Τότε που χαλάρωνα και εμπιστευόμουν το πλεούμενό μου στον πρώτο ξέμπαρκο ναύτη που συναντούσα.
Αυτοί οι ξέμπαρκοι σουρωμένοι νάυτες που αναμάζευα και τους βάφτιζα καπεταναίους για να τους στήσω στα πόδια τους!
Αυτοί μου 'ριχναν το πλεούμενό μου στις ξέρες.
Ύστερα, όταν χρειαζόμουν χέρια για να το ξαναρίξω στο γυαλό, όταν χρειαζόμουνα βοήθεια, για να μπαλώσω τα ύφαλα, λάκιζαν και με παρατούσαν μοναχή.
Και μου 'παιρνε καιρό, κάθε φορά...
Μου 'παιρνε πολύ καιρό να κάθομαι στις ξέρες και να κάνω επισκευές.
-Πόσο κολάζεται το αδίκημα, καθυστέρησις εν πορεία;
Με ρώτησε κάποτε ένας φίλος μου. Παλιός και έμπειρος "ναυτικός" κι αυτός.
Αλήθεια. Πόσο κολάζεται; Ξέρει κανείς να μας πει;
