-«… Μοιράζεται το φταίξιμο στο πάρε – δώσε των ανθρώπων
μα η λύπη είναι του καθενός, λύπη του άλλου,
ο πόνος που δώσαμε πίσω δεν παίρνεται.
Του λυπημένου η ματιά έχει κάτι που αποδιώχνει
χειρονομίες παρηγοριάς
κάτι που μας ξεγδέρνει κι αφανίζει
το χνούδι του χαδιού και του φιλιού τη χλωρασιά.
Μα εσύ μην εξαλείψεις από πάνω μας τα ίχνη
της ομορφιάς σου.
Άλλο σημάδι πως υπήρξαμε δεν έχουμε
καθώς περνάμε τώρα στη μεγάλη θλίψη
και κλάμα αδάκρυτο τα μάτια μας ραγίζει.»
(Βύρων Λεοντάρης, «Έως…», Νεφέλη)
