-Τίποτα δεν κατάλαβε.
Όλη την ώρα μου έλεγε "θυμάσαι;"
Τι να θυμηθώ.
Μονάχα τα όνειρα θυμάμαι
γιατί τα βλέπω νύχτα.
Όμως τη μέρα αισθάνομαι άσχημα
- πως να το πω: απροετοίμαστη.
Βρέθηκα μέσα στη ζωή τόσο άξαφνα
- κει που δεν το περίμενα καθόλου.
Έλεγα "μπα θα συνηθίσω".
Κι όλα γύρω μου έτρεχαν.
Πράγματα και άνθρωποι έτρεχαν, έτρεχαν
- ώσπου βάλθηκα κι εγώ να τρέχω σαν τρελή.
Αλλά φαίνεται, το παράκανα.
Επειδή - δεν ξέρω - κάτι παράξενο έγινε στο τέλος.
Πρώτα έβλεπα τον νεκρό κι ύστερα γινόταν ο φόνος.
Πρώτα ερχόταν το αίμα κι ύστερα ο χτύπος κι η κραυγή.
Και τώρα όταν ακούω να βρέχει δεν ξέρω τι με περιμένει...
Μαρία Νεφελη Ο. Ελύτης
