Το ποίημα του Τσαρλς Μπουκόφσκι
Όταν ήμασταν παιδιά υπήρχε ένα παράξενο σπίτι
με κλειστά παραθυρόφυλλα και ποτέ δεν είχαμε ακούσει φωνές εκεί
Η αυλή ήταν γεμάτη από μπαμπού και μας άρεσε να παίζουμε στα μπαμπού,
προσποιούμασταν ότι ήμασταν Ταρζάν (αν και δεν υπήρχε Jane).
και υπήρχε μια μεγάλη λίμνη γεμάτη από τα πιο παχύτερα και ήρεμα χρυσόψαρα που είχαμε δει ποτέ και ερχόντουσαν στην επιφάνεια και έπαιρναν ψωμί από τα χέρια μας.
Οι γονείς μας, μας είχαν πει:
«Ποτέ να μην πηγαίνετε κοντά στο σπίτι» και έτσι φυσικά εμείς πήγαμε.
και αναρωτιόμασταν αν ζούσε κάποιος εκεί.
Eβδομάδες πέρασαν και ποτέ δεν είδαμε κανέναν.
Μια μέρα ακούστηκε μια φωνή « καταραμένη πουτάνα»… ήταν μια ανδρική φωνή και άνοιξε ορθάνοιχτα η εξώπορτα και βγήκε ένας άντρας έξω, ήταν περίπου 30,
είχε ένα πούρο στο στόμα του, ήταν αξύριστος, τα μαλλιά του ήταν άγρια και αχτένιστα, ήταν ξυπόλητος και με τα εσώρουχα, αλλά τα μάτια του έλαμπαν!
Μας κοίταξε με τα φωτεινά του μάτια και μας είπε γελώντας : γειά σας μικροί κύριοι, ελπίζω να διασκεδάζετε και ξαναμπήκε στο σπίτι.
Φύγαμε και επιστρέψαμε σπίτι μας και σκεφτόμασταν αυτό που είχε συμβεί
Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι οι γονείς μας δεν ήθελαν να πηγαίνουμε εκεί για να μην δούμε αυτόν τον γελαστό δυνατό άντρα με τα φωτεινά μάτια. Ντρεπόντουσαν γιατί αυτοί ποτέ δεν ήταν έτσι.
Εμείς ξαναπήγαμε πολλές φορές στο σπίτι αυτό αλλά δεν ξαναείδαμε τον άντρα
Μια μέρα γυρνώντας από το σχολείο είδαμε ότι το σπίτι είχε καεί εντελώς
και η λίμνη ήταν άδεια με τα χρυσόψαρα νεκρά
Γυρίσαμε στο σπίτι μας και σκεφτήκαμε ότι οι γονείς μας είχαν κάψει το σπίτι, είχαν σκοτώσει τους ανθρώπους και τα ψάρια και είχαν κάψει και το δάσος από μπαμπού γιατί όλα ήταν τόσο όμορφα.
Είχαν φοβηθεί τον άντρα με τα όμορφα μάτια και τότε καταλάβαμε πως στη ζωή μας από δω και πέρα θα συνέβαιναν τέτοια πράγματα γιατί σε κανέναν δεν άρεσε να είναι ο άλλος έτσι όμορφος και δυνατός.
Δεν θα το επέτρεπαν και θα χρειαζόταν πολλοί να πεθάνουν.
.