Ειναι σαν να ειμαστε δεμενοι. ...

Ειναι σαν να ειμαστε δεμενοι. Δυο κλωστες που παντου εχουν κομπους. Παντου μπλεγμενες σαν να ειναι αδυνατο να ξεχωρισουν. Ετσι ειναι οι ψυχες μας. Προχωρουν και γυρνουν μαζι. Γραφουν και σβηνουν μαζι. Σαν να τις ενωσε κατι ξεχωριστο, μια φορα, σε ενα ξεφωτο. Και απο τοτε μαζι πορευονται. Μονο καπου καπου, χανονται και μετα παλι μαζι συνεχιζουν. Και στροβιλιζονται μεσα στους δικους τους ξεφρενους ρυθμους,σαν μαζορετες που οτι και να γινει δεν θα σταματησουν να εκτελουν το προγραμμα τους.Που θα επιμεινουν ολες μαζι μεχρι το τελος. Και οι σκεψεις μας μεχρι το τελος μαζι θα πανε. Ακομα και αυτες ενωνονται χωρις να τις απασχολει τιποτα αλλο. Παρα μονο να ειναι μαζι. Παρα μονο η μια να γινεται αντιληπτη στην αλλη, και μολις συμβει αυτο να ξεσπαει η καταιγιδα των μυαλων που μενει αφωνη μπροστα στο χορο των σκεψεων που αλληλοσυμπληρωνονται. Ο χορος των σκεψεων. Αυτος ο χορος ειναι που χορευει το μυαλο αντι για το σωμα. Που σε κανει να νιωθεις σαν να βρηκες το αλλο μισο του μυαλου σου. Αυτο το αλλο, που μπορει να σε παει και να σε ταξιδεψει παντου με λιγες μονο λεξεις. Αυτο το αλλο που μπροστα του υποκλινεσαι. Που μπροστα του υποκλεινομαι και με μια του λεξη, ξαφνικα σωπαινω
Νάντια Αναγνώστου