Ευτυχισμένοι εκείνοι που γνωρίζουν να θυσιάζουν ακόμη και την ίδια τους την ύπαρξη στον μεγάλο εκείνο θεό που τον ονομάζουν έρωτα.
Τους είναι αρκετή και η φωνή ενός παθητικού τραγουδιστή, για να νομίζουν ότι όλα γύρω τους μιλούνε για την βαθιά αγάπη που κρύβεται στην απέραντη ψυχή τους.
Ευτυχισμένος εκείνος που μπορεί και πνίγει τα δάκρυα που ανεβάζει έως τα μάτια του μια απελπισία, γιατί αγάπησε τόσο πολύ, ώστε δεν μπόρεσε να τον καταλάβει εκείνος στον οποίο χάρισε όλη την ψυχή και τη χαρά του.
Ακόμη ευτυχισμένος διότι αισθάνεται ότι ποτέ καμία δύναμη δεν θα σταθεί ικανή να σβήσει την αγάπη του…” -Δ. Λιαντίνης
