με τις μακρόχρονες αναμονές
ασπρίζουνε τα «έλα» στους κροτάφους πρώτα
κι ύστερα σε όλο το «περίμενε»…
λες κι επιστρέφει λίγο λίγο
λευκή η παιδική μας αθωότητα
για να έχουμε από κάπου να πιαστούμε
μη πέσουμε πιο μέσα
και πνιγούμε στην ψυχή μας.Giorgos Potamitis
