Έχω γνωρίσει στη ζωή μου αρκετούς ανθρώπους, που έψαχναν απεγνωσμένα την ελευθερία της ψυχής τους. Πέρασαν βουνά, θάλασσες και ποτάμια, μοναχικοί καβαλάρηδες πάντα, εραστές μια χίμαιρας που την είχαν βαφτίσει ελευθερία. Αυτού του είδους οι άνθρωποι μοιάζει να ψάχνουν τελικά για την παγίδατους. Μοιάζει να ψάχνουν, κάπου να αιχμαλωτιστούν. Κάπου να χαρίσουν, κάπου να πετάξουν, την ελευθερία που ήδηκουβαλάνε μέσα τους, χωρίς οι ίδιοι να το ξέρουν. Μερικοί, μπαίνουν σε ναρκοπέδια και χάνονται. Άλλοι βρίσκουν τη μεγάλη παγίδα και παγιδεύονται.Ολότελα. Για πάντα. Μόνο που δεν παραδέχονται ποτέ, πως εκεί που έφτασαν, είναι παγίδα.Της δίνουν απλώς μια άλλη ονομασία. Χρέος, ας πούμε. Θυσία. Αποστολή.Έτσι για να μπορούνε δηλαδή, άμα λάχει, να φοράνε το καπελάκι τους,στραβά........... Από το βιβλίο «Στο ακρογιάλι της ουτοπίας»
Κυριακή 14 Μαΐου 2017
Αγαπημένες Σκέψεις
-
«Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που διαβάζει, γυναίκα που αισθάνεται υπερβολικά ή γράφει. Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα πνευματώδη, π...
-
Η αγάπη είναι ζωή. Και η ζωή αγάπη... Ο Χαλίλ Γκιμπράν ή «ο άνθρωπος από τον Λίβανο» όπως είναι γνωστός στο παγκόσμιο κοινό, υπή...
-
Μια μέρα, ένας σοφός ρώτησε τους μαθητές του: «Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;». «Επειδή χάνουν την ψυχραιμ...
-
Όταν μια γυναίκα σου δίνει χρόνο από το χρόνο της, τη σημασία και τον απόλυτο έρωτα της, μην το πάρεις χαλαρά. Μην το αφήσεις να περά...
...