Οι λέξεις είναι καράβια
και χάνονται έτσι, από στόμα σε στόμα,
όπως από ομίχλη σε ομίχλη.
Φέρνουν την πραμάτεια τους στις συνομιλίες
χωρίς να βρίσκουν ένα λιμάνι,
τη νύχτα που τις βαραίνει, σαν μια άγκυρα.
Πρέπει να συνηθίσουν να μεγαλώνουν
και να ζουν με υπομονή ξύλου
φθαρμένου από τα κύματα,
που έχει φαγωθεί, ενώ μουσκεύεται αργά,
μέχρι η συνηθισμένη μποτίλια
να φτάσει στη θάλασσα και να τις βυθίσει.
Γιατί η ζωή μπαίνει στις λέξεις
όπως η θάλασσα σ' ένα καράβι,
καλύπτει με χρόνο το όνομα των πραγμάτων
και οδηγεί στη ρίζα ενός επιθέτου
στον ουρανό μιας ημερομηνίας,
στο μπαλκόνι ενός σπιτιού,
στο φως μιας πόλης καθρεφτισμένης σ' ένα ποτάμι.
Γι αυτό, ομίχλη στην ομίχλη,
όταν ο έρωτας εισβάλλει στις λέξεις,
χτυπά στους τοίχους, σημαδεύοντάς τους
με τα σημάδια μιας προσωπικής ιστορίας
κι αφήνει στο παρελθόν των λεξιλογίων
αισθήσεις ψύχους και ζέστης,
νύχτες που είναι η νύχτα,
θάλασσες που είναι η θάλασσα,
μοναχικούς περιπάτους μ' επιμήκυνση της φράσης
και τρένα κρατημένα και τραγούδια.
Aν ο έρωτας όπως όλα,είναι ζήτημα λέξεων /πλησιάζοντας το κορμί σου δημιουργήθηκε μια γλώσσα
Ο Ερωτας -Luis García Montero
