Τάσος Λειβαδίτης, «Αναπότρεπτο»
«Όλα δείχναν πως είχε τελειώσει η αγάπη μας.
Τα χάδια μας ξυπνούσαν τώρα πιότερο την ανάμνηση
παρά το ίδιο μας το κορμί. Κι όμως δε θέλαμε να το πιστέ-
ψουμε,
επιμέναμε. Σκεπάζοντας ρωγμές του χρόνου
με όρκους, δάκρυα, ασέλγειες, κι άλλες τέτοιες υπέροχες
και μάταιες υπερβολές.
Μα όταν εκείνο το βράδυ σηκωθήκαμε και ντυθήκαμε σιωπηλοί
κι έφυγες χωρίς να σε σταματήσω ή να σε καλέσω πίσω
και το κρεβάτι έμεινε βουλιαγμένο κι άδειο, σαν ένας τάφος
που ζητάει το νεκρό του,
και βρέθηκες μονάχη στη μέση του δρόμου, κι εγώ καταμό-
ναχος στην άδεια παγωμένη κάμαρα,
έκλαψα – έκλαψα τότε ατέλειωτα,
καθώς είδα με τρόμο ξαφνικά, πόσο είχαμε σταθεί για πάντα
ξένοι.
(Τάσος Λειβαδίτης, Ποίηση, τ. 1ος, Κέδρος)
