Τα λόγια της σιωπής..
τα αμέτρητα…
Αυτά που έζησαν μόνο μέσα σε μια ανύπαρκτη στιγμή.
Αυτά που γεννήθηκαν για να πεθάνουν σύντομα πριν καλά καλά μπουσουλίσουν..
Αυτά που έμοιαζαν με κραυγές κάποιας άλλης διαλέκτου,σιωπηλής..
Αυτά που φοβηθήκαμε να ψελλίσουμε..
Αυτά που φοβήθηκαν να τ’ ακούσουν κι οι άλλοι..
Τα λόγια αυτά που υπήρξαν οι άμυνες στις μάχες μας..
Που μπορούσαμε να τα μεταμορφώνουμε χωρίς κανείς να το καταλάβει..
Αυτά που μπορούσαμε να τα αγκαλιάζουμε χωρίς κανείς να τρομάζει…
Κι είναι κι αυτά που μας προσέφεραν τη μεγαλύτερη θαλπωρή όταν ο χειμώνας μας πλάκωνε..
Κι όταν καμία φωνή.. καμία λέξη κι ήχος δε μπορούσε να εκφράσει αυτά που νιώθαμε..
Τα λόγια της σιωπής..
Τα αμέτρητα…
τα αμέτρητα…
Αυτά που έζησαν μόνο μέσα σε μια ανύπαρκτη στιγμή.
Αυτά που γεννήθηκαν για να πεθάνουν σύντομα πριν καλά καλά μπουσουλίσουν..
Αυτά που έμοιαζαν με κραυγές κάποιας άλλης διαλέκτου,σιωπηλής..
Αυτά που φοβηθήκαμε να ψελλίσουμε..
Αυτά που φοβήθηκαν να τ’ ακούσουν κι οι άλλοι..
Τα λόγια αυτά που υπήρξαν οι άμυνες στις μάχες μας..
Που μπορούσαμε να τα μεταμορφώνουμε χωρίς κανείς να το καταλάβει..
Αυτά που μπορούσαμε να τα αγκαλιάζουμε χωρίς κανείς να τρομάζει…
Κι είναι κι αυτά που μας προσέφεραν τη μεγαλύτερη θαλπωρή όταν ο χειμώνας μας πλάκωνε..
Κι όταν καμία φωνή.. καμία λέξη κι ήχος δε μπορούσε να εκφράσει αυτά που νιώθαμε..
Τα λόγια της σιωπής..
Τα αμέτρητα…
Αλκυόνη Παπαδάκη
