Για Εσένα που δεν πρόλαβα να αποχαιρετήσω…
Ίσως γιατί μια μέρα θα ξανασυναντηθούμε… τι ίσως;
Σίγουρα μια μέρα θα σε ξαναδώ και θα έχω τόσα μα τόσα πολλά να σου πω…
Αν και η πρώτη μας επαφή, θα είναι σίγουρα εκρηκτική!
Αυτή την τεράστια αγκαλιά Σου θα περιμένω… να με πάρεις πάλι μέσα της και να χαθώ σαν τότε… σαν το μικρό κοριτσάκι Σου πάλι, που πάντα το προστάτευες από όλους και από όλα!
Πάνω σε αυτήν την ξύλινη, κουνιστή πολυθρόνα με τα πράσινα μαξιλάρια. Πάντα εκεί, να πίνεις ελληνικό καφέ, φτιαγμένο από τα χεράκια μου, έτσι ήθελες. Με το ένα χέρι ακουμπισμένο στο πρόσωπό Σου, αυτό το όμορφο στρογγυλό πρόσωπο με τα πράσινα μάτια, και με το άλλο χέρι πάντα να κρατάει ένα τσιγάρο.
Πολλές φορές έκλαιγες… δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί. Ήμουν μικρή βλέπεις. Θα ήταν, έλεγα, εκείνο το κακό σκουπιδάκι που μπαίνει στα μάτια…
Ποιος να πειράξει το μικρό σου κοριτσάκι… δεν τόλμαγα να σου πω γιατί ήξερα πως θα έκανες φόνο … τώρα μπορώ όμως μπορώ να στο πω… όταν τους δεις να τους πεις αυτά που πρέπει… «να τους δείξεις Εσύ».
Δεν σε έχω δίπλα μου πια για να με προστατεύεις… όλα μόνη μου τα κάνω… αλλά τα κάνω και για εσένα… ναι, τα κάνω και για εσένα…
Είμαι σίγουρη πως είσαι εκεί για να με ακούς και να μου δίνεις τις συμβουλές Σου με όποιον τρόπο βρεις. Ξέρεις εσύ… αέρας λέγεται… όνειρα λέγονται…
Μην σε νοιάζει εδώ είμαι εγώ…
Ελπίζω να είσαι περήφανος… θα μου το πεις!
Εγώ είμαι πολύ περήφανη για εσένα! Πάντα ήμουν… πάντα θα είμαι… ύαινα θα γίνω… γίνομαι…
Έτσι με έμαθες, να παλεύω γι’ αυτούς που αγαπάω… να παλεύω μόνη μου για Εμένα και να τα καταφέρνω! Όπως μου τα είπες τα κάνω… όπως μου τα έμαθες…
Βλέπεις… μια χαρά τα καταφέρνω. Τι λες;
Δεν μασάω σου λέω… όπως δεν μάσησες και Εσύ ποτέ… ΠΟΤΕ! Δεν φοβόσουν ποτέ!
Μου λείπεις πολύ και Σε Αγαπάω ακόμα πιο πολύ!
Δεν πρόλαβα ποτέ να στο πω!
Εγώ Φταίω που έφυγες, έτσι έλεγα…
Και ακόμα το πιστεύω!
Μεγάλωσα να ξέρεις αλλά ακόμα θα ήθελα να ήσουν εδώ και να μπορώ να τρέξω και να χωθώ στην τεράστια αγκαλιά Σου! Να με σφίξεις μέχρι να σπάσω…
Πάντα με κυνηγούσες γύρω γύρω από το τεράστιο εκείνο ξύλινο τραπέζι στο σαλόνι. Εκείνο που κάναμε εκείνα τα ωραία Κυριακάτικα και γιορτινά τραπέζια, που τόσο Σου άρεσαν. Η χαρά Σου ήταν απίστευτη! Φαγητό, γέλια, παιχνίδια, κρασί, οικογένεια, φίλοι! Τόσο ωραία να τα θυμάσαι όλα αυτά! Και εκεί τα θυμάσαι, είμαι σίγουρη…
Είχες για όλους μια αγκαλιά! Για εσένα; Ποιος; Δεν το σκεφτόσουν ποτέ. Δεν σε ένοιαζε. Νομίζεις…
Όταν έφυγες ήρθαν όλοι να σε δουν… για προτελευταία φορά… αυτό ήταν ένα ατελείωτο πάρτι… ένα «μεγάλο Κυριακάτικο τραπέζι» με φίλους, πολλούς φίλους, αληθινούς… μόνο αυτό θα μπορούσες να έχεις κάνει για να τους χαιρετήσεις…
Έγιναν όλα τόσο γρήγορα… δεν περίμενες ποτέ… πάντα έκανες αυτό που ήθελες, χωρίς να ρωτήσεις κανέναν… γι’ αυτό ήσουν και το μαύρο πρόβατο…
Ακόμα και τότε… έφυγες μόνος σου χωρίς να ρωτήσεις κανέναν και χωρίς να παιδέψεις κανέναν…
Απλά το ανακοίνωσες! ΦΕΥΓΩ…
Και έφυγες… το είπες και το έκανες… χάθηκε ο κόσμος για μια φορά να μην κρατούσες το λόγο Σου; Για μια και μοναδική φορά…
Και η άλλη ήρθε με το κόκκινο δαχτυλίδι και τα χρυσάφια της… σχεδόν βαμμένη… θα ήθελα πολύ να ήμουν Μεγάλη και να μπορούσα να την βρίσω!
Να ξέρεις πως έχω τεράστια οργή μέσα μου γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Δεν ήταν τίποτα για εμένα, ποτέ. Ήταν για εσένα… δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω πως και γιατί σε έκαναν τόσο πολύ να πονάς… θυμός! Πολύ! Ακόμα και τώρα και ας έχουν φύγει.
Θυμός που δεν με άφησαν να σε δω για προτελευταία φορά… με κράταγαν… γιατί; Ήθελα να σε δω! Ένα μικρό κοριτσάκι που φώναζε και χτυπιόταν για να την αφήσουν… απαίσιοι ήταν…
Και μετά τι; Δεν ξέρω… ξέρω δηλαδή, αλλά δεν θέλω να μάθω! Μα, τι να μάθω; Είπαμε μεταξύ μας… δεν έφυγες Ποτέ… Ζεις και θα Ζεις πάντα μέσα στην καρδιά μου… στο μυαλό μου!
Και μην ξεχνάς τα όνειρα… να έρχεσαι… πάντα… ξέρω μόνο πότε δεν έρχεσαι… όταν είσαι θυμωμένος μαζί μου!
Σίγουρα περνάς καλά εκεί… πάντα περνούσες καλά όπου και να σε βάζανε… είχες τον τρόπο να τα ανατινάζεις όλα…
Δεν ξέρω που είναι… σίγουρα θα είναι χαρούμενο, ευτυχισμένο που σε έχει… αυτό και όχι εγώ…
Μα, δεν έφυγες ποτέ!
Σε Αγαπώ! Πάντα! Παντού!
Η Μικρή Σου!
Ίσως γιατί μια μέρα θα ξανασυναντηθούμε… τι ίσως;
Σίγουρα μια μέρα θα σε ξαναδώ και θα έχω τόσα μα τόσα πολλά να σου πω…
Αν και η πρώτη μας επαφή, θα είναι σίγουρα εκρηκτική!
Αυτή την τεράστια αγκαλιά Σου θα περιμένω… να με πάρεις πάλι μέσα της και να χαθώ σαν τότε… σαν το μικρό κοριτσάκι Σου πάλι, που πάντα το προστάτευες από όλους και από όλα!
Πάνω σε αυτήν την ξύλινη, κουνιστή πολυθρόνα με τα πράσινα μαξιλάρια. Πάντα εκεί, να πίνεις ελληνικό καφέ, φτιαγμένο από τα χεράκια μου, έτσι ήθελες. Με το ένα χέρι ακουμπισμένο στο πρόσωπό Σου, αυτό το όμορφο στρογγυλό πρόσωπο με τα πράσινα μάτια, και με το άλλο χέρι πάντα να κρατάει ένα τσιγάρο.
Πολλές φορές έκλαιγες… δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί. Ήμουν μικρή βλέπεις. Θα ήταν, έλεγα, εκείνο το κακό σκουπιδάκι που μπαίνει στα μάτια…
Ποιος να πειράξει το μικρό σου κοριτσάκι… δεν τόλμαγα να σου πω γιατί ήξερα πως θα έκανες φόνο … τώρα μπορώ όμως μπορώ να στο πω… όταν τους δεις να τους πεις αυτά που πρέπει… «να τους δείξεις Εσύ».
Δεν σε έχω δίπλα μου πια για να με προστατεύεις… όλα μόνη μου τα κάνω… αλλά τα κάνω και για εσένα… ναι, τα κάνω και για εσένα…
Είμαι σίγουρη πως είσαι εκεί για να με ακούς και να μου δίνεις τις συμβουλές Σου με όποιον τρόπο βρεις. Ξέρεις εσύ… αέρας λέγεται… όνειρα λέγονται…
Μην σε νοιάζει εδώ είμαι εγώ…
Ελπίζω να είσαι περήφανος… θα μου το πεις!
Εγώ είμαι πολύ περήφανη για εσένα! Πάντα ήμουν… πάντα θα είμαι… ύαινα θα γίνω… γίνομαι…
Έτσι με έμαθες, να παλεύω γι’ αυτούς που αγαπάω… να παλεύω μόνη μου για Εμένα και να τα καταφέρνω! Όπως μου τα είπες τα κάνω… όπως μου τα έμαθες…
Βλέπεις… μια χαρά τα καταφέρνω. Τι λες;
Δεν μασάω σου λέω… όπως δεν μάσησες και Εσύ ποτέ… ΠΟΤΕ! Δεν φοβόσουν ποτέ!
Μου λείπεις πολύ και Σε Αγαπάω ακόμα πιο πολύ!
Δεν πρόλαβα ποτέ να στο πω!
Εγώ Φταίω που έφυγες, έτσι έλεγα…
Και ακόμα το πιστεύω!
Μεγάλωσα να ξέρεις αλλά ακόμα θα ήθελα να ήσουν εδώ και να μπορώ να τρέξω και να χωθώ στην τεράστια αγκαλιά Σου! Να με σφίξεις μέχρι να σπάσω…
Πάντα με κυνηγούσες γύρω γύρω από το τεράστιο εκείνο ξύλινο τραπέζι στο σαλόνι. Εκείνο που κάναμε εκείνα τα ωραία Κυριακάτικα και γιορτινά τραπέζια, που τόσο Σου άρεσαν. Η χαρά Σου ήταν απίστευτη! Φαγητό, γέλια, παιχνίδια, κρασί, οικογένεια, φίλοι! Τόσο ωραία να τα θυμάσαι όλα αυτά! Και εκεί τα θυμάσαι, είμαι σίγουρη…
Είχες για όλους μια αγκαλιά! Για εσένα; Ποιος; Δεν το σκεφτόσουν ποτέ. Δεν σε ένοιαζε. Νομίζεις…
Όταν έφυγες ήρθαν όλοι να σε δουν… για προτελευταία φορά… αυτό ήταν ένα ατελείωτο πάρτι… ένα «μεγάλο Κυριακάτικο τραπέζι» με φίλους, πολλούς φίλους, αληθινούς… μόνο αυτό θα μπορούσες να έχεις κάνει για να τους χαιρετήσεις…
Έγιναν όλα τόσο γρήγορα… δεν περίμενες ποτέ… πάντα έκανες αυτό που ήθελες, χωρίς να ρωτήσεις κανέναν… γι’ αυτό ήσουν και το μαύρο πρόβατο…
Ακόμα και τότε… έφυγες μόνος σου χωρίς να ρωτήσεις κανέναν και χωρίς να παιδέψεις κανέναν…
Απλά το ανακοίνωσες! ΦΕΥΓΩ…
Και έφυγες… το είπες και το έκανες… χάθηκε ο κόσμος για μια φορά να μην κρατούσες το λόγο Σου; Για μια και μοναδική φορά…
Και η άλλη ήρθε με το κόκκινο δαχτυλίδι και τα χρυσάφια της… σχεδόν βαμμένη… θα ήθελα πολύ να ήμουν Μεγάλη και να μπορούσα να την βρίσω!
Να ξέρεις πως έχω τεράστια οργή μέσα μου γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Δεν ήταν τίποτα για εμένα, ποτέ. Ήταν για εσένα… δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω πως και γιατί σε έκαναν τόσο πολύ να πονάς… θυμός! Πολύ! Ακόμα και τώρα και ας έχουν φύγει.
Θυμός που δεν με άφησαν να σε δω για προτελευταία φορά… με κράταγαν… γιατί; Ήθελα να σε δω! Ένα μικρό κοριτσάκι που φώναζε και χτυπιόταν για να την αφήσουν… απαίσιοι ήταν…
Και μετά τι; Δεν ξέρω… ξέρω δηλαδή, αλλά δεν θέλω να μάθω! Μα, τι να μάθω; Είπαμε μεταξύ μας… δεν έφυγες Ποτέ… Ζεις και θα Ζεις πάντα μέσα στην καρδιά μου… στο μυαλό μου!
Και μην ξεχνάς τα όνειρα… να έρχεσαι… πάντα… ξέρω μόνο πότε δεν έρχεσαι… όταν είσαι θυμωμένος μαζί μου!
Σίγουρα περνάς καλά εκεί… πάντα περνούσες καλά όπου και να σε βάζανε… είχες τον τρόπο να τα ανατινάζεις όλα…
Δεν ξέρω που είναι… σίγουρα θα είναι χαρούμενο, ευτυχισμένο που σε έχει… αυτό και όχι εγώ…
Μα, δεν έφυγες ποτέ!
Σε Αγαπώ! Πάντα! Παντού!
Η Μικρή Σου!
~Στέλλα Γρηγοροπούλου~