.. Λίγες μέρες αργότερα, στις 28 του Απρίλη, η Μαρία, με φωνή που μόλις ακουότανε απο τη βραχνάδα, αποχαιρέτησε την αδερφή της Βιργινία, όπως κάθε βράδυ. Κοντά της έμεινε ο πιστός κι αφοσιωμένος φίλος με το πρόσχημα πως θα της κρατούσε για λίγο ακόμη συντροφιά. Απο καιρό είχαν συνεννοηθεί οι δυό τους. Πως όταν θα 'φτανε το τέλος, που θα 'ταν οδυνηρό και βασανιστικό, εκείνος δε θα την άφηνε να υποφέρει. "Με το να το παρατείνουμε", του 'χε πει, "το ξέρεις καλά πως δε θα εμποδίσουμε το θάνατο. Μόνον εσύ, που μ' αγαπάς τόσο, θα καταλάβεις πόσο θα με ανακουφίσεις, όταν θα αισθανθώ πως η προθεσμία έληξε". Και του 'δειξε τις ενέσεις μορφίνης που φύλαγε στο βάθος του συρταριού. Ο Α. της το υποσχέθηκε, χωρίς να πιστεύει ίσως πως θα 'ρχόταν πράγματι 'κείνη η ώρα κάποτε. Και να που έφτασε, η νύχτα της 28 του Απρίλη. Ο Α. ήταν διανοούμενος ούτε και είχε κανένα δεσμό μαζί της. Έτρεφε γι αυτήν ένα βουβό πάθος, που η Μαρία γνώριζε και ανεχόταν, γιατί δεν την ενοχλούσε ποτέ. "Κρίμα", του είπε, μόλις έγιναν οι ενέσεις. "Θα 'θελα τόσο να σου ανταποδώσω τη μεγάλη αγάπη σου. Μα ήμουνα εγωίστρια, όσο ένιωθα γερή". Με το χέρι της μες το δικό του αποκοιμήθηκε. Ο Α. ακίνητος δίπλα της ρουφούσε την κάθε της ανάσα, ώσπου ο ύπνος της γίνηκε θάνατος. Χάραζε μόλις σα χτύπησε τη πόρτα της αδερφής της Βιργινίας. Της τα ξομολογήθηκε όλα. "Δε μπορούσα", της είπε, "να της αρνηθώ τίποτα, ούτε και να τη σκοτώσω".
Απο το βιβλίο της αγαπημένης Λιλής Ζωγράφου με τίτλο " Κώστας Καρυωτάκης, Μαρία Πολυδούρη και η αρχή της Αμφισβήτησης"..
