Προφανώς όλοι ζητούμε την αγάπη αλλά όλως περιέργως είναι δύσκολο να μην αντιμετωπίσουμε με καχυποψία το ότι κάποιος τελικά ανταποδίδει τα συναισθήματά μας.
Είναι πολύ δύσκολο να μη νοιώσουμε πως αυτοί που με κάποιο τρόπο μας προσφέρουν αγάπη είναι κατά κάποιο τρόπο αδύναμοι ή απαιτητικοί. Νιώθουμε να μας περιορίζει τη ζεστασιά τους και απορρίπτουμε την επιθυμία τους για μια αγκαλιά ή ένα χάδι στο λαιμό.
Νιώθαμε ίσως πιο άνετα όταν δεν υπήρχε ανταπόδοση, όταν η κύρια ανησυχία μας ήταν ο φόβος πως αγνοούν την ύπαρξή μας. Ήταν ακόμη πιο άνετα (κι ας μη θέλουμε να το παραδεχτούμε) όταν ήμασταν σ’ αυτή τη σχέση με κάποιον που ποτέ δε συγκινήσαμε, που μας υποτιμούσε κι είχε την προσοχή του αλλού.
Όμως τώρα που πλέον δεν υπάρχει αμφιβολία κι είναι πασιφανές πως τους αρέσουμε, κάτι προβληματικό έχει προκύψει. Ήταν ωραία τις πρώτες φορές όταν η μνήμη της ασάφειας ήτανε φρέσκια στο μυαλό μας, μα τώρα που γίνονται όλο και πιο ειλικρινείς κι έχουν ξεκαθαρίσει πως μας θέλουν, νοιώθουμε περιορισμένοι.
Σκεφτόμαστε να πούμε πως τους παρεξηγήσαμε, πως τελικά δεν είναι οι θαυμαστοί άνθρωποι που νομίζαμε. Κι όμως το πρόβλημα δεν έχει να κάνει μ’ αυτούς. Βρίσκεται κάπου εντελώς αλλού: στη σχέση με τον εαυτό μας.
Η στοργικότητά τους φαίνεται ύποπτη, ακατανόητη και λίγο αποκρουστική γιατί ως κάποιο βαθμό δεν είναι αυτό που είχαμε συνηθίσει. Δεν είναι σύμφωνη με την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας. Την αγάπη είναι δύσκολο να την αποδεχτούμε όταν δεν είμαστε θεμελιωδώς πεπεισμένοι πως την αξίζουμε.
Σπαταλάμε το χρόνο μας ψάχνοντας αυτούς που μας κάνουν να υποφέρουμε με τρόπους οικείους. Καμιά φορά συμπεριφερόμαστε μ’ απαίσιους τρόπους μόνο και μόνο για να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι δεν είμαστε αυτοί που νόμιζαν, ώστε να μας αφήσουν κι αυτό για μας είναι μεν οδυνηρό αλλά και ψυχολογικά ικανοποιητικό.
Με λίγα λόγια, πώς μπορεί κανείς να είναι τόσο καλός αν έχει την κακογουστιά να του αρέσει κάποιος όπως εμείς;
Πρέπει όμως να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να δει τα πράγματα αλλιώς. Ίσως η τρυφερότητα που δεχόμαστε να μην είναι σημάδι πως ο άλλος είναι αδύναμος ή λανθασμένος ή είμαστε η μόνη του επιλογή. Ίσως είναι σημάδι πως έχουν δει κάτι σ’ εμάς το οποίο δυστυχώς δεν έχουμε αναγνωρίσει ως τώρα στον εαυτό μας και φιγούρες του παρελθόντος δε μας έχουν επιτρέψει να πιστέψουμε: το ότι αξίζουμε αγάπη.
Υπάρχει ελπίδα παρόλα αυτά: η ελπίδα πως μπορούμε να εμπιστευθούμε τους εραστές μας περισσότερο από τις νευρικές κι αυτοκαταστροφικές μας παρορμήσεις. Μπορούμε να ερμηνεύσουμε την αγάπη τους όχι σαν αποτέλεσμα αυταπάτης η αδυναμίας αλλά ως απόδειξη πως την αξίζουμε.
Κι αν το παρελθόν μας μας έχει τυφλώσει ως προς αυτό, ίσως τώρα η αγάπη τους με λίγη πίστη και υπομονή να μας αφυπνίσει. Δε χρειάζεται κάθε φορά να είμαστε καχύποπτοι απέναντι σ’ αυτούς που βρίσκουν κάτι καλό σ’ εμάς.
Γράφει ο Lunar Moods
