Μιλάνε, όμως, χωρίς πρώτα να δουν, να ελέγξουν πόσο βάσιμο θα 'ναι αυτό που θα πουν. Ειδικά, όταν πρόκειται να κρίνουν τότε η βιασύνη είναι μεγαλύτερη. Λες και κάποιος θα τους πάρει την κακία από το στόμα και δε θα προλάβουν να την πούνε.
Τόση βιασύνη για την κακία...
Αν τουλάχιστον είχαν την ίδια βιασύνη και για την καλοσύνη θα έλεγα "οκ, κάπως ισορροπεί". Όμως όχι! Το καλό αργεί να γίνει λένε...
Την καλοσύνη οι άνθρωποι την δίνουν με μέτρο...
Λένε πρέπει να την αξίζεις στα αλήθεια για να την δώσουν.
Γιατί όμως για την κακία δεν ισχύουν οι ίδιοι κανόνες;
Γιατί να μη φιλτράρουμε και την κακία από το ίδιο μέτρο αξίας;
Πώς φτάσαμε άραγε να δίνουμε την κακία μας απλόχερα και την καλοσύνη μας με το σταγονόμετρο;
Marimous
