Σου άπλωσα τα χέρια - λέει -
Και Συ μου έριξες ένα κέρμα
Εξαργύρωσα την αγάπη σου
Την έκανα λέξεις
Τις σκόρπισα στον άνεμο
Κι ήρθε η καταιγίδα
Ήρθε η δυνατή βροχή
Τις πέταξε στο χώμα
Και οι λέξεις μύρισαν
Πάθος σε χρώμα πορφύρας
Έλουσαν τη Νύχτα μου
που μέσα της έρρεες Εσύ
από τα μαλλιά μέχρι τα πέλματα
Η ηδονή είχε την γεύση σου
Και η ανάσα σου έσταζε τους στίχους μου
Κάθε στάξιμο μια λέξη
Μια κραυγή ένα κάλεσμα.
Μια νέα σιωπή φτιαγμένη
από ήχους απουσίας...
Σπάνε , θρυμματίζονται οι λέξεις
μαινόμενες στο μάρμαρο κατάχαμα
Εκει όπου η σκιά σου
ακόμα με χαϊδεύει.
Σιωπή και Φλεγόμενη απουσία
Ο τόπος που διαφεύγουν οι λέξεις μου
να σπαταληθούν λαχανιασμένες
όπου φωλιάζει το άγγιγμα σου...
Άσε με να κοιμάμαι στην επιθυμία σου
Άσε με να ξυπνάω στη μνήμη σου
Η απόσταση όλο και μικραίνει..
ανάμεσα στις λέξεις και στον στεναγμό μου.
Μαρία ( Μόιρα ) Μπιζάνου
15/7/2016 6:15 μμ
