και κανείς τους δεν κατεβάζει τα βλέφαρα. Το αίμα με-
σα στις φλέβες παίρνει έναν καινούριο δρόμο, αλλάζουν
οι φωνές των αγοριών, τα στήθια των κοριτσιών σκλη-
ραίνουν και το μακρινό παθητικό τραγούδι της αγάπης
τρέμει παραστρατημένο στις κυανές ανταύγειες ενός μι-
σοξυπνημένου ορίζοντα… Άνοιξη παρά τέταρτο! Σε
λίγο, πίσω από τις μάντρες, στα έρημα οικόπεδα, οι ξι-
νήθρες κι οι τσοκνίδες θα δώσουνε μια γροθιά στις κα-
ταλασπωμένες πέτρες και μεσ’ απ’ τα σπασμένα γυαλιά
και τις αναποδογυρισμένες τρύπιες λεκάνες, νικώντας τα
στερνά σκουπιδομαζώματα, θ’ ανατείλει γυμνή στην αιχ-
μη της αχτίδας της η πρώτη μαργαρίτα της τύχης. Λο-
ξά, και στο πείσμα του ανέμου, που γι’ αλλού ταξίδευε
το σπόρο της, θα μπουκάρει μεσ’ από δυο σκιστές μαλτε-
ζόπετρες να σαλέψει κάτω κάτω απ’ τα ρουθούνια της χειμω-
νιάς το κόκκινο μπαϊράκι της η φανατικιά παπαρούνα.
Και τα κορίτσια, τα μικρά κορίτσια, σκύβοντας μια στιγ-
Μη να δέσουν τα καινούρια σαντάλια τους, θα δούνε άξα-
φνα όλο τον κόσμο να γέρνει και να παίρνει τη θέση της
απογείωσης αεροπλάνου που ανεβαίνει όσο που να χαθεί
ολότελα στον άτρεμον αιθέρα…”.
(Ο. Ελύτης, Ανοιχτά χαρτιά, εκδ. Ίκαρος)
