Ή θα πέσουμε ή θα ανέβουμε...Αλλά αυτή τη φορά μαζί!

Σε περίμενα καιρό.

Δεν έκλεινα τα βράδια την πόρτα, για να μη δυσκολευτείς να ψάξεις τα κλειδιά σου.
Έβρεχα τον εγωισμό μου με ποτό μήπως τυχόν τον μεθύσω και αλλάξει τακτική.

Σχεδόν μόνη σε ζητούσα απεγνωσμένα,να σε κεράσω ένα σ'αγαπώ και να σε διώξω ξανά πριν ξημερώσει για να χω λόγο να σε ψάχνω την ημέρα.Πονάει λένε η αγάπη! Σε τσακίζει δίχως έλεος που το παιξες τολμηρός.

Και γω εδώ σχεδόν τόσο κοντά σου όσο και μακριά χαμογελάω.Δεν ξέρουν αυτοί αγάπη μου.Δεν είναι σαν εμάς.Εμάς πάντα μας ανέβαζε η αγάπη...Ναι,δε λέω,έχουμε και μεις τα θέματά μας,θέματα σκληρά που κατάφεραν να μας ρίξουν στο κενό και να μας τραυματίσουν σοβαρά.

Παίρνουν χρόνο οι πληγές να επουλωθούν...Εσύ όμως ήσουν πάντα το φάρμακό μου.Τόσο καιρό μετά καταφέρνεις και με σώζεις.
Κι εγώ;
Εγώ δε θα σε άφηνα ποτέ πληγωμένο.
Δως μου το χέρι σου επιτέλους.Ήρθε η ώρα.Η ζωή συνεχίζεται και ο πόνος που νιώσαμε μαζί είναι αυτός που τώρα μας καθορίζει.

Έλα αγάπη μου,σιχαίνομαι τις ισορροπίες.Ή θα πέσουμε ή θα ανέβουμε...
Αλλά αυτή τη φορά μαζί!

Πηγή