Θα καλούσα φίλους για φαγητό στο σπιτι ακόμα κι αν ήταν λεκιασμένο το χαλί Μου.
Θα έτρωγα ποπ κόρν στο σαλόνι μου και θα ανησυχούσα λιγότερο για την σκόνη, αν κάποιος ήθελε να ανάψει φωτιά στο τζάκι.
Θα αφιέρωνα πιο πολύ ώρα να ακούω τον παππού Μου να μιλάει για τα νιάτα του.
Δεν θα ανησυχούσα για το ανοιχτό παράθυρο στο αυτοκίνητο, μη μου χαλάσει την κόμμωση..
Θα άναβα εκείνο το ροζ κεράκι που μύριζε τριαντάφυλλο, και δεν θα το άφηνα να λιώσει στην αποθήκη..
Θα καθόμουν με τα παιδιά Μου στο γρασίδι και δεν θα με ενδιέφεραν οι λεκέδες από το γρασίδι στα ρούχα..
Θα έκλαιγα και θα γελούσα λιγότερο όταν έβλεπα τηλεόραση, και περισσότερο όταν παρακολουθούσα την Ζωή.
Θα αναλάμβανα περισσότερες ευθύνες, για να ξεκουράζω τον άντρα Μου..
Θα ξάπλωνα στο κρεβάτι μου όταν ήμουν άρρωστη και δεν θα προσποιούμουν το ανίκητο βουνό...
Δεν θα γκρίνιαζα για τους 9 μήνες της εγκυμοσύνης μου, παρά θα ευχαριστούσα το Θεό για κάθε δευτερόλεπτο που θα συνειδητοποιούσα το τι συνέβαινε μέσα Μου...
Όταν θα έρχονταν να με φιλήσουν τα παιδιά μου, δεν θα έλεγα: "Αργότερα αυτά! Τώρα στα μαθήματα σας!"
Θα έλεγα περισσότερα "Σ' αγαπώ", περισσότερα "Συγγνώμη"..
Μα περισσότερο από όλα, όταν είχα την ευκαιρία να ξαναζήσω, δεν θα έχανα ούτε λεπτό…θα ζούσα το κάθε δευτερόλεπτο…,......και δεν θα το επέστρεφα π ο τ έ...
Erma Bombeck
Το γράμμα μιας Γυναίκας πριν "φύγει"....
