Η μοναξιά ήταν η τελευταία σου σχέση, σχέση αμοιβαίας εξάρτησης και είχε μείνει χρόνια μαζί σου ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους. Είχε σπιτωθεί για τα καλά και δεν έλεγε να βγάλει φτερά και να πετάξει, να πάει αλλού. Στην τελική, ήταν η μόνη που σου συμπαραστεκόταν στα δύσκολα και την είχες συνηθίσει. Κατάφερε να γίνει οικογένεια τις στιγμές που ήθελες λίγη αγάπη παραπάνω και μία μεγάλη αγκαλιά τα βράδια. Τα βράδια που δεν έλεγαν να περάσουν εκείνη σε νανούριζε. Ήταν στήριγμα και σου επέβαλε τη σιγουριά που κάποτε στερήθηκες. Κάποιες φορές ξενέρωνες μαζί της και απαιτούσες να μετακομίσει αλλού, αλλά πάντοτε έβρισκε τον τρόπο να γυρίζει εκεί που ανήκει. Δηλαδή στο κρεβάτι σου, σε εσένα.
Κάποιοι διατυπώνουν την άποψη πως η μοναξιά είναι σκληρό πράγμα ενώ άλλοι πιστεύουν στην ελευθερία και βρωντοφωνάζουν την αξία και την λειτουργικότητά της. Από τη μία ένα μέρος του όλου ισχυρίζεται πως ένας άνθρωπος δεν μπορεί να ζει ερημικά γιατί οδηγείτε σε μαύρα μονοπάτια ενώ από την άλλη μεριά κάποιοι ευχαριστούν το θεό που είναι μόνοι, που δεν παντρεύτηκαν ποτέ ή που δεν έκαναν ουδέποτε κάποια σοβαρή σχέση στη ζωή τους.
Κι εκεί που ήσουν μόνος και μετρούσες κάτι λάθη του παρελθόντος, κάποια «πρέπει», κάποια θα «και αν», εκεί που καθημερινώς μοιρολογούσες για τα όνειρα και τη χαμένη αγάπη ή για πράξεις που ποτέ δεν τέθηκαν σε εφαρμογή για χατίρι δικό σου, έρχεται κάποιος και με ένα του βλέμμα κάνει τούμπα ολόκληρη τη ζωή σου. Όλα αλλάζουν, δυσκολεύουν αλλά ομορφαίνουν και κληρονομούν μελωδίες και χρώματα.
«Πώς την πάτησες εσύ έτσι;», σου φωνάζεις τώρα τελευταία στον καθρέπτη και αυτοχαστουκίζεσαι. Δε σε αναγνωρίζεις. Είσαι εσύ; Μεταλλάσσεσαι σε ένα πλάσμα αγνώριστο από άλλο πλανήτη. Λίγο πιο ευγενικό, χαμογελαστό κι ευτυχισμένο. Τα νεύρα φεύγουν όταν ερωτευόμαστε και οι πεταλουδίτσες σιγά-σιγά γυρνούν στα παλιά γνώριμα μέρη. Μεταμορφώνεσαι σε έναν πιο καλό άνθρωπο. Κι αν αυτό δεν είναι έρωτας, τότε τι είναι; Η ευτυχία αρχίζει να ξεχειλίζει από τα μάτια σου. Καρφώνεσαι και δεν πρέπει γιατί είναι νωρίς ακόμη.
Κι αυτό το φιλί που δεν μπορείς να ξεχάσεις τώρα πια και να κοιμηθείς ήσυχα το βράδυ, πόσο σε ταλαιπωρεί. Πόσο σε ταλαιπωρούν οι αρνητικές ιδέες και σκέψεις που κάνει το άτακτο μυαλό σου σε νηφάλιες ή μη στιγμές. Πόσο σε πληγώνει η πιθανότητα να μην το ξαναγευτείς, να μην το ξανακάνεις δικό σου. Ορισμένοι λένε πως το φιλί ενώνει πιο πολύ απ’ το κορμί, γι’ αυτό το αποφεύγουν οι πιο πολλοί. Ένα αληθινό φιλί μπορεί να σε κάψει, να σου κάψει τον εγκέφαλο μέχρι να μην μπορείς να το λειτουργήσεις. Τότε, σε αυτήν τη φάση θα είσαι τρελά ερωτευμένος. Κι αν είναι όλα στο μυαλό, κι αν εσύ δεν το έχεις, να είσαι χαρούμενος που το έχασες!
Άλλωστε ή θα χάσεις το μυαλό σου ή θα χάσεις τον έρωτα που σου χτυπάει το κουδούνι και ανυπομονεί να χωθεί μέσα στους τέσσερις τοίχους και να αντικαταστήσει την καταθλιπτική διάθεση της γέρικης μοναξιάς που σε έτρωγε μέρα με την μέρα τα τελευταία χρόνια. «Ένα φιλί και τα όνειρα γίνονται πάλι», λέει η Χάρις και πολύ καλά κάνει. Γιατί ένα φιλί μπορεί να κουβαλάει όνειρα κι ελπίδες. Τα όνειρα που κάποτε σταμάτησαν κι έπαψαν να σου εξασφαλίζουν αγάπη και χαρά τώρα γίνονται ξανά. Όχι όποιο κι όποιο φιλί, αλλά εκείνο που δεν ξεχνάς, εκείνο που σου δίνει ελπίδα και επιμένει σε έναν έρωτα σου αξίζει.Ένα φιλί άλλωστε είναι η αρχή και ο δρόμος του μέλλοντος.
Γράφει η Ευαγγελία Μικέ