Εξαιρετικό κείμενο από τον Φερνάντο Πεσσόα.
Πρέπει να διαλέξω τι απεχθάνομαι - ή το όνειρο, που η ευφυία μου μισεί, ή τη δράση, που η ευαισθησία μου αποστρέφεται. Ή τη δράση, για την οποία δεν γεννήθηκα, ή το όνειρο, για το οποίο κανείς δεν γεννήθηκε.
Το αποτέλεσμα είναι ότι, επειδή απεχθάνομαι και τα δύο, δεν διαλέγω κανένα, αλλά επειδή πρέπει κάποια στιγμή ή να ονειρευτώ ή να δράσω, μπερδεύω το ένα με το άλλο...
Το αποτέλεσμα είναι ότι, επειδή απεχθάνομαι και τα δύο, δεν διαλέγω κανένα, αλλά επειδή πρέπει κάποια στιγμή ή να ονειρευτώ ή να δράσω, μπερδεύω το ένα με το άλλο...
----
Η παρακμή είναι η ολοκληρωτική απώλεια της ασυνειδησίας, διότι η ασυνειδησία είναι η βάση της ζωής. Αν η καρδιά μπορούσε να σκεφτεί, θα σταματούσε.
----
Ή θα είμαι έγκλειστος σε κάποιο πτωχοκομείο, ευτυχής για την απόλυτη πανωλεθρία μου, ανακατεμένος με το κατακάθι αυτών που πίστεψαν ότι ήταν μεγαλοφυίες και δεν υπήρξαν τίποτα περισσότερο από ζητιάνοι με όνειρα, μαζί με την ανώνυμη μάζα αυτών που δεν είχαν δύναμη για να νικήσουν, ούτε αρκετή παραίτηση για να νικήσουν απο την ανάποδη.
----
Έχω δημιουργήσει μέσα μου πολλές και διαφορετικές προσωπικότητες. Αδιάκοπα δημιουργώ προσωπικότητες. Κάθε ένα από τα όνειρα μου, τη στιγμή ακριβώς που ονειρεύομαι έχει ήδη ενσαρκωθεί σε ένα άλλο πρόσωπο που το ονειρεύεται, εκείνο, όχι εγώ.
Για να δημιουργώ καταστρέφομαι. Έχω τόσο πολύ αποκαλύψει το εσωτερικό της ψυχής μου, ώστε μέσα μου δεν υπάρχω παρά μόνο εξωτερικά. Είμαι η ζωντανή σκηνή όπου ανεβαίνουν διάφοροι ηθοποιοί και ζωντανεύουν διαφορετικά έργα.
----
Εκείνες τις αργές και άδειες ώρες ανεβαίνει από την ψυχή στο πνεύμα μου μια θλίψη από ολόκληρο το είναι μου, η πίκρα ότι όλα είναι μια αίσθηση δική μου και συνάμα ένα πράγμα εξωτερικό που δεν είναι στο χέρι μου να το αλλάξω. Αχ, πόσες φορές τα όνειρα μου υψώνονται μπροστά μου σαν πράγματα, όχι για να μου υποκαταστήσουν την πραγματικότητα, αλλά για να μου πουν ότι της μοιάζουν στο ότι δεν τα θέλω, στο ότι εμφανίζονται ξαφνικά απ' έξω...
----
Αλλά η αντίθεση δεν με συνθλίβει - με απελεθερώνει. Η ειρωνεία που υπάρχει σ΄αυτήν είναι αίμα μου. Αυτό που θα έπρεπε να με ταπεινώνει είναι η σημαία που ξεδιπλώνω.
Και το γέλιο με το οποίο θα έπρεπε να γελάω με τον εαυτό μου είναι μια σάλπιγγα με την οποία χαιρετώ και δημιουργώ την αυγή στην οποία μεταλάσσομαι.
Αποσπάσματα από "Το βιβλίο της ανησυχίας" - Μπερνάντο Σοάρες (Φερνάντο Πεσσόα), εκδόσεις Εξάντας
