Ο. Ελύτης, «Επέτειος»

Ο. Ελύτης, «Επέτειος»

«Έφερα τη ζωή μου ως εδώ
Στο σημάδι ετούτο που παλεύει
Πάντα κοντά στη θάλασσα
Νιάτα στα βράχια επάνω, στήθος
Με στήθος προς τον άνεμο
Που να πηγαίνει ένας άνθρωπος
Που δεν είναι άλλο από άνθρωπος

Λογαριάζοντας με τις δροσιές τις πράσινες
Στιγμές του, με νερά τα οράματα
Της ακοής του, με φτερά τις τύψεις του
Α! Ζωή
Παιδιού που γίνεται άντρας
Πάντα κοντά στην θάλασσα όταν ο ήλιος
Τον μαθαίνει ν ανασαίνει κατά εκεί που σβήνεται
Η σκιά ενός γλάρου

Έφερα την ζωή μου ως εδώ
Άσπρο μέτρημα μελανό άθροισμα
Λίγα δέντρα και λίγα
Βρεγμένα χαλίκια
Δάχτυλα ελαφρά για να χαϊδέψουν ένα μέτωπο
Ποιό μέτωπο
Κλάψαν όλη νύχτα οι προσδοκίες και δεν είναι πια
Κανείς δεν είναι
Ν ακουστεί ένα βήμα ελεύθερο
Ν’ ανατείλει μια φωνή ξεκούραστη
Στο μουράγιο οι μνήμες να παφλάσουν γράφοντας
Όνομα πιο γλαυκό μες στον ορίζοντα τους
Λίγα χρόνια λίγα κύματα
Κωπηλασία ευαίσθητη
Στους όρμους γύρω από την αγάπη

Έφερα την ζωή μου ως εδώ
Χαρακιά πικρή στην άμμο που θα σβήσει
όποιος είδε δύο μάτια ν’ αγγίζουν τη σιωπή του
Κι έσμιξε τη λιακάδα τους κλείνοντας χίλιους κόσμους
Ας θυμίσει το αίμα του στους άλλους ήλιους
Πιο κοντά στο φως
Υπάρχει ένα χαμόγελο που πληρώνει τη φλόγα
Μα εδώ στο ανήξερο τοπίο που χάνεται
Σε μια θάλασσα ανοιχτή κι ανέλεη
Μαδά η επιτυχία
Στρόβιλοι φτερών
Και στιγμών που δέθηκαν στο χώμα
χώμα σκληρό κάτω απ’ τ’ ανυπόμονα
Πέλματα, χώμα καμωμένο για ίλιγγο
Ηφαίστειο νεκρό

Έφερα την ζωή μου ως εδώ
Πέτρα ταμένη στο υγρό στοιχείο
Πιο πέρα από τα νησιά
Πιο χαμηλά από το κύμα
Γειτονιά στις άγκυρες
-Όταν περνάν καρίνες σκίζοντας με πάθος
Ένα καινούργιο εμπόδιο και το νικάνε
και μ’ όλα τα δελφίνια της αυγάζ’ η ελπίδα
Κέρδος του ήλιου σε μι’ ανθρώπινη καρδιά
Τα δίχτυα της αμφιβολίας τραβάνε
Μια μορφή από αλάτι
λαξεμένη με κόπο
Αδιάφορη άσπρη
Που να γυρνάει προς το πέλαγος τα κενά των ματιών της
Στηρίζοντας το άπειρο.»