Η αγάπη πιο μεγάλη απ' τη σιωπή Γ. Ρίτσος

Η αγάπη πιο μεγάλη απ' τη σιωπή, 
γεφυρώνει το Θεό με τον άνθρωπο .... 
Κλείνω τα μάτια. Ζω κι αγαπώ...
Γ. Ρίτσος

Μη σταματάς

Μη σταματάς να χτίζεις όνειρα ,
εκεί που σταματούν οι ελπίδες...
G.Μarquez

Επίκαιροι Αμίλητοι Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι

" Κι όσο σάν δούλοι εμείς
μένουμε σιωπηλοί ,
οί ηγεμόνες , βιάζουν , ληστεύουν ,
τών ανυπόταχτων τά μούτρα
τσαλακώνουν . "

Επίκαιροι Αμίλητοι Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι 

" Ερωτικό κάλεσμα " ~ " Μενέλαος Λουντέμης "

΄Ελα κοντά μού , δέν είμαι ή φωτιά.
Τίς φωτιές τίς σβήνουν τά ποτάμια
Τίς πνίγουν οί νεροποντές ,
τίς κυνηγούν οί βοριάδες.
Δέν είμαι , δέν είμαι ή φωτιά.

΄Ελα κοντά μού δέν είμαι άνεμος.
Τούς ανέμους τούς κόβουν τά βουνά.
Τούς βουβαίνουν τά λιοπύρια .
Τούς σαρώνουν οί κατακλυσμοί.
Δέν είμαι , δέν είμαι ό άνεμος.

΄Εγώ δέν είμαι παρά ένας στρατολάτης
΄ενας αποσταμένος περπατητής
που ακούμπησε στή ρίζα μιάς ελιάς
ν ΄ ακούσει τό τραγούδι τών γρύλων.
Κι άν θέλεις , έλα να τ΄ακούσουμε μαζί.

" Ερωτικό κάλεσμα " ~ " Μενέλαος Λουντέμης "

Ποίηση τού Γεωργιου Σουρής .!!"

" Βάλετε φόρους , βάλετε , εις τήν πτωχήν μάς ράχη,
ποτίστε με τό αίμα μάς τήν άρρωστη πατρίδα.
Σείς τό κρασί καί τόν καπνό νά πίνεται μονάχοι
κι εμείς νά σάς κοιτάζουμε μέ μάτι σάν γαρίδα.

Βαριά φορολοφήσετε καί τό νερό πού τρέχει ...
Βάλτε φόρους , βάλτε , κι ή ράχη μάς αντέχει.

΄Ο,τι καλό κι άν έχομε επάνω μάς άς μείνει ,
στά πρόσωπα μάς άς χυθεί τού μαρασμού τό χωμα ,
μ΄ εμάς τό ισοζύγιο τού Έθνους μάς άς γίνει ,
Φορολογήστε και αυτή τήν σάρκα μάς ακόμα.

Τού κρέατος μάς κόβεται καμμιά παχειά λωρίδα
καί τρώγετε τήν λαίμαργα μαζί μέ τήν Πατρίδα. "
.........................................................................................

" Γεώργιος Σουρής [ 1853 - 1919 ]
Σατυρικός ποιητής από τή Σύρο , εξέδιδε
επί μακρόν τήν καθόλα έμμετρη εφημερίδα..
[ ό Ρωμηός }. 

σ" όσους πάνε νά σταυρώσουν τήν Ελλάδα. " Νίκος Καββαδίας "

' Σάς είδα κάτου από τήν πύρινη βροχή 
μέ τά πλακάτ καί τά σκουτιά τά ματωμένα,
εσάς πού κάματε τή δύσκολη αρχή ..
κείνα τά χρόνια τά βαριά , τά κολασμένα .

Σήμερα βλέπω τά δικάσας τά παιδιά
σμάρι πηχτό μές τού πελάγου τή σπηλιάδα ,
πάντα κατάντικρα στήν κάθε αναποδιά ,
καί σ" όσους πάνε νά σταυρώσουν τήν
Ελλάδα. "
" Νίκος Καββαδίας "

Η αληθεια μετραει για οσο την αντεχεις.

Η αληθεια μετραει για οσο την αντεχεις...
γι' αυτο τις ερωτησεις που θα κανεις να προσεχεις...
Η αληθεια μετραει για οσο την αντεχω...
γι'αυτο τις ερωτησεις που θα κανω θα προσεχω..."
αυτα εγραψε καποτε ενα αγορι...
ειχε κρυψει ηλιους στα ματια του πισω απο σκιες...
τους φυλουσε καλα μη φανουν...
δεν ηθελε...
οχι τοσο ευκολα να τους δουν αλλοι...
τον ελεγαν "περιεργο"...
χαμογελουσε και επαιρνες ματι λιγο απο τον ηλιο του...
κι αν σε κοιτουσε εντονα εβλεπες βαθια...
τοσο βαθια που πονουσες...
για ολα οσα εβλεπες και για ολα οσα θα μπορουσες ακομα να δεις...ετσι ειναι τα "περιεργα" παιδια...εκεινα τα λιγο διαφορετικα...
εκεινα που δεν ειναι ευκολο να πλησιασεις και να αγγιξεις...
γιατι τα ευκολα χανονται...εξαφανιζονται στην πρωτη καταιγιδα...
αλλα στο αγορι αρεσε να καθεται κατω απο την βροχη...
δεν εφευγε...
δεν ανοιγε ομπρελα...
δεν εψαχνε υποστεγο να προφυλαχτει...
ετσι ειναι οι "περιεργοι" ανθρωποι...
δεν προφυλασσονται...
γι αυτο γινονται και "περιεργοι"...
αλλιως θα ηταν "ευκολοι" και ολα θα κυλουσαν "ησυχα"...
και δεν την πολυσυμπαθω αυτη την λεξη...ουτε την εννοια της...
οταν χτυπαει η καρδια...
οταν εισαι ζωντανος μεσα σου...
οταν δημιουργεις και δημιουργεισαι μεσα απο σενα και μεσα απο τον αλλο...
δεν μπορεις να εισαι "Ευκολος"...
δεν μπορεις να αφηνεις να κυλουν ολα "ησυχα"...
δεν μ'αρεσουν οι "ευκολοι" δρομοι...
ειδα τα σκοταδια καταματα...
ειδα τους φοβους μου να με κοιτουν ειρωνικα...
ειδα να κρυβομαι κατω απο ενα σεντονι για να προστατευτω...
ειδα να πεφτω και να ματωνω ξανα και ξανα...
μιλησα με τον ιδιο τον θανατο...
εσπασα τα μουτρα μου και αλλαξα μουτρα...
ματωσα τα ποδια πατωντας αγκαθια εκει που λεγανε πως ειχε αμμουδιες...
βραχηκα χιλιες φορες...να πλυνω τις πληγες μου...
μιλησα στους ανεμους...
εστειλα μυνηματα γραμμενα σε φυλλα φθινοπωρινα...
εγραψα στα δεντρα σημειωματα να βρουν πλασματα απο την χωρα του ποτε...
προσπαθησα να πεταξω απο το πιο ψηλο σημειο...
εκαψα τα φτερα...
τα ξεσκισα πολλες φορες και αλλες τοσες αφηνα να μου τα ξεσκιζουν...
και δεν μετανιωνω λεπτο για τιποτα απο ολα αυτα...
μα ετσι εμαθα να μην αγαπαω τους "ευκολους" δρομους...
να με συγκινει μονο ο "περιεργος" ανθρωπος...ειναι τοσο ομορφα οταν ανταλλασεις βλεματα που κρυβουν ηλιους...
ειναι ομορφο πολυ οταν η μια ψυχη χαιρεταει την αλλη...
και νιωθεις...καπου μεσα σου το νιωθεις πως ....ο χαιρετισμος αυτος "λεει" κατι....

Μανόλης Αναγνωστάκης

" .... γράφουν , συζητούν , αγορεύουν 
σέ συνέδρια καί σεμινάρια γιά
τή βαρβαρότητα τών πόλεων ,
τη μαζοποίηση , τήν αλλοτρίωση ,
τό αδιέξοδο του σύγχρονου τεχνολογικού
πολιτισμού από προοδευτική πάντα σκοπιά ,
αριστερή καί συνήθως άκρως ριζοσπαστική
- πόσο βολεμένοι οί ίδιοι σέ θέσεις ,
με γερούς μισθούς καί επιμίσθια ,
με παροχές καί ταξίδια ,
πόσο δεμένοι οί ίδιοι με τό σύστημα
πού καταριούνται καί , υποτίθεται ,
αγωνίζονται για τήν ανατροπή του ,
πόσο βέβαιοι τελικά πώς τίποτα
ευτυχώς δέν κινδυνεύει ν΄ αλλάξει ,
τουλάχιστον στό αμέσως προσεχές
μέλλον. "
.......................................Μανόλης Αναγνωστάκης