Δραπέτευσαν οι λέξεις μου στο Χθες..
Τα αλυχτίσματα μου αντήχησαν στο Μέλλον
Το παραλήρημα μου , θυσία στο Τώρα.
Στο Τώρα κατακυριευμένη σε διεκδικώ
με τον ψίθυρο μου να σε διαπερνάει
με τη σιωπή μου να σου ξερριζώνει γλυκά τα μέλη
Και η Απουσία σου στσ μάτια μου ναρκοθετημένη,
ζωσμένη με τα εκρηκτικά μιας νύχτας άναρχης...
Ψάχνω την Αλήθεια μου που φυγαδεύτηκε σ' ένα άλλοθι.
Γιατί μου στέρησες το Χθες ;
Και το Αύριο δεν θα με προλάβει
νεκρό θα κείται σε υγρούς τόπους.
Σ'εξορκίζω , μην αργείς στο Τώρα
Με πατημασιές , πούπουλο στον άνεμο , έλα
Τώρα , που καρφώνω τη στιγμή
σμικραίνω την απόσταση
Γδύνομαι από την στάχτη μου
επιδεικνύω ασύστολα το διαμπερές τραύμα
πληγή μου που αιμορραγεί...
Πεσμένη σα μια κούκλα πάνινη στο Χθες
σε προσμένω στα ερείπια του εγκαταλλειμένου σπιτιού
σαν έξαψη που τρέφεται από το παραμιλητό της
και τσακίζεται από τις αλυσοδεμένες λέξεις της
που πυρπολούν την Απουσία σου.
Σε τι έχω άραγε μεταμορφωθεί ;
Λιγωμένη καρφώνω στον άδειο τοίχο
τη Στιγμή ολόγυμνη..
Κρατάω φυλακισμένες τις λέξεις , με τον τρόμο
μην δραπετεύσουν και οι Ύστατες στο Χθες..
Όχι , όχι τα φωνήεντα δεν θα με εγκαταλείψουν
ακόμα και όταν οι λέξεις μου όλες θα έχουν αυτοκτονήσει
τα φωνήεντα θα είναι ολοένα και πιο ηχηρά
σαν τον κρότο του όπλου που με σκότωσε..
Μαρία ( Μόιρα ) Μπιζάνου
7/5/2016 9:35 μμ
