Τίποτα δεν φέρνει πιο γρήγορα τους ανθρώπους τον έναν κοντύτερα στον άλλο, όσο μια λυπημένη και μελαγχολική συνεννόηση. Η αμοιβαία αυτή συμμετοχή σε μια ατμόσφαιρα που δεν υπάρχουν υποψίες και φόβοι και που την καταλαβαίνει κάθε ψυχή, τρυφερή ή χυδαία, μορφωμένη ή απλή, είναι ο πιό απλός τρόπος να πλησιάσεις κάποιον κι όμως τόσο σπάνιος: είναι ανάγκη να αποβάλεις πρώτα τους ''περιορισμούς της ψυχής σου'', τις χειρονομίες και τη μιμική που καλλιέργησες και να γίνεις απλός. Δεν ξέρω, πως (έτσι ξαφνικά, χωρίς καμιά προετοιμασία) κατάφερα να φτάσω σ' αυτό το σημείο, πως μπόρεσα να τα καταφέρω εγώ που πάντα τυφλά ψηλαφούσα πίσω από τα προσωπεία μου. Δεν ξέρω, αλλά το αισθανόμουν σαν ένα απροσδόκητο δώρο, σαν μια θαυματουργή απελευθέρωση.
