Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο στον κόσμο από το να αγαπάς κάποιον και να σ’ αγαπάει κι εκείνος!
Αυτή είναι η αγάπη που σε κάνει να νιώθεις ευτυχισμένος, πυροδοτεί τη διαδικασία της εξέλιξής σου, καταργεί τη μοναξιά σου!
Αυτή είναι η αγάπη που ό,τι καλό υπάρχει στη ζωή σου το κάνει καλύτερο και ό,τι κακό, το απαλύνει, γιατί μπορείς να το μοιράζεσαι!
Όμως η ευλογία μιας τέτοιας αγάπης είναι θείο δώρο που δεν μας χαρίζεται πάντα. Και αν έμπαινε θέμα επιλογής ανάμεσα στο να αγαπώ ή να αγαπιέμαι, οι περισσότεροι από εμάς αυθόρμητα θα απαντούσαν: «Να αγαπιέμαι!».
Η απάντηση όμως του ποιητή είναι αντίθετη και κατηγορηματική:
την ποίησιν ή την δόξα;
την ποίηση
το βαλάντιο ή την ζωή;
τη ζωή
Χριστόν ή Βαραββάν;
Χριστόν
την Γαλάτειαν ή μιαν καλύβην;
την Γαλάτεια
την Τέχνη ή τον θάνατο;
την Τέχνη
τον πόλεμο ή την ειρήνη;
την ειρήνη
την Ηρώ ή τον Λέανδρο;
την Ηρώ
την σάρκα ή τα οστά;
την σάρκα
τη γυναίκα ή τον άνδρα;
τη γυναίκα
το σχέδιον ή το χρώμα;
το χρώμα
την αγάπη ή την αδιαφορία;
την αγάπη
το μίσος ή την αδιαφορία;
το μίσος
τον πόλεμο ή την ειρήνη;
τον πόλεμο
νυν ή αεί;
αεί
αυτόν ή άλλον;
αυτόν
εσένα ή άλλον;
εσένα
το άλφα ή το ω μέγα;
το άλφα
την εκκίνηση ή την άφιξη;
την εκκίνηση
την χαράν ή την λύπην;
την χαρά
την λύπην ή την ανίαν;
την λύπη
τον άνθρωπο ή τον πόθο;
τον πόθο
τον πόλεμο ή την ειρήνη;
την ειρήνη
ν΄ αγαπιέσαι ή ν΄ αγαπάς;
ν΄ αγαπώ
(Νίκου Εγγονόπουλου, «Το γλωσσάριο των ανθέων»)
Και ο Βίκτωρ Ουγκώ δυόμιση αιώνες πριν είχε γράψει: «Αν αγαπάς και υποφέρεις, αγάπα περισσότερο!».
