Γι' αυτό, σας λέω, πιστεύετε π ά ν τ ο τ ε έναν άνθρωπο που κλαίει.. Είναι η στιγμή που .......

Έρχονται ώρες, που ξαφνικά σε πλημμυρίζει ολάκερο η Νοσταλγία του ανέκφραστου, σαν τη θολή, αόριστη ανάμνηση απ' τη γεύση ενός καρπού πού 'φαγες κάποτε, πριν χρόνια, σαν ήσουνα Παιδί..

Μια μέρα μακρινή, λιόλουστη - και θέλεις να τη θυμηθείς
Κι όλο ξεφεύγει. Τα μάτια Sου γεμίζουν τότε από να θάμπος χαμένων παιδικών καιρών...
Ή ίσως κι από δάκρυα.

Γι' αυτό, σας λέω, πιστεύετε π ά ν τ ο τ ε έναν άνθρωπο που κλαίει..
Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του..
Φιμωμένο και γιγάντιο
Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί...

Τάσος Λειβαδίτης