-Πωλ Βερλαίν, «Βαριά βαριά η ψυχή μου…»
«Βαριά, βαριά η ψυχή μου και θλιμμένη
ήταν για μια γυναίκα αγαπημένη.
Δεν έχω ακόμα παρηγορηθεί
αν κι η καρδιά πια την έχει απαρνηθεί,
αν κι η ψυχή μου, αν κι η καρδιά
απ’ τη γυναίκα αυτή έχουν φύγει πια μακριά.
Δεν έχω ακόμη παρηγορηθεί,
αν κι η καρδιά μου πια την έχει απαρνηθεί.
Κι αυτή η καρδιά, η καρδιά μου η ευαίσθητη πολύ,
λέει στην ψυχή μου: Αλήθεια, τάχατε μπορεί
– τάχα να υπήρξε; – να ‘χει γίνει αυτή η ιστορία,
αυτή η περήφανη εξορία, η θλιβερή τούτη εξορία;
Λέει κι η ψυχή μου στην καρδιά μου: Είδα,
κι η ίδια εγώ, το πώς μου εστήθη αυτή η παγίδα,
ακόμα και μακριά μου, έτσι, που ζει,
να ‘μαστε χωρισμένοι και μαζί;»
(Ανθολογία γαλλικής ποίησης, Καστανιώτης)
