Ξυπνάμε οι άνθρωποι το πρωί και αντί να αντικρίσουμε έναν άλλο άνθρωπο, το ίδιο νυσταγμένο και μελαγχολικό, βυθιζόμαστε σε έναν ωκεανό σκέψεων με μόνη έξοδο το αδιέξοδο. Σ'αυτόν τον ωκεανό που και οι καλοί κολυμβητές πνίγονται, μα πάντα κάποιοι πιστοί -προσμένοντας το θαύμα και κοιτώντας τη ζωή κατάματα με θράσος- καταφέρνουν να πατήσουν στεριά.
Αυτοί που αφήνουν χιλιόμετρα πίσω το συμφέρον, τον εγωισμό, την αξιοπρέπεια και αγωνίζονται για ακόμη λίγα λεπτά αναπνοής σε αυτό τον κόσμο. Στο κόσμο που όλο γυρίζει τιμωρώντας μας με μια ανεξήγητη βαρετή σταθερότητα. Το ψεύτικο, το φτηνό, τον...όμορφο* με κείνο το χαμόγελο που φωνάζει "έλα", με κείνη την καρδιά που ψιθυρίζει "σ'αγαπάω"...σε κείνη τη φωτιά που καίει ακατάπαυστα δυο κουβάρια αισθήσεων. Σε σένα, σε μένα... Στη μικρή ζωή μας κάτω απ'τον ήλιο, πάνω στην άμμο, δίπλα στο κύμα...
Αυτοί που αφήνουν χιλιόμετρα πίσω το συμφέρον, τον εγωισμό, την αξιοπρέπεια και αγωνίζονται για ακόμη λίγα λεπτά αναπνοής σε αυτό τον κόσμο. Στο κόσμο που όλο γυρίζει τιμωρώντας μας με μια ανεξήγητη βαρετή σταθερότητα. Το ψεύτικο, το φτηνό, τον...όμορφο* με κείνο το χαμόγελο που φωνάζει "έλα", με κείνη την καρδιά που ψιθυρίζει "σ'αγαπάω"...σε κείνη τη φωτιά που καίει ακατάπαυστα δυο κουβάρια αισθήσεων. Σε σένα, σε μένα... Στη μικρή ζωή μας κάτω απ'τον ήλιο, πάνω στην άμμο, δίπλα στο κύμα...
Ιωάννα Τ.
