Γιατί να διαφεντεύουν οι άλλοι τα δικά μας;
Γιατί ν’ αλλάζουν τη θέση των άστρων μας;
Γιατί να τυφλώνουν τα πράσινα μάτια των δέντρων μας και των παιδιών μας;
Τι θέλουν στον τόπο μας οι ξένοι; […]
Ένα παιδί νυστάζει. Θέλει να κοιμηθεί και δεν τ’ αφήνει η πείνα.
Να θυμάσαι τα παιδιά που δεν κοιμούνται...
Οι καρδιές δεν ερωτεύονται πια, – ντουφεκίζουν.
Τι θέλουν στον τόπο μας οι ξένοι;
Αφήστε μας ήσυχους. Αφήστε μας
να φάμε το ψωμί μας στα γόνατα του κόσμου,
αφήστε μας ν’ αποτελειώσουμε το χαμόγελό μας
να πάμε στον κινηματογράφο της άνοιξης…
Αφήστε μας να παίξουμε ήσυχα στο βραδινό κατώφλι μας το κομπολόι του γαλαξία ν’ αποτελειώσουμε το τραγούδι μας με τρεις τελείες αστέρια στην καρδιά του αδερφού μας.
Αφήστε μας να σουβαντίσουμε το καλοκαίρι μας γαζωμένο από σφαίρες αιώνων
Ν’ ασβεστώσουμε γύρω – γύρω τα όνειρά μας...
Τι θέλουν στον τόπο μας οι ξένοι;
Εμείς κανέναν δεν μισούμε. Αφήστε μας,
ν’ αγαπάμε τον κόσμο, να σας αγαπάμε.
Εμείς άλλον εχθρό δεν έχουμε
παρά μονάχα κείνον που δε σέβεται τον Άνθρωπο […]
Γ. Ρίτσος
