Μαλβίνα Κάραλη..

Και να τον σκέφτομαι κάθε δέκα δευτερόλεπτα,
θα θελα να ήσουν εδώ.
Τι θα έλεγες.
Ποιους θα πείραζες.
Πως θα τους ξεσήκωνες.
Θα γελούσα.
Επιτέλους, θα γελούσα.
Μπορεί και να έκλαιγα μετά.
Τι σημασία έχει?
Μόνο αυτός.
Κοινωνικός και αποσυνάγωγος.
Την ίδια ώρα.
Διαμάντι και ζιργκόν.
Την ίδια μέρα.
Το λάγνο ψέμα του
και η πιο σκληρή αλήθεια του.
Το ίδιο βράδυ.
Τον αγαπώ.
Δωμάτιο ξενοδοχείου.
Έξω μια σκέτη ζωή.
Χωρίς αυτόν, κανένα νόημα.
Κόσμος χαοτικός, ασυνάρτητος.
Σκότη και άβυσσος.
Κοντά δυο χρόνια.
Μόνο αυτός.
Μπαίνει με ένα ύφος απίστευτης πραότητας στο σπίτι μου. Φωταγωγεί.
Τον ερωτεύομαι.
Τον στέφω.
Τον εξοργίζω.
Με εξοργίζει.
Τον θέλω.
Δεν τον θέλω.
Δεν τον μπορώ.
Ακραία, απόλυτη βία ο έρωτας.
Έρωτας είναι φίλη, τι νόμιζες?

...Μαλβίνα Κάραλη...