Τις αγγίζω , σπάνε σαν κρύσταλλο
Με τα κομμάτια τους χαράζω
στον τοίχο το όνομα Σου
Να μην λησμονήσω τις ώρες
που ανάσαινα πλάι Σου
Σαν όνειρο μέσα στ ' όνειρο....
Μα ήρθαν οι ξένοι, οι περαστικοί
οι απρόσκλητοι αυτοί διαβάτες
Βουίζαν σα μελίσσι στ 'αυτιά μου
Κρατούσαν μπουκέτα μωβ λουλούδια
Πατούσαν πάνω στο χαμόγελο μου.
Τόση φασαρία για το Τίποτα ..
Η πραγματικότητα ήταν σκληρή
Πώς μπήκαν από τα σφαλιστά
τα μάτια μου ;
Μαρία ( Μοίρα ) Μπιζάνου
