Μανός Χατζιδάκις...

Βρίσκομαι σε μιαν αίθουσα συναυλιών.
Παίζουν Βιβάλντι
και με το πρώτο θέμα βλέπω το κάθισμα πλάι μου αδειανό.
Αρχίζω να σε φτιάχνω με την φαντασία μου
και να σε βλέπω πλάι μου ν’ακούς μαζί μου μουσική. ‘
Ομως έρχεται πάλι το πρώτο θέμα
και μου δείχνει το κάθισμά σου αδειανό.
Σε ξαναφτιάχνω με αγωνία
και για να μή μου φύγεις πιάνω το χέρι σου
και στο κρατώ μες στο δικό μου,
ίσαμε που ‘ρχεται ξανά το πρώτο θέμα
κι αφήνει άδειο το κάθισμά σου.
Χαϊδεύω τ’ άδειο κάθισμα που ‘ναι ζεστό από το κορμί σου,
αρχίζω πάλι πλάι μου να νιώθω την αναπνοή σου,
αλλά το πρώτο θέμα οριστικά,
τυραννικά κι’ απελπισμένα
μου φανερώνει την αλήθεια.
Εγώ είμαι μόνος,
το κάθισμα άδειο
κι εσύ δεν υπάρχεις....

...Μανός Χατζιδάκις...