ειναι τοσο ομορφα οταν ανταλλασεις βλεματα που κρυβουν ηλιους...
ειναι ομορφο πολυ οταν η μια ψυχη χαιρεταει την αλλη...
και νιωθεις...καπου μεσα σου το νιωθεις πως ....ο χαιρετισμος αυτος "λεει" κατι....(X)

το Χέρι που αφυπνίζει την Αγάπη..

"Στον κόσμο αυτό υπάρχει πάντα ένα άτομο 
που περιμένει ένα άλλο, είτε στη μέση μιας ερήμου 
είτε στη μέση μιας μεγάλης πόλης 
Κι όταν οι δύο αυτοί άνθρωποι διασταυρώνονται 
και οι ματιές τους σμίγουν, 
το παρελθόν και το μέλλον χάνουν τη σημασία τους
και το μόνο πράγμα που υπάρχει είναι εκέινη η στιγμή
μαζί με την απίστευτη βεβαιότητα ότι τα πάντα
κάτω από τον ήλιο είναι γραμμένα από το ίδιο Χέρι
το Χέρι που αφυπνίζει την Αγάπη..."....

Η αγάπη .....σε μια στιγμή.... σε μια ανάσα.... σ'ένα άγγιγμα…

Η αγάπη ίσως είναι μακριά αλλά ο κόσμος σου θα είναι πάντα μέσα στην καρδιά, όπως η ψυχή σου στην μοναξιά. Άκουσε και και κοίτα γύρω σου και μάθε από αυτό....Μάθε να ζεις όπως δεν ζει κανείς... και μάθε να αγαπάς όπως κανείς δεν έκανε.....Η αγάπη δε χάνεται ποτέ.... Μπορεί να αλλάζει τόπο, χρόνο, πρόσωπα αλλά πάντα υπάρχει...σε μια στιγμή.... σε μια ανάσα.... σ'ένα άγγιγμα…

Εκεινο το βραδυ το φεγγαρι ηταν γεματο...

Εκεινο το βραδυ το φεγγαρι ηταν γεματο...
η ομιχλη απλωνοταν παντου γυρω...
ιδανικο βραδυ για να μιλησω με την σιωπη μου σκεφτηκα...
φορεσα μια ζακετα και βγηκα στην βεραντα...
αναψα τσιγαρο και εμεινα να χαζευω τον ουρανο για μερικες στιγμες...
κρυωνα...ενιωσα οτι κρυωνα πολυ και δεν ηταν λογο καιρου...
καμια αγκαλια κοντα μου να με ζεστανει...
και τοτε την ειδα...
καθοταν απεναντι μου...μονη της κι εκεινη...
περιεργο που ηταν...μου εμοιαζε πολυ...
ακομα και τα ρουχα μας ηταν ιδια...το ιδιο φορεμα και η ιδια ζακετα...
μονο που τα δικα μου ηταν λευκα και τα δικα της μαυρα
κρυωνεις...;της φωναξα...
οχι οσο εσυ...και γυρισε να φυγει...
που πας...;την ρωτησα...
εκει που δεν τολμας να πας εσυ...
πολυ αποτομα δεν νομιζεις πως μου μιλας...ποια εισαι...;
ειμαι εσυ ακολουθωντας αλλες επιλογες...
παλι εσυ...;τι θελεις και με ακολουθεις παντου...;σου ειπα να με αφησεις ησυχη...
χα δεν γινεται μωρο μου...σ'αρεσει δεν σ'αρεσει μαζι θα ειμαστε παντα...
αδικα προσπαθεις να με διωξεις...
μπορεις να συνεχισεις να μιλας μονη σου...εγω απλα δεν θα σου δινω σημασια...
οταν θα καταλαβεις οτι μου εισαι περιττη θα φυγεις απο μονη σου...
περιττη εγω...;καλα εισαι πολυ ηλιθια τελικα...αν δεν ημουν εγω θα ειχες πεθανει απο χρονια...
σε λυπαμαι πραγματικα...
εγω ημουν εκεινη που σε εσπρωξα να περπατησεις μεσα σε θυελλες...που σε εβγαλα σωα μεσα απο ανταριασμενες θαλασσες και τωρα εισαι ετοιμη να πεθανεις στη μικρη αυλη σου...
εισαι πραγματικα για λυπηση....
εσυ εισαι αυτη που βγηκες σωα μεσα απο ολα αυτα οχι εγω...
εγω σκορπιστηκα...εγω αφησα κομματια μου απο οπου περασα...και αμα γουσταρω να πεθανω στην αυλη μου εσενα δεν σου πεφτει λογος...
ονειροπολα μια ζωη και ηλιθια εισαι...τωρα θα αλλαξεις...
φυσικα και με νοιαζει αν πεθανεις γιατι θα πεθανω κι εγω μαζι σου...
κι αν εσυ εισαι μαλακισμενο εγω δεν φταιω...καταλαβες;
και για πες μου ρε για ποιον θα πεθανουμε αυτη τη φορα...;ποιος αξιζει τον θανατο μας...;φιλος η' γκομενος...;η' για την ζωη γενικοτερα...;ελα πες μου...
ασε να φανταστω...καποιος που του δωσαμε παλι αλλα δεν πηραμε πισω...και ασε να φανταστω και το καλυτερο...ειπαμε μετα δεν πειραζει χαλαλι και αρχισαμε να σκορπαμε χαμογελα ε...;τελικα εισαι ποιο μαλακας απο οτι φανταζομουν τοσα χρονια...ναι κλαψε κιολας τωρα...οχι δεν θα σε λυπηθω...γιατι εσυ εδωσες,εσυ δεν πηρες κι εσυ σκορπας τα χαμογελα μετα...ΟΧΙ εγω...
εγω σου φωναζω μια ζωη να κανουμε οτι γουσταρουμε...να κοιταξουμε λιγακι την παρτυ μας...να πατησουμε κανεναν καραγκιοζη ετσι να δουμε την αισθηση ρε γαμωτο κι εσυ επιμενεις να καθεσαι να πατανε εσενα στο ονομα της αγαπης παντα...εχεις αναλογιστει ποσο γελοια εισαι με ολες αυτες τις μαλακιες...;
παρτο χαμπαρι παιδακι μου ολοι εκει εξω την παρτυ τους κοιτανε...ολοι προσεχουν μη χαλασουν την βολη τους...και καλα κανουνε δηλαδη κατα την αποψη μου...ετσι θα επρεπε να εισαι κι εσυ...ετσι επιβιωνεις σημερα μαλακα...παρτο χαμπαρι ποσες φορες θελεις να στο πω για να το χωνεψεις...;
για πες ρε γιατι καθεσαι σημερα μονη σου εδω στην αυλιτσα σου...;
που ειναι μαναρι μου ολοι εκεινοι που οταν σε χρειαζοντουσταν εσυ ετρεχες σαν ηλιθια...;
τι εγινε...; δεν εχεις τι να πεις...;μηπως βολευτηκανε με την παρτυ σου οταν καιγοταν ο κωλος τους και τωρα δεν σε ξερουν δεν σε ειδαν...;
που ειναι ρε εκεινα τα αιωνια σ'αγαπω απο φιλους και γκομενους και τα "θα ειμαι εδω οταν με χρειαστεις"..."παντα εδω για σενα"....
ξεκουνησου απο τον μικροκοσμο σου και καταλαβε επιτελους πως εισαι μεγαλο χαιβανι αν νομιζεις πως καποιος απο αυτους εννοουσε οτι σου ειπε...μονο εσυ εννοεις τετοιες χοντρομαλακιες και πας πισω απο καθε πεταμενο να του γιατρεψεις τις πληγες...
μαλακα ε μαλακα...
κοιτα εσενα τωρα...κοιτα ποσες πληγες κουβαλας για την παρτυ τους...
μακαρι να μη χρειαζοταν να ειμαι κομματι δικο σου...να ημουν κομματι δικο τους...θα την περνουσα ζαχαρη και θα εβγαζα τρελα γουστα...δεν θα καθομουν σαν την καημενη να μετραω τα αστρα και να μιλαω στο φεγγαρι....καλα που ζεις επιτελους...;εχεις συνειδητοποιησει σε ποια εποχη ζουμε...; εσυ κατσε και περιμενε ακομα τον πριγκιπα και τα πρασινα αλογα...δεν υπαρχουν πριγκιπες μονο κατι μαλακες που σε γεμιζουν παραμυθα για να σε πηδηξουν και μετα να σε προσθεσουν στην λιστα τους το καταλαβες...;και οκ ρε θες να πηδηχτεις...αναγκη ειναι το καταλαβαινω αλλα τι καθεσαι και τους πιστευεις αυτο δεν καταλαβαινω...πουλα τους κι εσυ την δικια σου παραμυθα ευχαριστησου το πηδημα και αντε γεια...παμε για αλλα γουστα μετα...
αλλα οχι εσυ δεν θες ετσι...εσυ θες να σε αγαπησουν για να πηδηχτεις...και το χειροτερο δεν θες να πηδηχτεις θελεις να κανεις ερωτα ...χαχαχαχχα ε καλα θα το πω στις αλλες σκιες και θα ριξουμε τρελο γελιο...πολυ δουλεμα θα φας παλι αποψε...
φευγεις ε...;φυγε αυτο δεν κανεις παντα οταν ακους την αληθεια...;αυτη ειναι η αληθεια και οχι τα παραμυθια σου ξυπνα επιτελους...εχεις ακομα χρονο...ασε με να παρω εγω λιγο τα ηνια και θα δεις πως ζει ο κοσμος...
και μη ξεχαστεις ε...;πριν κοιμηθεις ριξε και καμια προσευχη για ολους αυτους που σε γραψαν στα αρχιδια τους...ετσι για να ειναι καλα τα παιδια και χαλαλι τους...
πανε να ονειρευτεις παλι μαλακιες και να πιστεψεις πως αυριο κατι θα αλλαξει...
στο λεω εγω τιποτα δεν θα αλλαξει με τα μυαλα που κουβαλας και θα πρεπει να σε ανεχομαι παλι γαμω την τυχη μου...
αν φυγεις τωρα στο λεω εγω θα το δημοσιευσω αυτο...
καλα θα δεις αυριο οτι δεν αστειευομαι...
"καληνυχτα μαλακα...η ζωη εχει πλακα"..... ε ψιτ ολοι εσεις που θα με διαβασετε δωστε της αφεση για τις βρισιες γιατι μπορει και να πατησει τα κλαμματα το κοροιδο αν και εγω προσωπικα πολυ θα .το χαρω να την δω να κλαιει παλι.......~ΧΑΡΑ

τα παραμυθια μου παντοτε ειχαν αρχη και συνεχεια μα ποτε τελος......

......οπως ακριβως κανω στη ζωη μου...δεν μου αρεσει να τελειωνω τιποτα...δεν θελω να χανω οτι εχω... μου εχει δωσει πνοη... και σε οτι εχω αφησει δικη μου...δυστηχως στη ζωη μας δεν επιλεγουμε μονο εμεις αλλα και οσοι ειναι γυρω μας...σ'οσους εχουμε δωσει εμεις το κλειδακι της ψυχης μας,της καρδιας μας,του εαυτου μας...γνωριζω το ρισκο...παντοτε το γνωριζα...πολλες φορες ακουσα πως δεν κραταω πισινες και θα την πατησω...και πολλες την πατησα...

ε και;;;τουλαχιστον μεχρι τωρα εχω ζησει αληθινα...δεν φοβηθηκα ποτε να δωθω...να αφεθω...να πληγωθω...και δεν μετανιωνω ουτε για μια χαρα...ουτε και για καμια πληγη...

οι λεξεις παντα μου φανταζαν μαγικες...

πισω απο τα γραμματα κρυβοταν μια εννοια για μενα...

ενας λογος...ενα μυστικο...ενας ποθος...ενα παθος...μια αγαπη...μια πληγη...ερωτας...φοβος...ελπιδα...

ενα συναισθημα πισω απο καθε λεξη...

καθε λεξη μπορει να ειναι ενα παραμυθι απο μονη της για μενα...

 και οι σιωπες ομως...

κι εκεινες μαγικες μου φανταζαν ανεκαθεν...

πισω απο καθε σιωπη μπορει να κρυβοταν ακριβως τα ιδια συναισθηματα οπως στις λεξεις...

πολλες φορες οι σιωπες κανουν πολυ περισσοτερο θορυβο απο οσα λεμε...

καποιες φορες ειναι αβασταχτες...

καποιες αλλες ουρλιαζουν τρομακτικα...

 και οι σκιες μαγικες ειναι...

σε επισκεπτονται οι πιο κρυφες πτυχες του εαυτου σου...

οι φοβοι σου, σου γελανε καταμουτρα...

οι αδυναμιες σου στεκονται αγερωχες μπροστα σου...

ολες σε προκαλουν να τις αντιμετωπισεις...

κι οταν κρυβεσαι κατω απο τα σεντονια ερχονται και ξαναρχονται καθε νυχτα ακομα πιο δυνατες...

και οι δρακοι και οι μαγισσες μαγικα πλασματα ειναι...

διχως την φωτια τους και τα μαγικα φιλτρα και τεχνασματα πως θα ειχε σασπενς το παραμυθι της ζωης...

απο τι θα τρεχαμε να γλιτωσουμε...;

με ποιους θα παλευαμε...;

τι στοχους και σκοπους θα ειχαμε...;

 και τα μυστικα περασματα και τα μικρα θαυματα μαγεια ειναι...

διχως αυτα πως θα ξεγλυστρουσαμε απο τα τρομερα αδιεξοδα...;πως θα υπηρχε μια μικρη εστω ελπιδα για να μπορουμε να συνεχιζουμε προς το φως οταν ολα σκοτεινιαζουν...;

 και οι πληγες μαγικες ειναι...

δεν ειναι μαγεια οταν ο πονος ειναι αβασταχος και δεν βλεπεις αιμα πουθενα...;

οταν αιμοραγει η ψυχη σου και νιωθεις πως πεθαινεις...;

πως δεν μπορει κανεις να σε σωσει απο αυτον τον θανατο...

 και οι νεραιδες μαγικες ειναι...

γιατι περνουν τα χρονια...

μαζευουν ολα τα μαγικα στοιχεια καθε παραμυθιου,καθε ζωης και συνεχιζουν να ζουν στους αιωνες...

γνωριζουν, αλλα σπανια μιλανε...

προτιμουν να αγαπανε διχως κανονες,διχως ορια,διχως οχι και πρεπει...

καμια φορα ξεχνανε τους πονους απο προηγουμενες ζωες...

ισως να ειναι και κρυφη ελπιδα να βρουν εκεινους που θα τις νιωσουν απολυτα και θα γινουν συνοδοιποροι,συντροφοι,το αλλο τους μισο σε ολους τους ατελειωτους αιωνες...

τοτε μιλανε...

τοτε αφηνονται...

τοτε τα δινουν ολα...

ακομα και οσα δεν εχουν...

φανταζουν ψευτικες...

φανταζουν ονειροπολες...

φανταζουν εξωπραγματικες...

φανταζουν γεματες, μεσα σε αδεια συναισθηματα...

φανταζουν σαν παραμυθια διχως τελος...

και ειναι...

ολα τα παραπανω εκτος απο ψευτικες...

 Λοιπον το δικο μου παραμυθι ειχε και εχει απο ολα τα παραπανω μαγικα στοιχεια...

εδω μεσα "χαρισα" απλοχερα και απο καρδιας πολλα παραμυθια μου...πολλα κομματια απο μενα...απο την καρδια μου...απο την ψυχη μου....απο την σκεψη μου...απο τα συναισθηματα μου...απο τον μικρο και ασημαντο εαυτο μου...

 τελευταια τα παραμυθια που μοιραζομαι εδω αραιωσαν αρκετα...

ηταν μια πολυ δυσκολη χρονια...

ηταν η χειροτερη της μεχρι τωρα ζωης μου...

πολλες φορες ενιωσα πως δεν θα αντεξω...

ακομα το νιωθω πολυ συχνα...

η ζωη εγινε προσπαθεια για ζωη...

καπου με εχασα...

καπου κοντεψα να χασω πολλα κομματια δικα μου και παντα το προκαλουσα εγω...

αλλες φορες ηθελημενα και αλλες αθελα μου...

 ειδα δυστηχως την πραγματικοτητα με πολυ σκληρο τροπο σε πολυ δυσκολες στιγμες...

ετσι ομως ηταν να γινει κι αυτο...

δεν ξερω αν ειναι καρμα...αν ξεπληρωνω προηγουμενες ζωες...

δεν ξερω αν ειναι μαθηματα...

αν γινομαι πιο δυνατη...πιο σκληρη...

ξερω μονο πως θα ηθελα πολυ να ηταν ολα αλλιως...

ξερω πως το ευχηθηκα πολλες φορες κρυφα και φανερα...

ξερω πως προσευχηθηκα επισης πολυ σε εναν Θεο που πια,δυστηχως, δεν ξερω αν πιστευω πια...

και λεω δυστηχως γιατι μεσα σε ολα οσα εχασα θα ηθελα να ειχα κατι για να πιαστω...

καθε φορα που παω ομως να απλωσω το χερι δεν ειμαι σιγουρη αν βρισκεται εκει...

ετσι ακομα και αν βρισκεται Τον εξαφανιζει η αμφιβολια μου...

 ναι...

με εχασα πολυ τελευταια...

απο πολλες αποψεις...ισως απο ολες...

μεσα στον χαμο του μυαλου μου προσπαθουσα απεγνωσμενα να με βρω κι ετσι τα εκανα ακομα χειροτερα ολα...

απο αναγκη να αντεξω εριξα πανω στις πληγες οτι προχειρο μπαλωμα βρηκα και αυτες μολυνθηκαν...

κι αρχισαν να πονανε περισσοτερο...

μεσα σε ολα αυτα...

απλωσα τα χερια απεγνωσμενα σε πολλες κατευθυνσεις μα κυριως σε μια...

το ειχα αναγκη...

το χρειαζομουν...

ηθελα καπου να κρυφτω...

να νιωσω σιγουρια...

να νιωσω πως μπορει καποιος να με προστατεψει...

να με κλεισει σε ενα μαγικο κυκλο και να με προσεχει...

κι εκει μαλλον λαθος εκανα...

ισως...

ειναι που μεχρι τωρα δεν συνηθιζα να απλωνω ετσι τα χερια...

παντοτε ηξερα πως εγω πρεπει να στεκομαι στα ποδια μου...

εγω να αντεχω...

εγω να παλευω σε ολες τις αντιξοοτητες...

εγω να μπορω να ειμαι μονη...κι αντρειωμενη...

αλλα...

καποτε εφτασε η ωρα που λυγισα...

και λυγισα πολυ...

και δεν ειχα δυναμη και κουραγιο να ειμαι εγω για μενα...

ηθελα καποιος αλλος...να με περιθαλψει...

για λιγο...μεχρι να μπορουσα να σταθω ξανα στα ποδια μου...

 δεν εγινε...

ισως ειναι κι αυτο ενα μαθημα...

ισως...

ισως πολλα ισως...

 κουραστηκα πολυ ομως...

απογοητευτηκα πολυ...

πονεσα πολυ...

κουλουριαστηκα γυμνη και εγλυφα πληγες και δεν τελειωνα...

 και δεν ειμαι ετσι...

ο εαυτος μου δεν ειναι ετσι...

χαθηκα...

και ειδα και ενιωσα πολλα που δεν ημουν προετοιμασμενη να ζησω,να δω,να νιωσω...

αλλα οι μπορες παντα απροετοιμαστη με βρισκαν..παντα διχως ομπρελες...

 καπως ετσι ομως ο βρεγμενος την βροχη δεν την φοβαται...

ο πληγωμενος θα αντεξει αλλη μια πληγη...

εκεινος που πεθανε πολλες φορες,ενας ακομη θανατος δεν τον τρομαζει...  

δεν ξερω τι εχει μετα τα σκοταδια...

ισως παλι σκοταδια...ισως τελικα καπου να εχει και φως...

οπως και να 'χει ειμαι ετοιμη να το ανακαλυψω...

ειμαι ετοιμη να ζησω εγω για μενα...

οπως ηξερα...οπως αναγκαστηκα να μαθω...

οπως εκανα παντα...

να βρω εμενα και παλι...

 εκεινη που δεν φοβοταν τιποτα...

που περα απο τους αλλους εδινε αισιοδοξια και στον εαυτο της...

που ηξερε να παλευει με σκοταδια,δρακους,σκιες,κακες μαγισσες...

εκεινη που ακομα και οταν επεφτε σηκωνοταν στο λεπτο...

εκεινη που ηξερε να αναγνωριζει και να χαιρεται στα μικρα καθημερινα θαυματα...

θαυματα τα οποια τωρα βλεπει και της φαινονται αδιαφορα...

εκεινη που ηταν αστειρευτη πηγη σε πολλα...

 εκεινη που ξεχασα...

....................................εμενα..........

Είτε μ'αγαπάς, είτε με μισείς είναι .............

Είτε μ'αγαπάς, είτε με μισείς
είναι και τα δύο υπέρ μου.
Αν μ'αγαπάς
θα είμαι για πάντα στην καρδιά σου,
αν με μισείς
θα είμαι για πάντα στο μυαλό σου...
W. Shakespear

Μ. Χρονιαρη,...."Εκει που αλλαζω ζωες",

Τελικα η υποχρεωση ειναι εκεινη που γεννα την αγαπη, η μηπως η αγαπη κρυβει μεσα της την υποχρεωση;

Μ. Χρονιαρη, απο την ποιητικη συλλογη "Εκει που αλλαζω ζωες",

Ο. Ελύτης

Ψελλιστί παίρνεται ο υπνάκος μέσα σ’ ένα στεντόρειο μεσημέρι,
γεμάτο τζιτζίκια που μαίνονται. Ιούλιος. Α, νάρθει η ώρα που θα
δαγκώνεις το περγαμόντο και που ύστερα θα πίνεις, πίνεις δροσερό νερό, καφέδες, και τσιγάρο ατελεύτητο σαν την Ελλάδα.
Ο. Ελύτης